Ξένια Λοιζίδου: ‘Αλλοθι για κατασκευή έργων στις παραλίες η διάβρωση των ακτών

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες με τις πρώτες φουρτούνες, επικρατεί ένας πανικός για την παράκτια διάβρωση. Ένας πανικός-άλλοθι για να αρχίσουν τα «αιτήματα» για κυματοθραύστες, για σκληρά παράκτια έργα. Η κλιματική αλλαγή είναι γεγονός, υπάρχει αύξηση τόσο της έντασης όσο και της συχνότητας των ακραίων καιρικών φαινομένων, δηλαδή: ναι, έχουμε μεγαλύτερες φουρτούνες. Όμως τα μεγάλα προβλήματα στις ακτές μας προκύπτουν από την ανεξέλεγκτη επέμβαση του ανθρώπου πάνω σε αυτές.

Αυτό επισημαίνει με δηλώσεις της στο PafosNet η ακτομηχανικός, δρ. Ξένια Λοιζίδου, επισημαίνοντας ότι η ζώνη προστασίας της παραλίας δεν είναι θεωρητική ανάγκη, αφού το κύμα χρειάζεται ελεύθερη ακτή για να εκτονώσει την ενέργειά του και να μην διαβρώνει.

« Σε ολόκληρη την παράκτια ζώνη της Κύπρου υπάρχουν πολλά, πάμπολλα, χτίσματα εντός της ζώνης προστασίας της παραλίας, ενώ άλλα χτίζονται ακόμα και τώρα, όπως στην περιοχή ΣΟΔΑΠ στην Πάφο. Είναι αναμενόμενο αυτά τα κτίσματα να καταστρέφονται από τις φουρτούνες και δεν θα έπρεπε γιατί ξαφνιαζόμαστε».

Η κ. Λοιζίδου κάνει λόγο για εμμονή με τα βαρέως τύπου έργα στον τόπο μας. Οι κυματοθραύστες μπορεί να μαζεύουν άμμο στις περιοχές μπροστά τους, ενίοτε και φύκια και κολοβακτηρίδια και ρύπους όπως παρατηρεί, αλλά όλα τα βαριά έργα προκαλούν διάβρωση στις παρακείμενες ακτές. Παρόμοια έργα, παρατηρεί, απλώς μεταφέρουν δίπλα το πρόβλημα, και μετά αρχίζει η αλυσίδα της κατασκευής κυματοθραυστών, με αποτέλεσμα να κατεβάζουμε τα βουνά από τους πολύτιμους ασβεστόλιθους, να καταστρέφουμε φαράγγια και δάση για να εξασφαλίσουμε αυτό το λατομικό υλικό.

« Καταστρέφουμε λοιπόν βουνά και φαράγγια, κουβαλάμε τους πολύτιμους ασβεστόλιθους στις ακτές, τους πετούμε στη θάλασσα, και φτιάχνουμε κυματοθραύστες προσπαθώντας να λύσουμε ένα πρόβλημα που απλώς πάει παραδίπλα», τονίζει. « Η αλυσίδα της καταστροφής δεν έχει τελειωμό. Και μετά έρχονται και άλλα αιτήματα και πάμε με νέες αλυσίδες κυματοθραυστών, όπως οι πρόσφατες ανακοινώσεις των Δημοσίων Έργων για εννέα επιπλέον κυματοθραύστες στα Περβόλια και επτά στην Ορόκλινη, έναντι 10 εκατομμυρίων ευρώ.

Είναι πολλά τα λεφτά στην παράκτια ζώνη. Γι’ αυτό την εκμεταλλευόμαστε μέχρι τελικής πτώσεως. Γι’ αυτό χτίζουμε πάνω στην άμμο, μέσα στο κύμα, και  όταν η φουρτούνα τα παρασύρει, κλαίμε και φωνάζουμε και ζητάμε αποζημιώσεις και ζητάμε έργα και μας ξαφνιάζει η διάβρωση και ανακαλύπτουμε την κλιματική αλλαγή».

Οι επιπτώσεις μιας παράκτιας κατασκευής εντός της ενεργού ζώνης του κύματος μπορούν να προβλεφθούν, και έχουν προβλεφθεί, αναφέρει η Ξένια Λοιζίδου. Το τραγικό με την ακτομηχανική όμως, εξηγεί, είναι ότι οι επιπτώσεις αυτές φαίνονται πολλά χρόνια μετά.

Αυτός ο πολύτιμος φυσικός μας πόρος βρίσκεται σε κίνδυνο, σε ανεπάρκεια, τονίζει, και όχι από την κλιματική αλλαγή, αλλά από την αδηφάγο κερδοσκοπία και την απύθμενη άγνοια.