ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Αναμένοντας το πόρισμα της κάλπης.

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Από την καφετέρια στην παραλία, φαίνεται ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα στον ορίζοντα στα δεξιά, ενώ ακριβώς μπροστά μου ένα λευκό σκαρί τραβά προς την θάλασσα του αεροδρομίου αφήνοντας λίγους μαύρους καπνούς πίσω του- οι φιγούρες των δυο ψαράδων αχνοφαίνονται μέσα στο σούρουπο, ξεμπλέκοντας δίχτυα, ακούγεται μέχρι τη στεριά το ακατάληπτο μουρμουρητό τους και ένα τραγούδι που παίζει το τρανζιστοράκι τους.

*Στον μόλο, είναι ήσυχα αυτή την ώρα- λιγοστοί ξεκάρφωτοι τουρίστες κάνουν βόλτα, μακαρίζοντας την τύχη τους που ξέμειναν στα μέρη μας, αντί να βολοδέρνουν μες στους χιονάδες στα μέρη τους, μερικοί αθλούμενοι προσπερνούν ιδρωμένοι, προσηλωμένοι στην μάχη με το χρονόμετρο, σκόρπιες παρέες ντόπιων συζητούν για τις εκλογές στην Ελλάδα, σπάζοντας πλάκα με τους καλαμαράδες που δεν έχουν υπόθεση και που δεν πρόκειται να ορθοποδήσουν στον αιώνα τον άπαντα και που είναι εντελώς άσχετοι να βάλουν το εθνικό καλό πάνω από τα κόμματα και τα προσωπικά συμφέροντα- σε αντίθεση προφανώς με τους αλτρουιστές κύπριους που πρωτίστως νοιάζονται για το καλό της πατρίδος και μετά της πάρτης τους, αυτό δεν το είπανε οι σκόρπιες παρέες, το λέω εγώ.

*Αυτό το δειλινό όμως, είσαι κύριος του εαυτού σου- ριγμένος σε μια καρέκλα στο μοδάτο café στην παραλιακή, βλέποντας το κύμα να σπάει πάνω στα χαλίκια, απολαμβάνοντας το πορτοκαλί του ουρανού που κάνει ωραίο φόντο με το πορτοκαλί των πρώτων στύλων της ηλεκτρικής που άναψαν πέρα στο λιμανάκι, σκεπτόμενος μακρινά ταξίδια και επισκέψεις σε αγαπημένους προορισμούς, ενώ αμυδρά στα αυτιά σου φτάνει από κάπου απροσδιόριστα μια γνωστή μελωδία των Boney M., ο Μπόμπυ Φαρέλ διηγείται ξανά την ιστορία του My Baker.

*Αργότερα το βράδυ του Σαββάτου, ετοιμάζω το κείμενο και κατεβάζω τον διακόπτη. Θέλω την Κυριακή να την περάσω απαθής στον καναπέ παρακολουθώντας ως απλός θεατής την αναμπουμπούλα στην Ελλάδα- και ότι βρέξει, ας κατεβάσει.

Ένα βράδυ σαν αυτό θα πρέπει να έγραψε ο Καββαδίας το «Black and White», καθισμένος μπροστά από τον τηλέγραφο του, καταμεσίς της Θάλασσας της Κίνας, έχοντας μόλις ευχηθεί καλή γιορτή στους δικούς του.

«Μέσα μου βαθιές αναπνοές.

Του Κολόμβου ξύπνησαν οι ναύτες.

Όλες τις ρουκέτες τώρα κάφ’ τες.

Και Marconi στείλε το SOS».