ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Θλιβεροί άνθρωποι σε θλιβερές εποχές...

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Διοικητές, τραπεζίτες, πολιτικοί...Γενικώς. Όταν ακούς την συζήτηση να εκφεύγει από την ουσία και να επικεντρώνεται πλέον στο γράμμα του Νόμου, ευρισκόμεθα ενώπιοι ενωπίοις ανθρώπων και καταστάσεων κατωτέρων των περιστάσεων. Κανόνας.

Εδώ και μέρες η συζήτηση έχει εκφύγει από την ουσία της, που είναι ποιοί αποδείχθηκαν μικρότεροι του θεσμικού τους ρόλου, ποιές ενέργειες ή παραλείψεις τους μας οδήγησαν στο ναυάγιο, ποιοί και πού είναι νομικά ή ηθικά έκθετοι.

Και έχει εκτραπεί πλέον σε μια αέναη νομολαγνία, περί του αν η κυβέρνηση δικαιούται να παύσει τον άλφα αξιωματούχο, αν οι ενέργειες γίνονται με κομματικές σκοπιμότητες, αν ο βήτα αξιωματούχος είναι υπεράνω της κριτικής, αν ο γάμμα αξιωματούχος έχει την κάλυψη των ευρωπαικών θεσμικών οργάνων και πάει λέγοντας.

Θλιβερές πρακτικές από θλιβερούς ανθρώπους και θεσμούς. Η υπέρταρχη αρχή, ισχύει από εμφανίσεως του ανθρώπου επί γης: Άμα κάπου δεν σε γουστάρουν, παίρνεις το καπελάκι σου και φεύγεις. Αρνούμενος στον καθένα το δικαίωμα να σε ξεφτιλίζει καθημερινά.

*Το θέατρο του παραλόγου που παρακολουθούμε καθημερινώς, καταδεικνύει ότι ο απλός κόσμος, εν τη αγνοία του για νομικές, πολιτικές, οικονομικές διαδικασίες και ευθύνες, έχει δίκαιο ξανά: Οι έχοντες πολιτειακά, πολιτικά και κομματικά αξιώματα, δεκάρα τσακιστή δίνουν για τον κακό χαμό που μας βρήκε. Τους αρκεί να περάσουν το ποτάμι χωρίς να βραχούν, ώστε να μπορούν στο μέλλον να εξακολουθούν να λειτουργούν στα γνωστά μέχρι πρότινος πλαίσια της Κυπριακής Δημοκρατίας- πολλές φανφάρες, λίγα έργα, γκετοποίηση των θεσμικών αξιωμάτων σε ένα κλειστό κύκλο εκλεκτών και φτου κι΄απ’ την αρχή.

*Επτά και πλέον μήνες από τον κουρνιαχτό εκείνου του σαββατιάτικου πρωινού που κατήργησε το κράτος μας όπως το ξέραμε, η εσωτερική πολιτική σκηνή εξακολουθεί να είναι ουσιαστικά στο σκότος υπό την σκόνη που σηκώνουν και οι μεν και οι δε:

Ένα πόρισμα ψιλοκουτσουρεμένο και ψιλοαδιάφορο- υπό την έννοια ότι και η κουτσή Μαρία αντιλαμβάνεται ότι οι ευθύνες φυσιολογικά κατανέμονται στους έχοντες την ευθύνη. Τραπεζίτες που απλώς σήκωσαν τα μπόνους τους και κάνουν τη ζωή τους στην αλλοδαπή ως να μην συνέβη το παραμικρό, κεντρικοί τραπεζίτες που εκ των υστέρων αποδεικνύεται ότι, γνωρίζοντας το ακαταλόγιστο του θεσμού, δεν δίνουν μια για την ηθική πτυχή της συμμετοχής τους στο ναυάγιο και μια Βουλή που απλώς σύρεται πίσω από τις νομοθετικές απαιτήσεις των Βρυξελλών, τώρα ακριβώς που θα έπρεπε να μπορεί να ενεργεί ως εκ του Λαού τιμωρός.

*Θλίψη...