ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by ESSO Στέφανος Στεφάνου: Η χώρα του Μαυρογιαλούρου

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Έχω πάψει καιρό τώρα να θεωρώ τον εαυτό μου μέλος οποιασδήποτε ομάδας-παρεκτός του Παναθηναικού, αλλά μην ξύνουμε πληγές, άγιες μέρες που μας έρχονται.

Είναι όμως αποκαρδιωτικό, εκλογές μπαίνουν εκλογές βγαίνουν, να διαπιστώνει κανείς ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πέφτουν με τα μούτρα στην υπηρεσία οποιουδήποτε πολιτευτή, οποιασδήποτε κομματικής ομάδας ή οποιαδήποτε μεγάλης και νεφελώδους ιδέας, με τη πρόφαση του κοινού καλού- όταν τα σαββατόβραδα πίνουμε το κρασάκι μας και γελάμε βλέποντας στην τηλεόραση τον Μαυρογιαλούρο, νόμιζα ότι γελάμε για μια εποχή που χάθηκε μέσα στην αφέλεια της, όχι ότι επειδή αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας στους κομπάρσους του Λάμπρου Κωνσταντάρα.

* Στην Κύπρο το είδος ευδοκιμεί δεκαετίες τώρα: Ήταν η ΕΟΚΑ που άπαντες έπρεπε να στοιχηθούν πίσω της διότι ήταν ιερός ο αγώνας, μετά ήταν το δίπολο Μακάριος-Γρίβας, που δε νοείτο να μην πάρεις θέση, μετά ήταν η τραγωδία του ’74, που έπρεπε να είσαι ή με την έννομη τάξη ή με την εξ Ελλάδος ορμώμενη ανωμαλία, αργότερα έπρεπε να αποφασίσεις με ποιούς θα πας και ποιούς θ΄αφήσεις για την ένταξη στην Ευρωπαική Ένωση, για την λύση του Κυπριακού, για το κάθε σχέδιο του κάθε ξένου, για το αν είμαστε σύνοικο ή αντίπαλο στοιχείο με τους τουρκοκύπριους και πάει λέγοντας.

*Στα 20 και στα 25 σου, να σε δικαιολογήσω να ξεγελιέσαι από τέτοιες αερολογίες- το να το παθαίνεις στα 50 και 60-φεύγα σου, είναι βλακεία ασυγχώρητη. Τους βλέπω, τους ακούω, τους διαβάζω και προσπαθώ να καταλάβω πώς νοιώθουν όλοι αυτοί οι συμπατριώτες μας που σύρθηκαν για μια ακόμη φορά στον μύθο της «τελικής συνεύρεσης» επειδή –και καλά- στην άλλη πλευρά υπήρχε πλέον ένας νοήμων ηγέτης.

Και με ποιο σκεπτικό συναθροίζονται τις μέρες αυτές πίσω από νέες «τελικές λύσεις» ενόψει εκλογών. Τι είναι αυτό που κάνει ένα άνθρωποι της διπλανής πόρτας, να περνά από το «παρατάτε μας επιτέλους με το θέατρο σκιών που κινούν οι τούρκοι», στο «ζήτω ο Μαυρογιαλούρος» των προεκλογικών περιόδων.

*Μικρότερος, έχοντας βουτήξει για πρώτη φορά στους θαυμαστούς ωκεανούς του Μπακούνιν και του Κροπότκιν, χλεύαζα τους εκπροσώπους του κοινοβουλευτικού συστήματος. Σήμερα, δεν το κάνω πια- αντιλήφθηκα ότι αυτό πληρώνονται να κάνουν και αυτό υπηρετούν πιστά διότι δεν έχουν τις δυνατότητες να αναζητήσουν το διαφορετικό.

Θλίβομαι μόνο για την κοινωνία των πολιτών- που με όσα περάσαμε και όσα μάθαμε όλα αυτά τα χρόνια, εξακολουθούμε να αιθεροβατούμε ότι είμαστε μέρος ενός μεγάλου συνόλου που υπηρετεί μεγάλες ιδέες.