ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by ESSO Στέφανος Στεφάνου: Ένα κλικ λιγότερο

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Επανειλημμένως προσπαθώ το τελευταίο διάστημα να το παίξω μέγας πολιτικός αναλυτής, μέρες που είναι, μα δεν μου βγαίνει. Ούτε ότι φάγαμε ξανά τα μούτρα μας με τους απέναντι επειδή φαγωθήκαμε με την ψευδαίσθηση πως έχουμε απέναντι μας τον καλό συμπατριώτη και συνοδοιπόρο στον κοινό στόχο της επανένωσης, ούτε ότι κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία γραμμένο έχουμε το Μπαρμπαρός, μη μπορώντας να κάνουμε και κάτι πιο δραστικό, ούτε ότι έχουμε τέτοια πρεμούρα για τον υποψήφιο του ενδιάμεσου που κοιμόμαστε φορώντας τις κάλτσες μας.

*Πιο πολύ μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε τις μέρες αυτές η συνεχής εμφάνιση του Αη Γιώργη στο διαδίκτυο- με τον δράκο ή χωρίς. Άμα άρχισαν και οι άγιοι τα σούρτα φέρτα στα social media για τη γιορτή τους, σκέψου οι κοινοί θνητοί-χαμός.

Μπορεί να έχει να κάνει με την καθολική αδιαφορία που ασυναίσθητα επιβάλλει η δικτατορία των νέων μέσων- πλέον κυρίαρχη, είναι η χαζή νέα τάση να κοινοποιείς το αραλίκι σου με την έμφαση που ο Τζέιμς Τζόυς θα κοινοποιούσε την ολοκλήρωση του «Οδυσσέα» του.

Παλιά αρκούσε ένα ταξίδι, μερικές φωτογραφίες και οι διηγήσεις για το ωραίον του πράγματος- πλέον, οι αμέτρητες selfies μπορεί να έχουν καταστρέψει τη μαγεία, αλλά έχουν δημιουργήσει τους, κατά Στάθη Τσαγκαρουσιάνο, «απανωτούς οργασμούς» με την ιδέα ότι θα σε δουν όλοι. Όχι απαραίτητα κάνοντας κάτι αξιοσημείωτο, αλλά πάντως θα σε δουν.

*Δεν πάει να πει ότι έχασε η Βενετιά βελόνι- όσοι δεν αρέσκονται στο αλιβερίσι της νέας εποχής, ξέρουν πώς να περνούν καλά και εκτός κοινωνικών δικτύων. Ήδη αναδύεται στον αφρό μια νέα τάση για την απόλαυση του ζειν, περίπου εν κρυπτώ. Να πίνεις την παγωμένη σου μπύρα κάτω από το δέντρο με θέα το πέλαγος χωρίς το άγχος του κλικ, να περπατάς στα στενά σοκάκια του χωριού χωρίς το στυλιζάρισμα της μούμιας, να ξύνεις τα αχαμνά σου αραγμένος στη βεράντα, χωρίς να φοβάσαι ότι θα δεις κανένα «έλεος» κάτω από την φωτογραφία της αφεντιάς σου.

*Όλα αυτά δεν έχουν σημασία για κανένα πλην του εαυτού μας- σημαίνουν απλώς ότι δυσκολευόμαστε να πούμε πια ιστορίες που αγαπάμε. Γι’ αυτό και εξαρτώμαστε από κινήσεις άλλων, που στην ουσία είναι παντελώς ασήμαντες, αλλά που για να αυτοδικαιολογήσουμε την αμηχανία μας τις αναγάγουμε σε μείζον ζήτημα- όπως το τί θα γίνει με τον Ακιντζί και τους τουρκοκύπριους του ή ποιός θα ηγηθεί του ενδιάμεσου.