Έπεσαν οι μάσκες

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Της Έλισσας Ξενοφώντος

Διευθύντριας Ελληνικού Σχολείου Λονδίνου

Μακάρι να μπορούσα να πω όλη την αλήθεια! Αλήθεια όμως σαν κι αυτή, το βρίσκω εύκολο να την πω σαν ένα παραμύθι από την Ανατολή. Με δράκους και θηρία, με φαντάσματα και τέρατα, με μάγους και σκιές… Κανείς δεν θα την πιστέψει έτσι κι αλλιώς κι ας μοιάζουν οι αλήθειες παραμύθια!

Ένα άρθρο σε  μια εφημερίδα είναι η εφόρμηση για να πάρεις θέση στα γεγονότα. Κι εγώ δηλώνω:

«Πάντα λυπόμουν τους ανθρώπους με θράσος…

Ήταν επιζήμιοι…

Πατούσαν επί πτωμάτων και ψυχών για να πετύχουν στόχους…

Κανένα συναίσθημα…

Κανένα φρένο…

Κι αν τους έβαζες μπροστάρηδες στo άδικο, έκαναν πίσω από δειλία…

Ξέρεις πόσους έχει ο κόσμος μας;

Πολλούς…

Γι΄αυτό θαυμάζω το θάρρος…

Το θάρρος να παλεύεις τίμια και ντόμπρα!»

Η ενδοοικογενειακή βία έχει αυξηθεί σήμερα στον πλανήτη Γη. ΄Ισως φταίει η δοκιμασία που περνάμε, ίσως τα ψυχολογικά που μας δημιουργήθηκαν, ίσως πέσανε κάποιες μάσκες που  ήταν καλά σφηνωμένες και κολλημένες στο πρόσωπο κάποιων αλλά πάντα έμοιαζαν απαράλλακτα με το ψυχρό χωρίς αισθήματα πρόσωπο του θύτη.

 Έπεσαν πολύ γρήγορα οι μάσκες, στις δύσκολες αυτές στιγμές γιατί οι άνθρωποι έχουν ξεγυμνωθεί από τις «καθώς πρέπει συμπεριφορές» που η κοινωνία τους «επέβαλλε» να τηρούν. Κι εσύ κοιτάς το αληθινό πρόσωπο τους με οίκτο και συμπόνια.

Αυξήθηκε η ενδοοικογενειακή βία στις μέρες της καραντίνας όπως ήταν προβλεπόμενο, αλλά αυξήθηκαν και ερωτηματικά! Πόσες αλήθεια γυναίκες κατάγγειλαν το μαρτύριο που πέρασαν ή περνούν; Πολύ λίγες…  Εικοστός πρώτος αιώνας. Ο αιώνας της τεχνολογίας, του κορωνοϊού, των πλημμυρών, των καταστροφών, των πυρκαγιών και βάλε. Ακόμη ο αιώνας της αδικίας, της εκμετάλλευσης, της αχαριστίας, της απανθρωπιάς!

 Και πίσω από κάποιες πόρτες καλά μαντρωμένες, οι κραυγές που δεν βγαίνουν  έξω από τον τοίχο της σιωπής. Καταπιεσμένες, δυστυχισμένες, απροστάτευτες φωνούλες, που δεν θέλουν να εκθέσουν άτομα και καταστάσεις. Δεν θέλουν τους άλλους, μα πιο πολύ τα παιδιά τους να ξέρουν τις πικρές αλήθειες και σφίγγουν τα δόντια ώστε να μην βγάλουν άχνα στο δράμα που περνούν. Και κλαίνε μόνες τα βράδια και βρέχουν ξανά το μαξιλάρι για να κρατηθούν και να αντέξουν τις ανανδρίες των ισχυρών της οικογένειας. Αυτών, που ο Θεός τούς έχει δώσει γενναιόδωρα μια πιο μεγάλη φυσική δύναμη και την εκμεταλλεύονται, αφού οι ίδιοι, δεν νοιώθουν ωραία για τον εαυτό τους. Νοιώθουν υποδεέστερα από τον/την σύντροφό τους γιατί ποτέ δεν τα κατάφεραν να γίνουν αυτό που ήθελαν ή δεν κατάφεραν να γίνουν αυτό που θα έπρεπε να γίνουν αναλόγως των προσόντων τους και των ικανοτήτων τους.

Ένα κορμί δυνατό, ένα χέρι ατσάλι και μια δυνατή φωνή δίνουν το δικαίωμα κακοποίησης του διπλανού τους, του συντρόφου τους, το μισού τους ΕΙΝΑΙ; Όχι φυσικά, αφού η αγάπη είναι το ζητούμενο. Όχι αφού η καλή συμβίωση θέλεις υποχωρήσεις. Όχι, αφού ο σεβασμός είναι απαραίτητος. Όχι, αφού οι δυσκολίες είναι αναμενόμενες σε μια οικογένεια με Α επίθετο. Και οι όρκοι αγάπης «μαζί και στα δύσκολα»,  πού πάνε;» Πρωτόγνωρα κι απίστευτα σενάρια περιγράφονται στις εφημερίδες.

 Και πάντα διερωτόμουνα, πώς μπορεί η αλήθεια να φαντάζει ψέμα. Κι όμως οι πικρές αλήθειες συνοδοιπορούν με τα μεγάλα ψέματα των δύσκολων στιγμών που περνάμε.

