ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Χαμένοι στη μετάφραση.

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Παρακολουθώ τη διαδικτυακή δημοσιογραφία εδώ και δυο μόλις χρόνια- ουσιαστικά, εξ ανάγκης: Πάντα με μάγευε η δύναμη του χαρτιού και της μελάνης, όταν όμως η κρίση γιγαντώθηκε στην Ελλάδα, τα πράγματα για τους λάτρεις των εφημερίδων έγιναν άσχημα: Οι άλλοτε εκπληκτικές κυριακάτικες εκδόσεις, που με τον όγκο και την ποιότητα πολλών εξ αυτών μπορούσαν να με συντροφεύουν ολόκληρη την βδομάδα, ξέφτισαν σε τρίτης και τέταρτης διαλογής δουλειά, που φώναζε από μακριά ότι σκοπό είχε την αρπαχτή.

Ομοίως, εκεί που στεκόσουν μπροστά στο σταντ με τα περιοδικά και δεν ήξερες ποιό να πρωτοδιαλέξεις, σήμερα δεν μπαίνεις καν στον κόπο να ρίξεις βλέφαρο- εκτός αν λιώνεις από επιθυμία να δεις πού την έβγαλαν το σαββατόβραδο οι σελέμπριτις και τί λένε τα άστρα για την αφεντιά σου το 2015.

*Προσπαθώ μέσα στα μπλογκς να βρω κάτι που να με τραβήξει (και να με κρατήσει), αλλά ματαίως. Μπορώ να απαριθμήσω ένα ικανό αριθμό διαδικτυακών προσπαθειών στην Ελλάδα που αξίζει να τις ακολουθείς- χαρισματική γραφή, έξυπνο πνεύμα, καλλιεργημένοι χειριστές, εξειδικευμένη θεματολογία.

Να με συμπαθάτε, αλλά σε μας έχω φλομώσει στο copy paste. Μπορεί να’ ναι που είμαι πια πολύ γέρος για τέτοια κόλπα. Ή μπορεί να’ναι που συνήθισα τις έντυπες διαδικασίες. Πραγματικά όμως, δεν καταλαβαίνω την χρησιμότητα του να έχουν 10-12 σάιτ την ίδια είδηση για ένα αξιοπερίεργο που έγινε στην Αμερική. Ή να έχουν όλα τις ίδιες  ακριβώς ειδήσεις που ανεβάζει το ΚΥΠΕ- άκριτα, ζαμανφουτίστικα και χωρίς καν να διορθώνουν τις ολοένα και συχνότερα οφθαλμοφανέστατες ασυνταξίες των κειμένων του.

*Το κακό μεγεθύνει η έμφυτη κακία των πλείστων εξ ημών- ενώ τα παραδοσιακά μέσα κρατούν εκ των πραγμάτων το χαλινάρι, η ατιμωρισία που επικρατεί στο διαδικτυακό σύμπαν, καθιστά το ούτως ή άλλως χαμηλό προιόν, εντελώς εμετικό. Όλοι αντιμετωπίσαμε με σκαιότητα τον «φίλο», κράξαμε σαν κοκότες τον άγνωστο σχολιαστή- η ατιμωρισία εκτρέφει νούμερα και παράγει χολερικά προιόντα.

*Γι’ αυτό, εξακολουθώ να ζω και να δουλεύω κατά μόνας- μπήκα την διετία αυτή πολλές φορές στον πειρασμό να ξεχαρμανιάσω ειρωνευόμενος ή φτύνοντας άτομα που δεν μου είναι συμπαθή. Μερικές, το έπραξα ήδη. Σκυλομετανοιώνοντας το, αμέσως μετά, όταν όμως ήταν αργά.

Γι’ αυτό, ξαναγύρισα στην αγαπημένη αίσθηση του μοναχικού δωματίου- στο να μπορείς να σκέφτεσαι και να γράφεις μόνος. Χωρίς να σε κόφτει πόσοι είναι σε τροχιά γύρω σου την ίδια ώρα.