ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο...

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Άντε να είσαι ο Νίκος Αναστασιάδης και (κυριολεκτικά) εν μια νυκτί, να φορτώνεσαι ξαφνικά τη χρεοκοπία μιας ολόκληρης χώρας στους ώμους. Από εκεί που άνετος κι’ ωραίος έκανες εκ του ασφαλούς την κριτική σου ως αντιπολίτευση, που μετείχες στις ωραίες και άνευ πολιτικού κόστους συσκέψεις σου, που περιόδευες, άνευ κόστους επίσης, στα πανέμορφα χωριά και τις πανέμορφες πόλεις της Κύπρου καταγράφοντας προβλήματα, ξάφνου μπαίνεις στη μηχανή του κιμά.

Θα μου πείτε, ο ίδιος το επιδίωξε, δεν τον έβαλε κανείς με το ζόρι υποψήφιο στις Προεδρικές-θα σας απαντήσω ότι με την πολιτική και τους πολιτικούς δεν υπάρχουν λογικές απαντήσεις.

*Άντε να είσαι επίσης ο Δημήτρης Χριστόφιας και (κυριολεκτικά) εν μια νυκτί, να πετάς στον κάλαθο των αχρήστων ιδεολογήματα, πολιτικές φιλοσοφίες και μανιφέστα αιώνων για την άτιμη την διακυβέρνηση. Από εκεί που άνετος κι’ ωραίος ανέτρεχες στα τσιτάτα του Μαρξ, που κατακεραύνωνες, άνευ πολιτικού κόστους, την αστική δημοκρατία,  που λοιδορούσες, άνευ κόστους επίσης, ελιτίστικους θεσμούς όπως η Ευρωπαική Ένωση των χαρτογιακάδων και μιλιταριστικά απολιθώματα όπως ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη, ξάφνου ξυπνάς ένα πρωινό στο Προεδρικό Μέγαρο.

Θα μου πείτε, ο ίδιος το επιδίωξε, δεν τον έβαλε κανένα Πολιτμπιρό με το ζόρι να καταλάβει τα ανάκτορα της εξουσίας- θα σας απαντήσω ότι με την πολιτική και τους πολιτικούς δεν υπάρχουν λογικές απαντήσεις. Ακόμη και για τους μη αστούς πολιτικούς.

*Είναι όμως, ρε παιδί μου, όλα σ’ αυτή την ζωή θέμα timing: Αυτό που για τους δύο τελευταίους Προέδρους της Δημοκρατίας αποδεικνύεται κόλαση του Δάντη, για τους δύο προηγούμενους προκάτοχους τους μετατρέπεται σε πέρασμα στην αιωνιότητα. Άκουγα χθες την δημοσκόπηση για τους πλέον πετυχημένους ηγέτες του κράτους αυτού- ο λαός θυμάται με νοσταλγία τις μέρες του Γλαύκου Κληρίδη και του Τάσσου Παπαδόπουλου. 

Δεν είναι τυχαίο: Έστω και αν η χρονική απόσταση απαμβλύνει τα πάθη και κατακρυμνίζει τις άσχημες στιγμές στο υποσυνείδητο, το momentum των δύο θητειών ήταν με το μέρος τους: Διακυβέρνησαν σε μια περίοδο που βιώναμε μια ευμάρεια (έστω και επίπλαστη). Κλήθηκαν να διαχειριστούν καταστάσεις που στιγματίζουν θετικά και εξυψώνουν ένα λαό, όπως το «όχι» στο δημοψήφισμα και η ένταξη στην ΕΕ- όχι ένα φαλιμέντο όπως οι επόμενοι.

*Άτιμο πράμα οι συγκυρίες...