Γυναίκες από διαφορετικές χώρες, με διαφορετική κουλτούρα, με διαφορετικές ηλικίες, θρησκείες και νοοτροπίες, με διαφορετικά πιστεύω, ενώνουν τις φωνές τους και τις εμπειρίες τους. Κι εκεί στο κοινό σημείο της μαθηματικής τομής, η φωνή απελπισίας: Βοήθεια!

Κι εμείς θιασώτες στο γίγνεσθαι. Θεατές της κακοποίησης της κρυμμένης πίσω από τους διπλούς τοίχους που απορροφούν τους ήχους του πόνου. Τα διπλά παράθυρα σαν αξιωματικοί ασφάλειας της άδικης και απάνθρωπης μεταχείρισης.  Και οι υποστηρικτές του δικαίου που έχουν εξαφανιστεί; Μονόπλευρα τελικά όλα τα αληθινά; Πολύ λίγοι τελικά είναι παρόν στον πόνο του αλλουνού την ώρα που η μοίρα τον χαστουκίζει αλύπητα…

Έρχομαι τώρα στα δικά μας, τα οικεία μας και σαν μάγος του παραμυθιού, σκιά μέσα από τις χαραμάδες  μπαίνω αθόρυβα στο σπίτι της οικογένειας  με Α κεφαλαίο, φορώντας την μαντίλα. Κρύβω καλά το πρόσωπό μου, έχοντας στους ώμους μου τον μαγικό μανδύα, γίνομαι αόρατη στα μάτια των θνητών.  Κανείς δεν προσέξει την παρουσία μου! Απρόσωπη και αόρατη θα είναι μέχρι το τέλος του παραμυθιού.

Κοιτάω και βλέπω, μα δεν βλέπω στα σίγουρα. Δεν θέλω να ενοχλήσω απλά θα παρακολουθήσω και θα καταγράψω με κόκκινο στυλό τα τεκταινόμενα, αυτά που συμβαίνουν τώρα πίσω από τις κλειστές πόρτες της απομόνωσης και της καραντίνας.

Σκέφτομαι πως πρέπει να κρυφτώ κάτω από το χαλί ή να πετάξω ψηλά στη γωνιά των τοίχων που ξέρω ότι θα είναι μια κρυψώνα ασφαλής. Δεν θέλω να με υποψιαστεί ο θύτης γιατί θα  ξαφνιαστεί και θα αλλάξει στάση. Θα φορέσει τον δικό του μανδύα αυτόν του «καλού» στο παραμύθι, όπως έκανε και παλιά. Θα φορέσει και πάλι το φρεσκοπλυμένο πουκάμισο και το μοντέρνο τζιν, το κάτασπρο μπλουζάκι από γνωστό οίκο μόδας ή το κουστούμι και τη μεταξωτή γραβάτα, τα φρεσκο-πογιατισμένα παπούτσια και την καπαρντίνα  των πολλών λιρών. Και με το δικό του ραβδί ίσως  με εξαφανίσει, ο κακός δράκος του παραμυθιού, γιατί έτσι έχει συνηθίσει να κάνει σε αυτούς που δεν γούσταρε παλιά.

Ας αφήσω τις αρνητικές σκέψεις… Πιστεύω δεν είναι σε θέση να με δει και χαίρομαι που δεν έχει την υποψία ότι υπάρχει μια κρύπτη εκεί ψηλά να παρατηρείς τα πάντα. Όμως εγώ πρέπει να πάρω όλες τις προφυλάξεις καλού-κακού…Και κρατώ την αναπνοή μου να μην ακούγεται, μόνο η μικρή καρδιά μου χτυπάει σε χαμηλούς τόνους. Γι΄αυτήν δεν μπορώ να κάνω κάτι.

Αρχίζω τώρα να καταγράφω και γίνομαι μάρτυρας των γεγονότων στην ιστορία της οικογένειας του Α κεφαλαίου. Ίσως είμαι ο πιο αξιόπιστος μάρτυρας στη δίκη της αλήθειας, αυτής που δεν  θα πίστευα ποτέ παλιά.  

Ακούω τις φωνές, βλέπω τις σκηνές και θέλω να επέμβω. Μα δεν μπορώ δυστυχώς να κάνω τίποτα γιατί είμαι ένας επισκέπτης μιας δεδομένης στιγμής. Ήρθα από ένα παραμύθι χωρίς όνομα. Απλά κοιτάω με το γυμνό βλέμμα μου τις πικρές αλήθειες που φαντάζουν ψέμα  στα μάτια των πολλών γιατί οι απάνθρωπες πράξεις των χωρίς αισθήματα ανθρώπων έχουν ξεπεράσει κάθε ανθρώπινη φαντασία.

Πόση αλήθεια δύναμη χρειάζεται κάποιος για να συμπληρώσει το όνομά του στη λίστα των θυμάτων; Οι πληγές είναι πολλές και οι τραυματικές εμπειρίες άπειρες. Και αυτές οι μάσκες που λέγαμε πού πήγαν; Πάει, πέταξαν πια κι έφυγαν με το μαγικό χαλί του Αλαντίν και το πυκνό καπνό του λυχναριού  του Τζίνι. Δεν θα  γλυτώσουμε ποτέ από τον Τζαφάρ που όσες μάσκες κι αν φορέσει ή βγάλει, πάλι ο κακός του παραμυθιού θα μείνει στο παραμύθι της ζωής.

«Η συμπεριφορά είναι αυτή που ομορφαίνει τον πιο άσχημο άνθρωπο και ασχημαίνει τον πιο όμορφο… Από την συμπεριφορά φαίνεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου!»