ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Το πνεύμα των γιορτών δεν μένει πια εδώ.

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

 ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

* Έχουμε να χαρούμε γιορτές και εγώ δεν ξέρω πόσο καιρό- τις εθνικές επετείους του Μαρτίου και του Απριλίου του ‘13, τις περάσαμε σε κλίμα «βρείτε μου μια τρύπα να κρυφτώ», η κατατραπακιά του Eurogroup ήταν πολύ φρέσκια για να ξεχασθεί από την υπόμνηση των κατορθωμάτων του Καραισκάκη, του γέροντα του Μωριά και των παλληκαριών του αχυρώνα.

*Τις άγιες μέρες του Πάσχα, τις περάσαμε έχοντας ενοράσεις: Βλέπαμε τη σούβλα να γυρίζει και αντί το αρνί θωρούσαμε εαυτούς να γυρνάνε γυροβολιά στα κάρβουνα- οι πιο ποιητές εξ ημών, έβλεπαν στη θέση του αμνοεριφίου τον κυπριακό ελληνισμό να σουβλίζεται από τις δυνάμεις του νέου άξονα.

*Οι γιορτές που ακολούθησαν έκτοτε, περνούσαν μεταξύ καναπέ και δουλειάς, με τις κουβέντες πανομοιότυπες: Η τρόικα, που στο μεταξύ έπιασε στασίδι και στη Λευκωσία, μετά την Αθήνα, τη Λισαβώνα και άλλες πόλεις του δημοσιονομικώς αμαρτωλού και απείθαρχου ευρωπαικού νότου. Οι τράπεζες, που σήμερα είναι κι’ αύριο δεν είναι- οι καταθέσεις μας, ομοίως. Οι μισθοί που κατρακυλούσαν, αλλά που πάλι καλά να λέμε που έρχονται έστω και κουτσουρεμένοι, τί να πουν και οι χιλιάδες που συνωστίζονται στα Γραφεία Εργασίας και τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις...

*Με τα πράματα να δείχνουν πια ότι μπαίνουν σε μια σειρά, προσμέναμε πώς και πώς αυτά τα Χριστούγεννα να θυμηθούμε κάτι από τα παλιά- μη φανταστείτε και τίποτα σπουδαίο, που όρεξη πια για ολιγοήμερες αποδράσεις στο ελβετικό μας σαλέ ή για τουρ στις Άλπεις. Μια οικογενειακή σύναξη ή ένα αντάμωμα με φίλους μόνο, χωρίς το ψυχοπλάκωμα του σήμερα πτωχεύω, αύριο κουρεύομαι.

* Φευ! Άλλες οι βουλές του Κυρίου... Καθηλωμένοι στους καναπέδες, με το βλέμμα του κορόιδου, θα περάσουμε και αυτές τις γιορτές. Ανακαλύπτοντας ότι οι αρμόδιοι  του μικρού μας χωριού, αποδείχθηκαν άριστοι μαθητές των μεγάλων δασκάλων της κυπριακής οικονομίας- τρώμε και πίνουμε στην υγειά των υπηκόοων και τους στέλλουμε και τον λογαριασμό.

Τί μας κόφτει εμάς, θα μου πείτε... Έλα όμως που μας κόφτει, για τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας μιλάμε, όχι για τα τζάκια των Κέννεντυ και των Ροκφέλλερ.

*Μ’ αυτά και μ’ αυτά, πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Τα οποία, ούτως ή άλλως, πλείστοι όσοι θα τα γιορτάσουν σιωπηλώς... Αν είναι να μαυρίζει η ψυχή μας, ας μαυρίζει στο σπιτάκι μας.

Δωρεάν.