Η επέλαση Τραμπ και η στάση της ΕΕ

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Του Γιαννάκη Λ.Ομήρου

Πρώην Προέδρου της Βουλής Των Αντιπροσώπων

Ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλτ Τράμπ μόλις ανέλαβε τα καθήκοντα του απένειμε χάρη σε 1500 ταραξίες που καταδικάστηκαν για την επίθεση στο Καπιτώλιο στις 6 Ιανουαρίου του 2021. Αντιγράφοντας βέβαια τον απελθόντα Αμερικανό Πρόεδρο Τζο Μπάϊντεν ο οποίος απένειμε χάρη στον υπόδικο γιο του. Χάρη απένειμε επίσης σε έμπορο ναρκωτικών ο οποίος είχε δημιουργήσει σελίδα για το σκοπό αυτό σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Το ίδιο έπραξε και για δύο λευκούς αστυνομικούς οι οποίοι φυλακίστηκαν για τη δολοφονία Αφροαμερικανού πολίτη.

Το κράτος Δικαίου των ΗΠΑ υφίσταται, ότι απλώς ρωγμές, αλλά συντριπτικά πλήγματα που οδηγούν σε κατεδάφιση.

Στο μεταναστευτικό ο νέος Πρόεδρος κήρυξε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης στα νότια σύνορα των ΗΠΑ, τερμάτισε την παροχή ασύλου σε όσους φτάνουν σε αυτά ενώ σταμάτησε την απόδοση ιθαγένειας στα παιδιά μεταναστών που γεννιούνται σε αμερικανικό έδαφος. Κατά βάναυση παραβίαση του Αμερικανικού Συντάγματος. Παράτυποι μετανάστες απελαύνονται σιδηροδέσμιοι με στρατιωτικά, μεταγωγικά αεροπλάνα. Οι ΗΠΑ που δημιουργήθηκαν ως κράτος από μετανάστες, κηρύσσει απηνή και απάνθρωπο πόλεμο στους μετανάστες!

Ενώ οι επιστήμονες προειδοποιούν για την υπερθέρμανση του πλανήτη και την κλιματική κρίση, ο Τραμπ απέσυρε τις ΗΠΑ από τη Συμφωνία του Παρισιού του 2015 για την κλιματική αλλαγή. Απέσυρε επίσης τις ΗΠΑ από τον Π.Ο.Υ (Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας). Ένα οργανισμό που εργάζεται για την αντιμετώπιση επιδημιών και ασθενειών ιδιαίτερα στις φτωχές χώρες της Αφρικής και της Ασίας.

Η επέλαση του κομματικού κράτους θα είναι σαρωτική καθώς τα διατάγματα του νέου Προέδρου προβλέπουν «πάγωμα» στις προσλήψεις των δημοσίων υπαλλήλων επανακατάταξη των ομοσπονδιακών υπαλλήλων στη κατηγορία των πολιτικών προσλήψεων – κάτι που καθιστά ευκολότερη την απόλυση τους και την αντικατάσταση τους με ιδεολογικούς συμμάχους του Τράμπ.

Πέραν όλων αυτών ο Ντόναλτ Τραμπ απροσχημάτιστα επιδιώκει την ενσωμάτωση στις ΗΠΑ της Γροιλανδίας, του Καναδά και της διώρυγας του Παναμά. Σε μια κίνηση που θυμίζει την περίφημη θεωρία του δόγματος του «ζωτικού χώρα» που οδήγησε στο αιματοκύλισμα της ανθρωπότητας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στο πεδίο της οικονομίας η απειλή κήρυξης «πολέμου» με όπλο την επιβολή δασμών, σε Ευρώπη, Κίνα και όχι μόνο, οδηγεί τον κόσμο σε μια πρωτοφανή αβεβαιότητα ανατροπών και οικονομικής ανασφάλειας.

Στην πρώτη ομιλία της δεύτερης θητείας του, ο 47ος Πρόεδρος των ΗΠΑ μίλησε για «ημέρα της απελευθέρωσης», υπονοώντας σαρωτικές αλλαγές στο κρατικό μηχανισμό, που παραπέμπουν όχι σε μια συνηθισμένη αλλαγή κυβέρνησης, αλλά σε αλλαγή καθεστώτος.

