ΙΔΕΟΔΡΟΜΙO by ESSO Στέφανος Στεφάνου: Μια φωνή που ήξερα, πριν από πολλά έτη φωτός

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Απ’ όλες τις φορές που κάθησα να γράψω, ήταν η μοναδική που δεν ζούληξα το νου να βγάλει θέμα- ένοιωθα ότι μετείχα, ετεροχρονισμένα, σε ένα απέραντο πανηγύρι. Στο πανηγύρι της χαράς όσων μεγάλωσαν, πολιτικοποιήθηκαν, ερωτεύθηκαν, επαναστάτησαν και κοινωνικοποιήθηκαν με τα τραγούδια και την ποίηση του.

Αυτουνού και ελάχιστων άλλων μεγάλων- του Τζιμ Μόρισον, της Τζάνις Τζόπλιν, του Τζίμι Χέντριξ, της Τζόαν Μπαέζ, του Πήτερ Χάμιλ.

*Το Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Μπομπ Ντίλαν είναι από τις σπάνιες εκείνες αποφάσεις που ανοίγουν την τέχνη ή τις επιστήμες στην κοινωνία- εννιά στις δέκα περιπτώσεις, ακόμη και τα πιο προβεβλημένα Νόμπελ, όπως αυτά της ειρήνης, της ιατρικής, της οικονομίας, περνούν πολύ γρήγορα στη λήθη. Δεν είναι μόνο επειδή πρόκειται για εξειδικευμένα θέματα, είναι και επειδή οι αποφάσεις συνηθέστατα ουδεμία σχέση έχουν με την καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Ακόμη και το Νόμπελ σε ένα δικό μας άνθρωπο, τον κ. Πισσαρίδη, πολύ αμφιβάλλω αν οι εννιά στους δέκα από μας μπορούν σήμερα να πουν για ποιό ακριβές αντικείμενο της οικονομίας το έλαβε.

* Όχι όμως ο Ντίλαν. Επί της ουσίας, αυτό το Νόμπελ είχε απονεμηθεί στον αμερικανό τροβαδούρο δεκαετίες τώρα. Και θα συνοδεύει όχι μόνο τον ίδιο, αλλά τον καθένα που αγάπησε την ποίηση και σιγοτραγούδησε τους στίχους του μεγάλου, εφ’ όρου ζωής.

Τον Ντίλαν που γνωρίσαμε μέσα από τις ροκιές του και από τις κάντρι μελωδίες του, ακόμη και όταν τον αγγλικό στίχο δεν τον καταλαβαίναμε. Και που έκπληκτοι, κατά την ενηλικίωση μας, αποκαλύπταμε ότι αυτά που ήδη κάναμε κτήμα μας μέσα από τον δικό μας «Ντίλαν», τον Διονύση Σαββόπουλο, ήταν όντως μεταφορές έργων του σημερινού νομπελίστα.

*Καλή ώρα, ο παλιάτσος κι’ ο ληστής. Και του ενός και του άλλου:      

« Θα υπάρχει κάποια διέξοδος, είπ’ ο παλιάτσος στον ληστή,
γύρω μας βλέπω σύγχυση, γαλήνη δεν θα βρεις.
Έμποροι πίνουν το κρασί μας, κι άλλοι σκάβουν τη γη
κανένας νόμος δεν ισχύει, τα πάντα έχουν χαθεί.
Δεν χρειάζεται ν’ ανησυχείς ήταν τα λόγια του ληστή,
βρίσκοντ’ εδώ πολλοί από μας, που ’χουν γι’ αστείο τη ζωή,
κι ας μην ήτανε γραφτό, τα ’χουμε ζήσει όλ’ αυτά,
ας μη μιλάμε πια λοιπόν, η ώρα είν’ αργά.
Γύρω-γύρω στη σκοπιά, πρίγκιπες ξαπρυπνούν
καθώς γυναίκες και παιδιά, ξυπόλητοι περνούν.
Κάπου απ’ έξω μακριά, αγριόγατος βογκάει
πλησιάζουν καβαλάρηδες, τ’ αγέρι λυσσομανάει».