ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by COFFEEBRANDS: Στον καιρό του αλλόκοτου φόβου

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Πριν χρόνια, όχι πολλά, περίμενα πως και πως την περίοδο των σαββατοκύριακων τους καλοκαιρινούς μήνες. Μου άρεσε που άδειαζε η εφημερίδα και που οι ειδήσεις έβγαιναν με το στανιό- είχα, πάει να πει, την ευχέρεια να γράφω τη στήλη αυτή γεμίζοντας την με ιδεολογήματα που πραγματικά αγαπούσα, μακριά από τον πειθαναγκασμό της επικαιρότητας που δεν με πολυενδιέφερε: Ένα ξεχασμένο άρθρο του Χομπσμπάουμ για την αριστερά που ξέχασε τις κομμουνιστικές της καταβολές, ένα παλιό ποίημα του Λειβαδίτη για τον έρωτα στα χρόνια του άγριου καπιταλισμού, μια χοντρή βωμολοχία του Μπουκόφσκι που όπως την τοποθετούσε στα γραφόμενα του ακουγόταν όμως πολύ τρυφερή, μια ανάμνηση από τα αγαπημένα φοιτητικά χρόνια στην Αθήνα..

*Τα τελευταία χρόνια ωστόσο, η επικαιρότητα είναι λες και θέλει να καταλάβει κάθε γωνιά της ζωής μας, όχι μόνο τις εργατοώρες μας. Εδώ και δύο σχεδόν χρόνια, είτε χειμώνας είναι είτε καλοκαίρι, είτε περίοδος γιορτών και διακοπών είτε καθημερινές ημέρες, τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τον καιρό του αλλόκοτου φόβου, που τραγουδούσαν και οι Active member.

Η γραφή του Ντύλαν Τόμας, ο λυρισμός του Καββαδία, η τρυφερή οργή του Ντος Πάσος δυσκολεύονται πια να ξεκολλήσουν από την σκληρή καθημερινότητα και να κάτσουν μαζί σου στον καναπέ για να χαρείς τις διακοπές που έρχονται: Μέσα σε ένα μόνο δίωρο στην τηλεόραση, πρόλαβα να βομβαρδίσω τον εαυτό μου με τους θαλάμους των νοσοκομείων που έφτασαν (πάλι) στα όρια τους, με το τέταρτο κύμα της πανδημίας που ακόμη δεν έφτασε στο πικ της, με τον Αύγουστο που προβλέπεται χειρότερος από κάθε άλλη φάση της πανδημίας, με τους αλαφροίσκιοτους που παραμένουν ανεμβολίαστοι γιατί έχουν την πεποίθηση ότι είναι τόσο ανώτερο το DNA τους που δεν πρέπει να το ρισκάρουν με το εμβόλιο, με τον Ταγίπ που όπου να’ναι θα αφήσει το Βαρώσι και θα αρχίσει να σχεδιάζει αλλαγές στους μαχαλλάδες της Πάφου και πάει λέγοντας…

*Γι’ αυτό, οι στήλες που αγαπήσαμε, εκπίπτουν ολοένα και συχνότερα πια σε μια γκροτέσκα απομίμηση θλιβερών ενημερωτικών φυλλάδων και ιστοσελίδων που τρέφονται με αίμα και τρόμο.

Δεν βαριέσαι όμως... Όπως έλεγε και μια ψυχή, όσοι λιγότεροι τόσο το καλύτερο. Ας προσποιηθούμε ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε όλες αυτές τις ηλιθιότητες και ας ξαναπιάσουμε τον Εμπειρίκο, τον Χριστιανόπουλο και τον Μπρουνιά. Και ας ξαναβάλουμε στο μουσικό μας εξάρτημα τον Πήτερ Χάμιλ και τους Jethro Tull, όπως μας είχε μάθει, μειράκια τότε, ο μεγάλος που έφυγε νωρίς, προκειμένου να ξαναπιάσουμε το νήμα της έμπνευσης.

*Πού τον θυμήθηκα τώρα, καλοκαιριάτικα, τον Θανάση Μάνθο... Καλή του ώρα εκεί στον παράδεισο που αράζει, συντροφιά με τις μουσικές, τα γραπτά και τις μπύρες του.