Pafos Net

ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Tί μαθαίνει κανείς από μια διαδικασία συνομιλιών

title image

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Ότι άλλο είναι οι συνομιλίες που έχουν ένα στόχο και μια στόχευση στα σοβαρά και άλλο είναι οι συνομιλίες που στην καθομιλουμένη γίνονται για τον «κουνουσμιά»- αυτές που γίνονταν δηλαδή την τελευταία 40ετία, απλώς επειδή δεν μπορούσαμε να τις αποφύγουμε.

Τώρα πια όμως που φτάνουμε στο δια ταύτα, έκπληκτοι ανακαλύπτουμε μια πραγματικότητα που δεν ξέραμε καν ότι υπάρχει: Η λύση για τη οποία σκίζαμε τα ιμάτια μας άπαντες (υποτίθεται) τόσες δεκαετίες, έχει και ένα οικονομικό τίμημα διόλου ευκαταφρόνητο.

*Δεν ξέρω γιατί ειδικά σήμερα είμαστε στο δια ταύτα της λύσης. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στην καλή δουλειά αυτού του Προέδρου της Δημοκρατίας και των συνεργατών του, αν είναι οι διεθνείς συγκυρίες τέτοιες, αν είναι ευτύχημα που και στην από κει πλευρά έχουν ένα καλύτερο ηγέτη, αν απλώς μας βαρέθηκαν όλοι και πάνε να μας διαολοστείλουν για να μην τους πρήζουμε άλλο- σημασία έχει ότι πια είμαστε, όντως, σε μια κομβική στιγμή.

*Η ουσία πάντως, είναι ότι ξαφνικά, εδώ και λίγες μέρες από τα νεφελώδη και ωραιοποιημένα σλογκανάκια των επαναπροσεγγιστών και των ειρηνιστών ή από τις κλισέ κραυγές των «λυσοφοβικών», περάσαμε στην ενδιάμεση, γκρίζα ζώνη την ύπαρξη της οποίας αγνοούσαμε: Ας δούμε και τη λυπητερή, πόσα δις θα μας κάτσει η λύση και η ενοποίηση.

Για να μην φαντασιονόμαστε πακτωλούς εκατομμυρίων όπως βλακωδώς πιστεύαμε με την ένταξη μας στην ΕΕ, όλες οι πλευρές το κάνουν ήδη ξεκάθαρο: Τη λυπητερή θα την πληρώσουν οι άνθρωποι που θα επανενωθούν- ένα τσοντάρισμα από διεθνείς οργανισμούς και πολιτικές υπερδυνάμεις που έχουν λόγο και συμφέροντα, θα υπάρξει.

Ξεχάστε όμως το παραμύθι ότι θα αράξετε και θα βλέπετε κοντέινερ με ζεστό χρήματα να ξεφορτώνονται στα λιμάνια της ενωμένης Κύπρου.

* Οπότε, όπως λέει και ο τροβαδούρος, έρχεται η στιγμή ν’ αποφασίσεις με ποιούς θα πας και ποιους θ’ αφήσεις. Έτσι, για να ξέρουμε πού βαδίζουμε και τί θα βρούμε μπροστά μας. Επειδή κάποιες νέες στρατηγικές, άρχισαν ήδη να σκάνε μύτη- του στυλ «και κερατάδες και δαρμένοι; Εκείνοι που μπουκάρανε και χωρίσανε το νησί, εκείνοι να πληρώσουν».

Ή επειδή πολλοί απλοί άνθρωποι φυσιολογικά βλέπουν την καθημερινή τους δύσκολη διαβίωση και όχι τα υψηλά νοήματα- «δεν μας φτάνει το μεροδούλι μεροφάι, θα φορτωθούμε τώρα και τέτοια βάρη; Να λείπει το βύσσινο».

*Πάει να πει: Καλοί οι οραματισμοί και τα ιδεολογήματα, αλλά η πραγματικότητα άρχισε ήδη να στρίβει σε άλλα μονοπάτια...