ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by ESSO Στέφανος Στεφάνου: Ιστορίες ενός γέρου από την κατοχή

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Όσο περνούν τα χρόνια, ολοένα και περισσότερο προσομοιάζω με τους γέροντες της παιδικής μου ηλικίας. Τους οποίους έβλεπα ως εφιάλτες όταν άρχιζαν την πάρλα: «Θυμάμαι τότε που...» και «εμείς φτάσαμε τις εποχές που...» και «εγώ πρόλαβα και είδα τους...».

Η παρελθοντολαγνία κάλυπτε όλο το φάσμα των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων-ανεξαιρέτως.

Τον πατριωτισμό των Ελλήνων: «Που στην εποχή μας είμαστε όλη μέρα στα βουνά με την ΕΟΚΑ και πετροβουλούσαμε τους άγγλους».

Την κοινωνική εξαθλίωση: «Που εμείς τρώγαμε κρέας κάθε Κυριακή και αν. Και που δουλεύαμε στα χωράφια γέννημα με βούττιμα ήλιου».

Την καταπίεση της λίμπιντο: «Που περιμέναμε να παντρευτούμε για να δούμε γυναικείο πόδι ασκεπές».

Ακόμη και την ποδοσφαιρική παιδεία: «Εκείνοι ήταν παίκτες, όχι σήμερα που ο νους τους είναι στα λεφτά».

Φρίκη...

*Ως γέρον και ετοιμόρροπος προβλέπω να ενεργώ και εγώ εντός ολίγου- κατηχώντας (εις μάτην) τα δικά μου παιδιά για την δική μου παραγωγική εποχή. Ότι θα έχω να λέω, θα έχω πάντως- το πρόβλημα είναι ποιός θα ακούει ένα πυροβολημένο να μιλά για περσινά ξινά σταφύλια.

Θα θυμάμαι την δική μου στέρεη Δημοκρατία: Που ήταν αρκετά αναγνωρισμένη και ελπιδοφόρος, ώστε να την αναλάβουν εν μια νυκτί ευρωπαίοι και υπερατλαντικοί μάνατζερ, χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι.

Θα θυμάμαι την δική μου οικονομική άνοιξη: Που ήταν αρκετά large ώστε να την μοιραζόμαστε με τράπεζες και τραπεζίτες, χωρίς στην ουσία να το ξέρουμε.

*Θα θυμάμαι την δική μου κοινωνική αλληλεγγύη: Που επί των ημερών μου, έφθασε στον κολοφώνα της δόξης της, με τις πρώτες ουρές για συσσίτια, με τα πρώτα Κοινωνικά Παντοπωλεία από άκρη σε άκρη στο νησί, με το κολλατσό για τους μαθητές από τη μέριμνα, όπως τότε με την εισβολή

*Θα θυμάμαι απανωτές απόπειρες εκδίωξης του τούρκου εισβολέα δια των συνομιλιών- θα διηγούμαι ότι τη μια αποτύχαμε γιατί το βαθύ κράτος της Άγκυρας έλυνε και έδενε, την άλλη γιατί στα κατεχόμενα η εκεί μαριονέτα δεν ενδιαφερόταν για λύση, την παράλλη γιατί ο διεθνής παράγων ήταν απασχολημένος με κάποια άλλη κρίση και την αντί-παράλλη επειδή δεν συμφωνούσαμε εμείς τί διάολο λύση θέλαμε.

*Ή μάλλον, άστο καλύτερα. Ούτε να πω θέλω, ούτε να ακούσω. Γι’ αυτό, άλλωστε, δεν έχουμε τις πολιτικές τηλεπερσόνες;