ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Παίζουμε πόλεμο;

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Η Διοικήτρια της Κεντρικής Τράπεζας εναντίον του Γενικού Ελεγκτή της Δημοκρατίας- ευθέως. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατά της Διοικήτριας-εμμέσως. Η Διοικήτρια κατά πάντων-ευθέως και πλαγίως. Εκτελεστικά και μη μέλη του ΔΣ της Κεντρικής Τράπεζας κατά της Διοικήτριας-ευθέως. Η Διοικήτρια κατά της υπομονής όλων-ευθέως.

*Ο Νικόλας κατά του Προεδρικού για την Διοικήτρια-ευθέως. Το Προεδρικό κατά του Νικόλα-ευθέως. Ο Νικόλας κατά του Βγενόπουλου-ευθέως. Ο Βγενόπουλος κατά του Νικόλα-ευθέως. Ο Βγενόπουλος κατά της Δημοκρατίας ευθέως και εμμέσως. Ο Βγενόπουλος κατά της υπομονής όλων-ευθέως.

*Η Βουλή κατά των εντολών της τρόικας-ευθέως. Η κυβέρνηση κατά της Βουλής-εμμέσως. Οι πολίτες κατά των βουλευτών-ευθέως και εμμέσως. Άπαντες πλην Προεδρικού και ΔΗΣΥ εναντίον του Χάρη-ευθέως. Η Βουλή κατά των τραπεζών-εμμέσως. Το ΑΚΕΛ κατά των τραπεζών-ευθέως. Οι τράπεζες κατά των οφειλετών τους-ευθέως. Οι τράπεζες κατά των καταθετών τους-εμμέσως. Οι πολίτες κατά πάντων-ευθέως.

*Το σύνοικο στοιχείο εναντίον μας μονίμως, πότε για το φυσικό αέριο, πότε για τις (μη) συνομιλίες και πότε για το χαλλούμι-ευθέως. Οι απεσταλμένοι του Μπαν εναντίον της κοινής λογικής-εμμέσως. Ο διεθνής παράγοντας εναντίον κάθε τι ελληνοκυπριακού-εμμέσως.

*Αν είμασταν ταινία, θα είμασταν «Ο Πόλεμος των Ρόουζ». Αν είμασταν καρτούν θα είμασταν ο Τομ- μονίμως δαρμένος και έρμαιο της αυτοκαταστροφικής του διάστασης. Αν είμασταν στη Ντίσνευλαντ, θα είμασταν ο Ντόναλντ-μονίμως γκρινιάρης, φωνακλάς, ψιλοαπατεώνας, με τις μεγαλόστομες διακηρύξεις σε πρώτη ζήτηση, αλλά τελικά μονίμως κάτω από τον Γκαστόνε.

*Τελικά, της Κύπρου της αρμόζει περισσότερο από όλα ο Αργύρης Μπακιρτζής και το «Πολλαπλό Είδωλο» του: Ήρωες που πορεύονται χωριστά, που ακολουθούν παράλληλες πορείες, που αγαπούν διαφορετικά πράγματα, που έχουν διαφορετικές συνήθειες. Αλλά, που αφήνουν να βγει από μέσα τους η ελπίδα της αλλαγής την υστάτη. Έστω και αν κατά βάθος δεν το πιστεύουν:

«Συχνάζεις στο "Μικρό καφέ"
κι εγώ στη Μυροβόλο
έτσι που όσο κι αν θέλουμε
ποτές δε θα ιδωθούμε

Εγώ ξυπνάω απ’ τις εφτά
κι εσύ το μεσημέρι
κι όταν τινάζω τα χαλιά
στο βόλεϊ πάντα τρέχεις

Στην παμπ πηγαίνεις στις εννιά
κι εγώ έντεκα με μία
έτσι που όσο κι αν θέλουμε
ποτές δε θα ιδωθούμε

Μα πού θα πάει ο καιρός
κι οι βουρλισμένοι χρόνοι
θε να `ρθει κάποιο σούρουπο
ξανά ν’ ανταμωθούμε»