Χαρακτηριστική της Ιδεολογικής, φιλοσοφικής προσέγγισης της νέας τάξης πραγμάτων είναι το γεγονός ότι ανάμεσα στην ακύρωση 78 αποφάσεων του απελθόντος Προέδρου, περιλαμβάνεται η ακύρωση πολιτικών και μέτρων για την καταπολέμηση κοινωνικών διακρίσεων. Δηλαδή τερματισμό κοινωνικών μέτρων στήριξης σε ευάλωτα τμήματα της Αμερικανικής κοινωνίας. Που σημαίνει διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και οικοδόμηση ενός ανάλγητου οικονομικά και κοινωνικά κράτους.

Σε ότι αφορά την στάση της Ε.Ε απέναντι στην επερχόμενη «καταιγίδα» των πολιτικών του νέου ενοίκου του Λευκού Οίκου προς την Ευρώπη, εκείνο που κυριαρχεί είναι η αμηχανία. Όσο κι’ αν η Πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα Φον Ντερ Λάϊεν στην πρώτη παρέμβαση μετά την ορκωμοσία Τραμπ δήλωση: «Τίποτε πλέον δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένο. Όσο και αν σε κάποιους στην Ευρώπη αρέσει η νέα πραγματικότητα, είμαστε έτοιμοι  να την αντιμετωπίσουμε» Για να προσθέσει ότι πρέπει η Ε.Ε να είναι πάντα έτοιμη να υπερασπιστεί τα στρατηγικά της συμφέροντα έναντι κάθε αδικαιολόγητου μέτρου. Εκτοξεύοντας και κάποια έμμεση απειλή «αντιποίνων»: «Αρκετά διακυβεύονται και για τις δύο πλευρές».

Ωστόσο με την απουσία ενότητας στους κόλπους της Ε.Ε με  δεδομένη τη διαφοροποίηση Ιταλίας, Ουγγαρίας, Σλοβακίας, οι δηλώσεις της Προέδρου της Κομισιόν δεν φαίνεται να αποτελούν την συμπαγή θέση της Ευρωπαϊκής οικογένειας.

Τελικά, η εκλογή και η διακυβέρνηση Τραμπ, μπορεί να αποτελέσει για την Ευρώπη μια ευκαιρία. Φτάνει να το κατανοήσει και να δράσει. Αντί φοβικότητας και παθητικής αναμονής να προχωρήσει σε πολιτικές που τις έχει «στο περίμενε» για «δεκαετίες». Να υλοποιήσει τον βασικό πυλώνα της κοινής εξωτερικής πολιτικής, πολιτικής ασφάλειας και άμυνας.

Να προχωρήσει μια ενισχυμένη δημοκρατική νομιμότητα στη διαδικασία λήψης αποφάσεων και να πατάξει την περίφημη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Να εμβαθύνει την Οικονομική και Νομισματική Ένωση, με απώτερο στόχο την πολιτική ένωση. Να συνδυάσει την οικονομική ανάπτυξη με την κοινωνική συνοχή. Και  να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ πλούσιου Βορρά και φτωχού Νότου.

Διαφορετικά θα συρθεί σε ρόλο θλιβερού ουραγού της υπεραντλαντικής υπερδύναμης.

Να αντιπαραβάλει ακόμα πιο τολμηρές πολιτικές για αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης.

Και να επιμείνει στις αρχές και τις αξίες της δημοκρατίας, της ισότητας και του κράτους Δικαίου.

Απλά, να κινηθεί αποφασιστικά για μια άλλη Ευρώπη που θα δικαιώνει το όραμα των αρχιτεκτόνων και των σκαπανέων της.

Μόνο έτσι θα αποφύγει ένα ρόλο πειθήνιου ακόλουθου της Ε.Ε, στα προστάγματα της  υπερατλαντικής υπερδύναμης. Και μόνο έτσι θα αναδειχθεί  δύναμη  αυτοπεποίθησης, αυτονομίας και ισχυρής παρουσίας στη διεθνή πολιτική σκηνή.