Πόθεν και πότε η Ελληνική γλώσσα: Μια μελέτη από την Πάφο ταράζει τα νερά

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Πριν μερικά χρόνια, τάραξε τα νερά της επιστημονικής κοινότητας με την μελέτη του βάσει της οποίας η καταγωγή των Ελλήνων είναι από την πανάρχαια Κύπρο. Σήμερα, αντίστοιχες αντιδράσεις σε όλο το φάσμα των απόψεων θα προκληθούν με τη 4η του μελέτη, που έχει ανεβάσει στο YouTube υπό τον τίτλο « Πόθεν και πότε η Ελληνική γλώσσα». Το γιατί, είναι ευνόητο, αν διαβάσει κανείς του υποτίτλους του έργου: Η Τροία του Ομήρου δεν υπήρξε ποτέ, Η Παλαιά Διαθήκη είναι παιδί του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού και πώς η Γη αυτοκαταστρέφεται και αναγεννάται.

Ο Σάββας Παπαδόπουλος, έχει κατορθώσει εδώ και πολλά χρόνια να είναι προνομιακός συνομιλητής των σημαντικότερων πανεπιστημιακών και ακαδημαικών ιδρυμάτων σε θέματα ιστορίας και αρχαιολογίας, χωρίς ο ίδιος να ανήκει στην ακαδημαική κοινότητα. Μιλώντας σήμερα στο PafosNet, αναφέρεται στη νέα αυτή μελέτη, η οποία έχει ήδη παρουσιασθεί σε αμερικανικά και άλλα πανεπιστημιακά ιδρύματα, ενώ καθηγητές έχουν έρθει στην Κύπρο για επιτόπιες επαληθεύσεις των όσων πρεσβεύει ο ίδιος.

‘Όπως μας είπε:  «Η γη είναι ένας ζωντανός οργανισμός και όπως όλοι οι οργανισμοί έχει και αυτός τον δικό του κύκλο ζωής – θανάτου και αναγέννησης. Η χρονική του διάρκεια εξαρτάται από τις επιπτώσεις που επέρχονται εξαιτίας της ανθρώπινης παρέμβασης στο βιοπεριβάλλον. Όταν οι επιπτώσεις αυτές ξεπεράσουν τα όρια ανοχής αλλά και αντοχής της γης, τότε ο οργανισμός της γης αδυνατεί να ανταπεξέλθει, και τότε εισέρχεται σε έναν γεωλογικό, αλλά και περιοδικό νόμο που οδηγεί αρχικά στην αυτοκαταστροφή της, και στην συνέχεια στην αναδόμηση και αναγέννησή της, όπου σχηματίζονται νέοι ήπειροι και νέοι ωκεανοί.  Όπως εκτενώς εξετάζω στο βίντεο, τα όρια αντοχής της γης έχουν από καιρό ξεπεραστεί και ήδη ο πλανήτης μας έχει εισέλθει στην διαδικασία της αντίστροφης μέτρησης που οδηγεί στην αναδόμησή του.

Σε σχέση τώρα με την μορφή της Ομηρικής Ελληνικής γλώσσας να πούμε ότι  το βάθος του χρόνου στο οποίο συναντούμε αυτόν τον άμετρο πλούτο έκφρασης λόγου, δηλαδή,  η τελειότητά του, η ακρίβειά του, η μουσικότητά του, η σαφήνειά του, η ευλυγισία του κλπ, μαρτυρούν ότι σέρνει πίσω του αμέτρητα χρόνια ωρίμανσης και συνεπώς αποτελεί μια κληρονομιά από τον προηγούμενο κύκλο ζωής της γης, ο οποίος κύκλος όπως λεπτομερώς εξετάζω στο ντοκιμαντέρ έκλισε την 11ην π.Χ. χιλιετία.» 

Αναφερόμενος στο θέμα της Ομηρικής Τροίας, ο Σάββας Παπαδόπουλος υποστηρίζει ότι ο Όμηρος δεν έζησε τον 8ον αιώνα π.Χ., αλλά γύρω στο 3000 π.Χ., ίσως ακόμη και πιο πίσω.

« Η Τροία ασφαλώς και υπήρξε», αναφέρει. « Αυτή που δεν υπήρξε είναι η Τροία του Ομήρου, ή πιο απλά ο Τρωικός πόλεμος του Ομήρου δεν έγινε ποτέ. Η Τροία από τη απαρχή της ιστορίας της, εμπλέκεται με μύθους και θρύλους, αφού στον αρχαίο κόσμο ήταν φημισμένη για τα πλούτη της, τόσο ένεκα του αστείρευτου πλούτου του εδάφους της, όσο και από τα πολλά οικονομικά οφέλη που αποκόμιζε από το εμπόριο, εξαιτίας του ελέγχου που ασκούσε στα στενά του Ελλήσποντου. Στα αυτιά του Ομήρου έφτασε υπό μορφή μύθων ένα συνονθύλευμα ιστορικών πληροφοριών του παρόντος με τον προηγούμενο κύκλο ζωής, με αρκετούς από τους μύθους να αναφέρονται σε κάποια βιβλική καταστροφή όπου έχασαν την ζωή τους εκατομμύρια ανθρώπων. Όμως, το φαινόμενο της συντέλειας και αναδόμησης της γης ήταν αδύνατο να το συλλάβουν κατά την μακρινή εκείνη εποχή.

