Περί Διατροφής

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Θεοχαρίδου Κ. Καλυψώ

Δια ΘΕΟΧΑΡΙΔΟΥ & ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΔΕΠΕ

ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΙ ΟΙΚΟΙ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ & ΠΑΦΟΥ

Αν και ο τίτλος ίσως παραπέμπει  γλωσσικώς, σε άλλες έννοιες και/ή εικόνες, το παρόν σημείωμα θα ασχοληθεί με την υποχρέωση των γονέων, προς διατροφή, των ανήλικων τέκνων τους και τα κριτήρια που λαμβάνει υπόψιν, το Δικαστήριο, προς καθορισμό ενός {τέτοιου} ποσού {ως διατροφή}  εύλογου, δίκαιου και ορθού.

Τα άρθρα, τα οποία κλήθηκε το Σεβαστό Δικαστήριο να ερμηνεύσει και/ή εφαρμόσει, σε υπόθεση σχετική, είναι τα  33(1) και 37 του περί Σχέσεων Γονέων και Τέκνων Νόμου του 1990, Ν.216/90.

Ειδικότερα, το άρθρο 33(1) ορίζει ότι: "Οι γονείς έχουν υποχρέωση να διατρέφουν το ανήλικο τέκνο τους από κοινού ο καθένας ανάλογα[1] με τις δυνάμεις του".

Το άρθρο 37 ορίζει ότι: "(α)  Η διατροφή προσδιορίζεται με βάση τις ανάγκες του δικαιούχου, όπως αυτές προκύπτουν από τις συνθήκες της ζωής του και τις οικονομικές δυνατότητες που υπάρχουν για διατροφή προσώπου. (β)  Η διατροφή περιλαμβάνει όλα όσα είναι αναγκαία για τη συντήρηση και ευημερία του δικαιούχου και επιπλέον, ανάλογα με την περίπτωση, τα έξοδα για την εν γένει εκπαίδευση του".

Η διατροφή επομένως των ανηλίκων, όπως προκύπτει από τα άρθρα 33(1) και 37 του Ν.216/90, συνιστά νομική υποχρέωση των γονέων, υποχρέωση η οποία ουσιαστικά αποβλέπει στην αντιμετώπιση των αναγκών των ανηλίκων, όπως αυτές εύστοχα καθορίζονται στο άρθρο 37 του Ν.216/90. 

Περαιτέρω, το θέμα διατροφής ανηλίκου είναι άμεσα συνυφασμένο με την καθημερινή διαβίωση και ευημερία του ανηλίκου και η μη συνεισφορά του γονέα, ενός εύλογου ποσού για τη διατροφή του ανηλίκου είναι κάτι το οποίο αναπόφευκτα επηρεάζει δυσμενώς την καθημερινή διαβίωση και την εν γένει ευημερία του. 

Είναι αναμφισβήτητο επίσης πως,  τα έξοδα εκπαίδευσης ενός παιδιού, είναι καθοριστικά για την ευημερία του.

Περαιτέρω, σε συνήθεις υποθέσεις διατροφής, όπως ήταν και αυτή που ήχθη ενώπιον του Σεβαστού Δικαστηρίου, ο καθορισμός της συνεισφοράς των γονέων στη διατροφή του παιδιού τους, γίνεται στις παραμέτρους του άρθρου 33(1) του Ν.216/90, οι οποίοι παράμετροι, ήτοι οικονομικές δυνάμεις των γονέων, έξοδα ανηλίκου, είναι καθαρά μαθηματικής φύσης παράμετροι.  Μάλιστα, σύμφωνα με τη Νομολογία, Μαρκουλίδης ν. Μαρκουλίδης[2], το Δικαστήριο, ως προς τα έξοδα διατροφής ανηλίκου, δεν δεσμεύεται από τη μαρτυρία των διαδίκων, αλλά είναι καθήκον του Δικαστηρίου να εντοπίσει το εύλογο των κονδυλίων που απαιτούνται για την ικανοποίηση των αναγκών διατροφής και συντήρησης.  Περαιτέρω, σύμφωνα και πάλι με τη Νομολογία, η κοινή πείρα και η πείρα της ζωής είναι παράγοντες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τις ανάγκες των συγκεκριμένων ενώπιον του Δικαστηρίου ατόμων[3].

Στην υπόθεση Δημητρίου ν. Περδίου[4] λέχθηκαν τα πιο κάτω τα οποία επισφράγισαν και την κατάληξη της συγκεκριμένης υποθέσεως: <Όπως έχει η σχετική νομοθετική διάταξη (βλ. άρθρο 33(1) του περί Σχέσεων Γονέων και Τέκνων Νόμου του 1990, Ν.216/90) η υποχρέωση για διατροφή των ανηλίκων τέκνων μίας οικογένειας ανήκει και στους δύο γονείς, ανάλογα με την οικονομική κατάσταση του καθενός.  Έχουν και οι δύο υποχρέωση όπως προβαίνουν σε πλήρη και ειλικρινή αποκάλυψη των πραγματικών τους εισοδημάτων και όχι μόνο των εξόδων τους.  Στην υπόθεση Ette v. Ette[5] έχει λεχθεί ότι όταν ο Καθ΄ ού η αίτηση δεν προβαίνει ο ίδιος σε ειλικρινή και πλήρη αποκάλυψη σχετικά με την οικονομική του κατάσταση, τότε το Δικαστήριο μπορεί, λαμβάνοντας υπόψη τη φύση του επαγγέλματος του και το τι κερδίζουν άλλοι στο ίδιο το επάγγελμα, να υπολογίσει ότι ο Καθ΄ ού η αίτηση έχει ψηλότερα, απ΄ ότι ισχυρίζεται, εισοδήματα.  Η αρχή αυτή συνάδει και με τον κανόνα ότι εκεί που κάποιος έχει την αποκλειστική γνώση γεγονότων, οφείλει να τα αποδείξει[6]>. 

Επομένως σε υποθέσεις διατροφής των ανηλίκων τέκνων μιας οικογένειας, η οικονομική δυνατότητα του καθενός από τους γονείς δεν είναι θέμα που θα πρέπει να αποδεικνύεται από τον Αιτητή ή την Αιτήτρια, ανάλογα με την περίπτωση, αλλά θέμα αληθινής αποκάλυψης από τους ίδιους τους γονείς, των αντιστοίχων εισοδημάτων τους.  Το δε δικαστήριο, προβαίνει σε πλήρη έρευνα αυτών των στοιχείων. Περαιτέρω αναφέρουμε ότι, από σχετική νομολογία φαίνεται ότι το δικαστήριο μπορεί να λάβει υπόψη όχι μόνο τα πραγματικά εισοδήματα αλλά και την ικανότητα του Καθ΄ ού η αίτηση να κερδίζει[7]. (his potential earning capacity).