ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by COFFEEBRANDS: Οι άνθρωποι στον καιρό του κορωνοιού- Μια επανάληψη

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Το κείμενο που ακολουθεί, πρωτοδημοσιεύθηκε στην στήλη αυτή στις αρχές της γνωριμίας μας με τον κορωνοιό- όταν τα πάντα ήταν καινούργια και όλοι προσπαθούσαμε να βρούμε τα πατήματα μας. Σήμερα όμως, με την επέλαση της πανδημίας να είναι ενώπιον μας, οι στάσεις και συμπεριφορές πολλών είναι πλέον ασυγχώρητες. Δυστυχώς, τα όσα αναφέρονταν σε κείνο το κείμενο μοιάζουν ολοκαίνουργια- και είναι κρίμα.

*Υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι τις μέρες αυτές της πανδημίας: Είναι αυτοί που αντιλαμβανόμενοι την κρισιμότητα των στιγμών πειθαρχούν στα πρωτοφανή μέτρα, δημιουργώντας όμως παράλληλα ένα δικό τους σύμπαν που τους επιτρέπει να περνούν τις μέρες τους δημιουργικά.

Υπάρχουν αυτοί που επιβεβαιώνουν ακόμη και σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης την ηλιθιότητα που χαρακτηρίζει την καθημερινότητα τους σε φυσιολογικές συνθήκες. Που ούτε οι απαγορεύσεις, ούτε κανένα άλλο μέτρο τους κάνει να βάλουν το (όποιο) μυαλουδάκι τους να δουλέψει για να σκεφτούν ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει και ότι πρέπει να πάψουν να ενεργούν ως μονοκύτταροι οργανισμοί- και όχι, δεν είναι μια μειοψηφία, όπως επιχειρούν οι πολιτικοί να τετραγωνίσουν τον κύκλο για να μην δυσαρεστήσουν αυριανούς ψηφοφόρους.

Και υπάρχει και το παράλληλο σύμπαν των μήντια και των φοβικών σε κάθε συνθήκη πολιτών, που όλη τους η ζωή είναι πλέον η σεναριολογία για το επόμενο κακό που μας ξημερώνει.

*Είναι στενάχωρη η κατάσταση που βιώνουμε, δεν αντιλέγω. Επειδή όμως οι πλείστοι εξ ημών δεν είμασταν τα party animals του Χόλυγουντ, ούτε τα μέλη των βασιλικών οικογενειών της Ευρώπης, ούτε και τα μέλη της λίστας του Forbes για να τρέχουμε από δεξίωση σε δεξίωση κάθε νύχτα, ας μην αυθυποβαλλόμαστε ότι ήρθε και η συντέλεια του κόσμου επειδή θα χρειασθεί να υποβληθούμε σε μερικούς περιορισμούς ή να αλλάξουμε κάποιες συνήθειες μας.

*Το να ζεις, έστω και υπό καθεστώς φοβικού περιορισμού, μπροστά από μια οθόνη ακούγοντας τα ίδια και τα ίδια, μου φαντάζει ασυγχώρητη βλακεία- υπάρχει μια πανδημία που είναι σαφές ότι θα επιφέρει κλιμακωτά το μέγιστο κακό, πριν αρχίσουν τα μέτρα της ανθρωπότητας να την κάμπτουν, αυτό είναι και δεν αλλάζει.

Τι νόημα έχει να περνά κανείς τα 24ωρα του ακούγοντας για εκατοστή φορά τους ρεπόρτερ να λένε για τα νοσοκομεία, τους δρόμους και τις έρευνες της Αστυνομίας; Ακολουθούμε τους κανόνες, ενημερωνόμαστε κάθε τόσο, αλλά προς Θεού- υπάρχουν ωραιότερα πράγματα να κάνει κάποιος από το να είναι βιδωμένος μπροστά από μια τηλεόραση, φροντίζοντας να μην χάνει ούτε λέξη από όσους κάνουν παρέλαση στα στούντιο, λέγοντας ξανά και ξανά τα ίδια και τα ίδια.

*Ας μην τρελλαθούμε εντελώς…