Και εδώ είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι πριν από τον Όμηρο, και κάποιος άλλος ποιητής προσπάθησε να παντρέψει κάποιους μύθους, επινοώντας την πολιορκία της Τροίας, με πρωταγωνιστή  του έπους του τον μεγάλο λαϊκό μας ήρωα Ηρακλή.

Έτσι, ο  Όμηρος θεμελίωσε το πόνημά του, πάνω στην φήμη της Τροίας, αλλά και «κλέβοντας» την ιδέα από τον παλαιότερο μύθο που αναφέραμε. Αξιοποιώντας δε πλήρως την ελευθερία έκφρασης που του παρείχε ο ποιητικός λόγος, πάντρεψε μία σωρεία μύθων, όπου το μόνο κοινό γνώρισμα που είχαν, ήταν ότι πήγαζαν από μια πανάρχαια, και για τον Όμηρο, εποχή.  Αρχικά, έκτισε ένα ζήτημα τιμής, το οποίο του επέτρεψε να εμπλέξει σε αυτό τον πόλεμο όλες τις ελληνικές πόλεις, ενώ διατήρησε την πολιορκία για 10 ολόκληρα χρόνια. Έτσι, μπόρεσε να διανθίσει το έργο του με πολλούς από τους μύθους που έφτασαν στα αφτιά του, κατανέμοντας ρόλους σε αρκετούς ήρωες, τα ονόματα των οποίων ακούγονταν χωρίς όμως να γνώριζαν οτιδήποτε από τα κατορθώματα τους. Ονόματα ηρώων του προηγούμενου κύκλου ζωής, αναμίχτηκαν με ονόματα ηρώων του παρόντος κύκλου ζωής, και η δράση τους ταυτίστηκε κυρίως με γεωγραφικές περιοχές και βασίλεια του παρόντος κύκλου».                                            

Για το ζήτημα της Παλαιάς Διαθήκης την οποία ο πάφιος μελετητής θέλει να μην πηγάζει από την Ιουδαϊκή παράδοση, αλλά μέσα από τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, ο ίδιος υποστηρίζει ότι η απλή κοινή λογική καταδεικνύει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία αναδύθηκε μέσα από τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, ο οποίος είναι γεμάτος χρηστότητα και ήθος, και αφού μεσολάβησε ένα μέγα θεολογικό γεγονός, η ενσάρκωση του Υιού και Λόγου του θεού.

« Εξετάζοντας λ.χ. το σύνολο των παραγγελμάτων που άφησαν πίσω τους οι Επτά Σοφοί, διαπιστώνουμε ότι κανένα από αυτά δεν βρίσκεται σε αντίθεση με το πνεύμα του ιερού Ευαγγελίου», αναφέρει. « Και να σημειώσω ότι είναι λάθος να λέμε ότι, η Εκκλησία καπηλεύεται στοιχεία του αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού,  αφού η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι, ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός,  είναι η φυσική και λογική του εξέλιξη. 

Αρχικά με προβλημάτισαν οι μεγάλες αντιθέσεις που εντοπίζονται μεταξύ των ιστορικών βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης από την μια, και των θεόπνευστών βιβλίων από την άλλη, που είναι τα διδακτικά, τα ποιητικά και τα προφητικά. Επίσης, να πούμε ότι ο Μωυσής, ο οποίος αναφέρεται ως ο συγγραφέας ενός μεγάλου μέρους της «Πεντάτευχου»,  είχε μεν εβραϊκή καταγωγή αλλά έζησε ξεκομμένος από την ιουδαϊκή παράδοση, αφού  όπως πληροφορούμαστε, και μέσα από τις Πράξεις των Αποστόλων, μεγάλωσε ως γιός του Φαραώ, και μορφώθηκε με όλη την απόκρυφη γνώση και σοφία των ιερατείων της Αιγύπτου. Αυτή η γνώση, όπως εξετάζω στο βίντεο, έφτασε στην Αίγυπτο από την πανάρχαια Κύπρο. Αργότερα ο Μωυσής προσπάθησε να εμβολιάσει αυτή την θειική σοφία στο λαό του, ο οποίος πεισματικά αρνιόταν να την ασπαστεί. Έτσι, προκειμένου να την επιβάλει, μεταξύ άλλων, εφάρμοσε μια σειρά σκληρών διατάξεων, που είναι γνωστές ως ο Μωσαϊκός νόμος».

