Ανοίγοντας ένα συρτάρι…

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Της Έλισσας Ξενοφώντος

Η κατάσταση που επικρατεί έχει φτάσει τα όρια του παραλόγου. Ποιος μπορεί να συνειδητοποιήσει το τι συμβαίνει πραγματικά στον πλανήτη; Είναι στιγμές που η αλήθεια μοιάζει ψέμα και αναζητάς αποδείξεις για να κατανοήσεις τα ακατανόητα.

Ανοίγοντας και κλείνοντας συρτάρια στους τοίχους, στο γραφείο, ντουλάπια στην κουζίνα ίσως να αποτελεί μια καθημερινή πράξη αφύπνισης του ΥΠΑΡΧΩ! Οι ίδιες κινήσεις: Άνοιξε-κλείσε! Βγάλε-βάλε! Αποθήκευσε-πέταξε!

Ανοίγεις λοιπόν, ένα συρτάρι στο γραφείο σου.  Η ματιά σου πέφτει σε πολλούς φακέλους  με ατακτοποίητες φωτογραφίες πολλών χρόνων. Οι ημερομηνίες των φωτογραφιών δεν έχουν σημασία. Ανήκουν στο παρελθόν.  Τις κοιτάς προσεκτικά. Προσπαθείς, μέσα από το βλέμμα του κάθε  απεικονιζόμενου, να μαντέψεις τα συναισθήματά του στη συγκεκριμένη εκείνη στιγμή. Ένα σοβαρό πρόσωπο, ένα χαμόγελο, ένα γλυκό βλέμμα, μια στραβομουτσουνιά!. Κι εσύ χαμογελάς και νοιώθεις μια απέραντη ευτυχία γιατί ποτέ δεν είχες τον χρόνο να αναλύσεις τις λεπτομέρειες.

 Ο Θανάσης, η Κλαίρη, τα παιδιά! Πάσχα με την μισή οικογένεια στην Ελλάδα. Η κατάλευκη εκκλησία στο βάθος, η βάρκα με το μπαρούτι έτοιμο να ανατιναχτεί την στιγμή που ο ιερέας θα αναφωνήσει: «Χριστός Ανέστη!»

 Και παίρνεις στα χέρια σου στην επόμενη φωτογραφία. Σε κάποιο εστιατόριο με μουσική, επί τη ευκαιρία των γενεθλίων σου. Εκεί οι … κολλητοί σου. Ο Γιάννης, η Δέσποινα, η Μαρία, o Θεοχάρης, η σύζυγός σου κι εσύ. Οι  αναμνήσεις των στιγμών περνούν σαν  ταινία του σινεμά στο μυαλό σου. Η μουσική της ορχήστρας, οι ερμηνείες του τραγουδιστή, οι μεζέδες στα πιάτα και τα μαχαιροπίρουνα να κτυπούν ρυθμικά το πιάτο μπροστά σου, ο θόρυβος των διπλανών τραπεζιών. Τι όμορφα πέρασα εκείνο το βράδυ…

Και η επόμενη η φωτογραφία… Την παίρνεις στα χέρια σου αλλά ξεγλιστρά και πέφτει στο πάτωμα. Σκύβεις ταπεινά και την παίρνεις.  Οι γονείς σου, αρραβωνιασμένοι, με τους γονείς της μητέρας σου μαζί. Μια αποτύπωση συντηρητικής πατριαρχικής οικογένειας. Ο παππούς και η γιαγιά καθήμενοι και οι γονείς σου, όρθιοι. Μαυρόασπρη φωτογραφία. Το μαύρο και το άσπρο χρώμα όμως σε βοηθούν να συγκεντρωθείς στα πρόσωπα. Σοβαροί όλοι αφού πρόκειται για μια αναμνηστική φωτογραφία που θα αποτελούσε τεκμήριο της συγκεκριμένης στιγμής. Τεκμήριο της στιγμής  μέσα στο περιδιάβασμα της ζωής τους. Συγκεντρώνεσαι στα μάτια τους, στο ύφος τους, στην χαρά που ένοιωθαν και αρνιούνταν να την φανερώσουν. Τυπική κυπριακή οικογένεια. Όχι πολλά χαμόγελα αλλά σοβαρότητα! Και όμως ήταν η απεικόνιση  μιας μεγάλης χαρά που αφορούσε την πορεία της οικογένειάς τους.

Και τώρα μια άλλη φωτογραφία περνά στα χέρια σου. Πού βρέθηκε αυτή εδώ; Είσαι σίγουρος ότι θα έπρεπε να είναι τακτοποιημένη στα άλμπουμ των φωτογραφιών των παιδιών. Πάντα τακτοποιούσα τις φωτογραφίες των παιδιών με χρονολογική ακρίβεια σκέφτεσαι.  Θα είχε ξεπέσει. Κι αυτή η φωτογραφία, Πάσχα θαρρείς θα ήταν τραβηγμένη. Κοιτάς τα τρυφερά προσωπάκια τους. Τα δύο μεγάλα αγόρια σου φοράνε κουστούμι και γραβάτα, όπως τον μπαμπά τους. Το μικρό κοριτσάκι σου, με το κοντό φορεματάκι και τα γυαλιστερά παπουτσάκια κοιτάει αφηρημένο κάπου απόμακρα. Γελαστό προσωπάκι που άθελα το αγγίζεις… Παίρνεις την φωτογραφία και την φιλάς, την ξαναφιλάς μέχρι που τα δάκρυα σου την καταβρέχουν και προσπαθείς με το μανίκι σου να την προφυλάξεις. Την σκουπίζεις, την ξανασκουπίζεις απαλά. «Τι κάνω;» συλλογιέσαι. Τα παιδιά σου  είναι δίπλα σου. Η συνέχεια της ζωής σου. Ο λόγος ύπαρξης του ανθρώπινου είδους. Νοιώθεις τότε τυχερός, πολύ τυχερός γιατί έχεις τα παιδιά σου, κατάφερες να κάνεις παιδιά και τα έχεις δίπλα σου. Τι σημασία έχει αν κάποιοι σήμερα τα βλέπουν από το παράθυρο ή το video call ή εκεί στην άκρη της πόρτας σε απόσταση ασφαλείας; Είναι η σκυτάλη  στην σκυταλοδρομία της ζωής σου. Το πιο χειροπιαστό, πολύτιμο, αξιόλογο, μοναδικό πράγμα στη ζωή σου. Είναι αυτά που δεν μπορεί να σου στερήσει κανείς. Και σκέφτεσαι, όχι μόνο τι συναισθήματα ανάμεικτα σου πρόσφερε αυτή η φωτογραφία αλλά και σε τι άλλο μπορείς να προσβλέπεις. «Εγγόνια πολλά, πάρα πολλά θα ήταν η τελευταία μου ευχή!» (Για εσένα, τον τυχερό που έχεις ήδη εγγονάκια θα καταλαβαίνεις ακριβώς τι εννοώ). Κι εκεί που τα μάτια σου είναι βρεγμένα από τα δάκρυα των αναμνήσεων, κτυπάς  δυνατά το πόδι στο πάτωμα και λες: «Όχι ρε φίλε, όποιος και να είσαι!  Δεν θα σου περάσει! Θα ζήσω και θα δω το τελευταίο μου όνειρο να πραγματοποιείται. Θα ζήσω για τις χαρές που θα ακολουθήσουν… Εγώ θα είμαι αυτός που θα πει: Ολοκλήρωσα τον κύκλο της ζωής μου! Τώρα μπορώ να φύγω!»