ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by COFFEEBRANDS Πάφου: Καλά Χριστούγεννα, κύριε Ντίκενς

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ             

*Τώρα που γράφω είναι παραμονές Χριστουγέννων, έχει πάλι αρχίσει να βρέχει καταρρακτωδώς στην Πάφο για πολλοστή φορά τις τελευταίες εβδομάδες και σκέφτομαι ότι κοντεύουμε να βγάλουμε εντελώς από την ατζέντα των προβλημάτων μας την ανομβρία, που σε αλλοτινούς καιρούς ήταν ο εφιάλτης μας- ανοίγω ένα μπουκάλι Kουμανταρία και γεμίζω το ποτήρι- δεν δίνω μια για τη ζάχαρη που περιέχει και αν για τους οινολόγους ενδεχομένως θα ενδεικνυόταν ένα κόκκινο ξηρό, εμένα αυτό μου κάνει κέφι, ενώ κάθομαι να παρατηρώ στο απέναντι βουνό τα φώτα του δρόμου να χάνονται σιγά σιγά μέσα στη μανία της βροχής που πέφτει κατά ριπάς.

*Θυμάμαι κάποιους άλλους χειμώνες στην Αθήνα, το ίδιο βροχερός καιρός, απείρως περισσότερο ψοφόκρυο, να βγαίνω από το «Νιρβάνα» στην Αλεξάνδρας όπου μόλις είχα αξιωθεί να δω το «Χάος» των αδελφών Ταβιάνι, που ήταν τότε ένα από τα must των σινεφίλ και των κουλτουριάρηδων της μεγάλης πόλης.

Δεν είχα καταλάβει και πολλά τότε, είναι αλήθεια, μετά μόνος στο μικρό φοιτητικό δωμάτιο με θέα τον Λυκαβητό και στα πόδια του ένα κομμάτι της Θύρας 10 από το «Απόστολος Νικολαίδης», όπου έζησα μερικές από τις ευτυχέστερες στιγμές της νεότητας μου- τώρα που το σκέφτομαι, και της μεσήλικης ζωής μου.

*Απόψε όμως παρέα θα μου κάνει, μετά το κρασί, η Αγκάθα Κρίστη με δύο νέα βιβλία της, άρτι επανεκδοθέντα στην ελληνική από το Μεταίχμιο. Και πιο ύστερα, αν δεν πέσω σε κώμα στο μεταξύ, μπορεί να μπει στην παρέα και ο Σταυρός του Νότου- χιλιοπαιγμένο, αλλά κατά ένα ανεξήγητο τρόπο συστατικό στοιχείο των δικών μου Χριστουγέννων από τότε που πρωτογνώρισα την ποίηση του Καββαδία σε εκείνα τα φανταρίστικα Χριστούγεννα στα βουνά της Τηλλυρίας. Και που το «χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία», αποκτούσε μια μυστηριακή χροιά πετώντας στον αέρα πάνω από φυλάκια με την σημαία του ψευδοκράτους και ξεραίλα μέχρι εκεί που έφτανε η ματιά.

*Κάτω στο καθιστικό, οι ειδήσεις που μόλις αρχίζουν λένε για τη νέα μετάλλαξη του ιού, για το πρόγραμμα των εμβολισμών για τις χαλαρώσεις και τις συσφίξεις των μέτρων τις μέρες αυτές- ποσώς με νοιάζει όμως τη νύχτα αυτή.

Ακόμη και αν έρθει το τέλος του κόσμου, αυτή τη βροχερή νύχτα του Δεκέμβρη με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, με μια λυρική μελοποίηση ποίησης από τα μακρινά ‘80s και με μια ονειροπόληση αντάξια ενός μικρού παιδιού, θα σκάσω τελικά ένα χαμόγελο και θα ξαπλώσω στο κρεββάτι, αποφαινόμενος για μια φορά: «Δεν πα’ να γίνουν όλα στάχτη…».