Για τους Έλληνες φιλοσόφους τα όσα προέκυψαν ένεκα της ανάγκης του ανθρώπου να υμνήσει τον δημιουργό του, και που οδήγησαν στους θεούς του Ολύμπου, ήταν μια σεβαστή διάσταση εντός του πλαισίου του ποιητικού μύθου, αλλά όχι εντός του πλαισίου της πίστεως, αφού οι  Έλληνες φιλόσοφοι είναι αυτοί που εντόπισαν και ερμήνευσαν άριστα την άκτιστη, άχρονη και άπειρη ουσία του ενός Θεού και δημιουργού του σύμπαντος κόσμου, και ακόμη είναι αυτοί που προφήτευσαν την έλευση Του στη γη, επισημαίνει στη μελέτη του ο κ. Παπαδόπουλος. Ως παραδείγματα επισημαίνει το βιβλίο «Αλκιβιάδης Β`» του Πλάτωνα, όπου ο Σωκράτης λέει στον Αλκιβιάδη, «… ο άνθρωπος πρέπει να ζει εν αναμονή, μέχρις ότου φτάσει ο καιρός να διδαχθεί από τον προσδοκώμενο υπεράνθρωπο Διδάσκαλο», ενώ στο έργο "Τίμαιος" περιγράφει τον Θεό να δημιουργεί τον κόσμο μέσα από το χάος, όπως ακριβώς το βρίσκουμε και στην Παλαιά Διαθήκη. Στο έργο «Φαίδρος», ερμηνεύει τον ένα Θεό ως «…άναρχο, άκτιστο και δημιουργό του σύμπαντος κόσμου.» 

« Επίσης στην απολογία του ο Σωκράτης», επισημαίνει, « καταθέτει ότι: «…θα κοιμάστε τον βαθύ ύπνο της ειδωλολατρίας, μέχρι που ο Θεός, προνοώντας για σας, θα στείλει κάποιον, για να σας ξυπνήσει …», και αυτόν τον κάποιον τον περιγράφει ο μαθητής του, ο Πλάτωνας : « … αυτός, θα είναι δίκαιος, αλλά θα θεωρηθεί ως άδικος. Προτού καταδικασθεί ως ένοχος, οι άνθρωποι θα τον δέσουν, θα τον βασανίσουν, θα τον κτυπήσουν … και στο τέλος θα τον κρεμάσουν πάνω στο ξύλο.»                                             

Ο Σάββας Παπαδόπουλος απαντά μέσα στη νέα του μελέτη για το γεγονός ότι η Εκκλησία βρίσκεται σε «πόλεμο» με τον αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό και το Δωδεκάθεο. Αυτή είναι μόνο η μισή αλήθεια, υποστηρίζει, που για λόγους σκοπιμοτήτων καλλιεργείται έντεχνα και μεθοδικά και που βρίσκει απήχηση ανάμεσα μας ένεκα της ημιμάθειας μας, αλλά και της παιδικής μας αφέλειας.

« Η άλλη μισή αλήθεια βρίσκεται σε εκατοντάδες παλαιούς ναούς όπου συναντάμε σε τοιχογραφίες τις μορφές των μεγάλων Ελλήνων φιλοσόφων να κοσμούν το εσωτερικό των ναών, ως προφήτες, κρατώντας ειλητάρια στα οποία αναγράφονται αποσπάσματα από τα λόγια τους», τονίζει. « Τέτοιες τοιχογραφίες συναντάμε σε ναούς στο Άγιο Όρος, στα Μετέωρα, στην Κρήτη, στη Μακεδονία, στην Πελοπόννησο, στην Ήπειρο στη Θεσσαλία, στη Μικρά Ασία, στην Παλαιστίνη, στη Βουλγαρία, στη Ρουμανία, στη Σερβία καθώς ακόμη και στη Ρωσία.  

Και αυτές οι τοιχογραφίες δεν έγιναν αυθαίρετα αλλά στηρίχτηκαν σε εκκλησιαστικά κείμενα και στο γεγονός ότι οι έλληνες φιλόσοφοι υπήρξαν οι μακρινοί πρόδρομοι και προάγγελοι του ερχομού του Χριστού, αφού με το νόημα της διδασκαλίας τους, και με το βαθύτερο φιλοσοφικό τους έργο οδήγησαν στην χριστιανική αποκάλυψη». 

Σε μια άλλη παράμετρο η Εκκλησία των Ελλήνων είναι αυτή που δοξολογεί τον Ιησού, τον ερχομό του οποίου προφήτευσαν οι πρόγονοί μας, και τον οποίον έτρεξαν να συναντήσουν, ενώ αντίθετα οι Ιουδαίοι δεν τον αναγνώρισαν ποτέ, και μέχρι σήμερα αποφεύγουν να αναφέρουν το όνομα Του, έστω ακόμη και ως πρόσωπο ιστορικό.

« Συνεπώς, συνοψίζοντας, και έχοντας κατά νου και μια σωρεία άλλων μαρτυριών τις οποίες καταθέτω στο ντοκιμαντέρ, μπορούμε να στηρίξουμε την θέση ότι, η Ορθόδοξη Εκκλησία αποτελεί το παλάτι της σοφίας, λίκνο της οποίας υπήρξε ο πανάρχαιος Ελληνικός πολιτισμός, εμβολιασμένο με ένα μέγα θεολογικό γεγονός», καταλήγει ο κ. Παπαδόπουλος.