ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ: Κλείνοντας τους λογαριασμούς

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Το καλοκαίρι εκείνο το 1990 πεντέξι νεανίες και νεάνιδες, τότε, που έτυχε να βρεθούμε στο σωστό μέρος το σωστό χρόνο, με το άνοιγμα της ιδιωτικής ραδιοτηλεόρασης, ψωνιστήκαμε αγρίως-ήταν απολύτως φυσικό και κατανοητό.

Δεν ήταν και λίγο από το την ανωνυμία του φτωχόσπιτου σε ένα χωριουδάκι να μετατρέπεσαι σε δαχτυλοδειχτούμενο μέλος της μικρής κοινωνίας της κωμόπολης- «είναι αυτοί που κάνουν τις εκπομπές στο ράδιο και που λένε τα νέα της Πάφου στην τηλεόραση».

Δεν ήταν και λίγο για τις νεανικές ορμόνες μας το φλερτ και το κορτέ από μαθήτριες και μεγαλούτσικες συμπολίτισες μας, που τρέλλαιναν το τηλεφωνικό κέντρο ή που ανέμεναν έξω από το ραδιοφωνικό στούντιο. Μέχρι τότε οι μόνες που καταδέχονταν να μου πουν μια καλημέρα, ήταν οι συντρόφισες των μαθητικών θρανίων- να με θυμούνται πια η Μαντώ, η Ρένα, η Αμαλία, η Τατιάνα, η Όλγα, η Λία;

*Μια εικοσαετία από τότε, το να συνεχίζεις να είσαι το ίδιο επαρμένος είναι πρόβλημα-, είναι γραφικότητα να βλέπεις ένα μεσήλικα με γκριζαρισμένα αραιά μαλλιά («το χέρι σου που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου») να παλιμπαιδίζει. Να κυκλοφορεί μπροστά από τις κάμερες ως χαρωπή απόφοιτος του Λυκείου Ελληνίδων Αμμοχώστου, να ακούγεται από τα ερτζιανά ως κακέκτυπο του Πέτρου Κωστόπουλου made in Cyprus, να μην αφήνει φωτογράφιση για φωτογράφιση σε κοινωνικά events χωρίς να μην είναι πρώτη μούρη. Και κυρίως, να μην λείπει δευτερόλεπτο από το χαοτικό σύμπαν του διαδικτύου- κοινοποιώντας πράματα που ούτε τη μάνα του δεν θα ενδιέφεραν αν ζούσε.

*Υπήρξα τέτοιο νούμερο- στα μικράτα μου όμως, όχι γέρνοντας προς τη δύση του βίου μου. Γι’ αυτό δεν σπάω πλάκα με κάτι τέτοια όπως άλλοι γνωστοί μου-ενοχλούμαι σφόδρα, γιατί μου θυμίζει τον καιρό που υπήρξα καραγκιόζης.

Εξ ου και είπα να σβήσω τα παλιά. Και τις ώρες τις κενές μου, να τις γεμίζω με Σταντάλ, Σάλιντζερ και Μόριαρτι, αντί με facebook (που δεν έχω) ή με ομάδες του viber (που δεν έχω) ή με πόζες στο Instagram (που δεν έχω). Ονειροπωλώντας όχι πια γκόμενες και δημοσιότητα, αλλά τα «Κύματα» της Βιρτζίνια Γουλφ- ιστορία μιας παρέας φίλων, από την πρώτη μέρα του σχολείου έως τη δύση της ζωής τους. Έξι φίλοι που μεγαλώνουν με διαφορετικά όνειρα, διαφορετικούς στόχους, ερωτεύονται, απογοητεύονται, ξαναπροσπαθούν, βιώνουν την απώλεια, ματώνουν και θριαμβεύουν άδοξα και ένδοξα.

Μπορούμε;