Η Πάφος αποχαιρέτησε την Αναστασία: Είχες όνειρα, αλλά πάγωσαν πάνω σε ράγες τρένων

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Από όσα μεταδίδονταν τις μέρες αυτές από την Ελλάδα, ενδόμυχα άπαντες γνώριζαν ότι τα νέα δεν θα ήταν καλά. Η χθεσινή επισημοποίηση όμως του άδοξου τέλους της Αναστασίας, λίγο μετά το αντίστοιχο κακό μαντάτο για τον Κυπριανό, αποδείχθηκε δυσβάσταχτο φορτίο για όλη την Πάφο. Και πρωτίστως για τους δικούς της ανθρώπους και όσους την γνώριζαν.

Λίγο μετά τις 10.00 το πρωί, τα νέα άρχισαν να διαδίνονται με ταχύτητα φωτός στην Πάφο: «Βρήκαν την Αναστασία, ταυτοποιήθηκε η σορός με DNA», ακουγόταν σε όλα τα στέκια της πόλης και κατέκλυζαν τα μέσα μαζικής δικτύωσης γνωστών, φίλων, αλλά και χρηστών του διαδικτύου από την Πάφο που έμαθαν την 24χρονη μέσα από την τραγωδία των Tεμπών.

Στην γειτονιά της πατρικής της κατοικίας, καθώς και στις περιοχές που κατοικούν στενά συγγενικά της πρόσωπα, η οδύνη ήταν αμέσως αισθητή. Γείτονες που έμαθαν την τραγική κατάληξη έδειχναν να τα έχουν χαμένα, να σιγοψιθυρίζουν μεταξύ τους και να ζητούν με ευγένεια, αλλά αποφασιστικά στους εκπροσώπους των ΜΜΕ που προσέγγιζαν να σεβαστούν τις στιγμές και να μην επιμένουν για κάποια δήλωση.

Άτομα της ηλικίας της τραγικής Αναστασίας Αδαμίδου, που είχαν φιλικές ή κοινωνικές επαφές μαζί της, τόνιζαν και χθες τον αδαμάντινο χαρακτήρα της 24χρονης. Σαν σε συνεννόηση, άκουγες από όλους για το πόσο σοβαρή, πόσο συγκροτημένη και πόσο καταδεκτική ήταν η Αναστασία τους.

«Ούτε μια φορά δεν έδωσε δείγμα έπαρσης, παρά την σπουδαία επιτυχία που είχε πρόσφατα με την αποπεράτωση των σπουδών της σε ένα κλάδο τόσο απαιτητικό μάλιστα, όπως ο ιατρικός», είπε χαρακτηριστικά στο PafosNet φιλικό της πρόσωπο. « Αν και από νωρίς είχε μεγάλα όνειρα για το επαγγελματικό της μέλλον, αυτό έβγαινε προς τα έξω με αγάπη και ρομαντισμό, όχι σαν καριερίστικη μανία».

Αυτό επιβεβαίωσαν και χθες εκπαιδευτικοί που επί χρόνια είχαν την Αναστασία μαζί τους στο Α’ Λύκειο Πάφου. Άπαντες, προεξάρχοντος του Λυκειάρχη Ανδρέα Ιωσήφ, έκαναν λόγο για μια εξαιρετική μαθήτρια σε επιδόσεις, αλλά και ήθος.

« Ήταν εξ αρχής το όνειρο της Αναστασίας να περάσει στην Οδοντιατρική», είπε στο PafosNet ο κ. Ιωσήφ. « Με την δουλειά της, την στοχοπροσήλωση και την αφοσίωση της, έκανε πραγματικότητα το όνειρο της. Και ήθελε τόσο πολύ να πετύχει στην επιστήμη που επέλεξε που μετά την αποφοίτηση της συνέχισε το ταξίδι, με στόχο πλέον να εξασφαλίσει μεταπτυχιακό τίτλο».

Οι εκπαιδευτικοί και μαθητές του λυκείου στο οποίο φοιτούσε η 24χρονη, λίγο αργότερα προέβησαν και σε μια κοινή, σπαρακτική ανακοίνωση για τον άδικο χαμό της:

«Πάντα τα δυσάρεστα και τα άσχημα ταξιδεύουν γρήγορα. Η Αναστασία είναι ήδη ένας Άγγελος. Μέχρι και την τελευταία στιγμή περιμέναμε για ένα θαύμα, αλλά δεν έγινε. Στις τάξεις που καθόμαστε τώρα, καθόσουνα, στους διαδρόμους που περπατούμε, περπάτησες. Είχες όνειρα και στόχους, αλλά σκορπίστηκαν σε ράγες τρένων. Σε αποχαιρετούμε με μία υπόσχεση «Θα είσαι για πάντα ΕΔΩ, κοντά μας»

Μια από τις εκπαιδευτικούς που δούλεψε πολύ με την Αναστασία, η φιλόλογος Μαρία Μίτλεττον, δήλωσε χθες στο PafosNet ότι επρόκειτο για ένα παιδί που έδινε πάντα χαρά και περηφάνια σε οικείους και συνεργάτες της:

«Την καμαρώναμε και επιπλέον μας σκλάβωνε με την ευγένειά της. Αυτή είναι η μοναδική φορά που άθελά της και εξαιτίας άλλων μας έδωσε τόσο πόνο. Είμαι κι εγώ συγκλονισμένη και δεν κοιμήθηκα δυο νύχτες τώρα. Μου έρχονται συνέχεια εικόνες της, βλέμματα, λόγια της, πράγματα που νομίζουμε ότι ξεχνιούνται, αλλά τελικά μένουν χαραγμένα στη μνήμη και στην καρδιά. Πώς μπορούν άλλωστε να λησμονηθούν τα πνευματικά μας παιδιά! Πώς μπορούν να λησμονηθούν τέτοια παιδιά! Τέτοια παιδιά λάμπουν πάντα σαν αστέρια είτε μέσα είτε πάνω από τον κόσμο. Όλη την ώρα στις ειδήσεις. Να σωθεί το μωρό, να σωθούν τα μωρά του κόσμου, ο κόσμος. Και να σκέφτομαι και να λέω για πολλοστή φορά ότι για όλους εμάς (κι εμάς τους εκπαιδευτικούς, που θυμόμαστε πάντα τα παιδιά μας πίσω απ' τα θρανία τους, που τα καμαρώνουμε σαν ανοίγουν τα φτερά τους κι ας φεύγουν από κοντά μας, κι ας μην φεύγουν αληθινά ποτέ, εμάς που τα έχουμε έγνοια, που τα πονάμε σαν κουβάρι και ρίζα που μεγαλώνει στο κέντρο του στήθους μας την ώρα που εκείνα ψηλώνουν), για όλους λοιπόν εμάς, τους πολίτες, τους ανθρώπους, όλη τη χώρα, όλες τις χώρες, ένας πρέπει επιτέλους να είναι ο πρώτος δείκτης επάρκειας, επάρκειάς μας, επάρκειας των συστημάτων μας, της ύπαρξης, της ηθικότητάς μας: Τα παιδιά να γυρίζουν στα σπίτια τους και να κοιμούνται στα κρεββάτια τους.Θα το λέω μέχρι να κουραστώ. Κι όταν ακόμα κουραστώ.

Αναστασία μου, καμωματού μου, κορίτσι μου αγαπημένο».