ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by ESSO Στέφανος Στεφάνου: Από το ένα μπουντρούμι στο άλλο

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*ΤΑ δύσκολα είναι πια πίσω μας λένε οι οικονομικοί φωστήρες- εκτός μνημονίου και λιγότερο από ένα χρόνο πριν βγούμε και τυπικά στις αγορές. Και άμα το λένε οι φωστήρες  των Βρυξελλών και της Λευκωσίας, έτσι είναι προφανώς: Πέσανε ποτέ έξω οι αστέρες μας για να κάνουν λάθος και τώρα;

Επειδή όμως, όπως μας προιδέασε η πρώτη κόντρα του Χάρη με τους ευρωπαίους φίλους μας για το αν εκτροχιαζόμαστε ή όχι,  τα δύσκολα δεν είναι μόνο πίσω μας, αλλά και μπροστά μας, ας προετοιμαστούμε όλοι για τις μέρες που έρχονται και στις οποίες (νομίζαμε) θα τρώμε με χρυσά κουτάλια: Κοινώς, οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους.

*Πρώτον και κύριο, το όνειρο με το οποίο μεγάλωσαν γενιές και γενιές κυπρίων, ξεχάστε το: Το Δημόσιο παύει να είναι η απάνεμη αγκαλιά του κάθε καταφρονεμένου- στη νέα ευρωπαική πραγματικότητα, το να βάζει μια οικογένεια ένα μέλος της στο Δημόσιο ενός κράτους-μέλους θα είναι κάτι σαν την μετάβαση με το καίκι του Μάινα στη Σπιναλόγκα που βλέπαμε στο «Νησί»: Μίασμα.

*Στη νέα ευτυχισμένη ευρωπαική οικογένεια, για να δικαιολογείς την ύπαρξη σου, θα πρέπει να είσαι και εις θέση να επιτυγχάνεις δυνατά συμβόλαια με τον εργοδότη σου- αλλιώς, θα υπογράφεις το χαρτί που άρχισε ήδη να εμφανίζεται στην Ελλάδα: Δέχομαι να πληρώνομαι με τρίμηνη καθυστέρηση όποτε η εταιρεία έχει οικονομικές δυσχέρειες (δηλαδή, πάντα) και δέχομαι να πληρώνομαι με 100 ευρώ το μήνα για φουλ απασχόληση.

Κοινώς, κανόνισε να γίνεις Μέσι και Ρονάλντο ή αρκέσου σε συμβόλαιο με την Πάφος FC και την Δόξα Κατωκοπιάς.

*Έπειτα: το πολύ συνδικαλίζεσθε, το βαριέται κι’ο Ντάισεμπλουμ. Τουτέστιν, τα ηρωικά για τα παιδιά του Σικάγο, για τους αγώνες για το οκτάωρο,  για τις τσιμινιέρες που πάγωσαν, αφήστε τα πλέον, είδατε πού σας κατάντησαν πτωχοί μου προλετάριοι.

Στο εξής, η νέα εποχή προστάζει : Χάσιμο χρόνου οι ιδέες και οι ιδεολογίες. Οι νέοι ευρωπαίοι, είναι a priori θιασώτες του δόγματος «δουλεύουμε χωρίς να την ψάχνουμε, αλλιώς μπλέκουμε τα μπούτια μας». Εργασιακά δικαιώματα, κεκτημένα, νέες διεκδικήσεις, είναι πλέον κάτι σαν το ψευδοκράτος: το βλέπουμε ή όχι, μικρή σημασία έχει-αρκεί που το βλέπουν όλοι οι άλλοι.