ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by ESSO Στέφανος Στεφάνου: Η Βουλή της θλίψης

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Βλέποντας τα τηλεοπτικά πλάνα το ίδιο βράδυ και τον κατακλυσμό των φωτογραφιών στο απωθητικό σύμπαν του διαδικτύου τις επόμενες μέρες, μόνο θλίψη γεννιόταν γι’ αυτή τη Βουλή. Η Βουλή των Νέων αποτελεί την επιτομή του τι ΔΕΝ θα έπρεπε να επιτρέψουν ποτέ αυτοί που συνηθίσαμε να λέμε ότι είναι το μέλλον του τόπου.

Για την κανονική Βουλή, δεν θα μπορούσε ποτέ να αισθανθεί θλίψη κανείς εχέφρων άνθρωπος-θλίψη αισθάνεσαι μόνο για κάποιο που καταλήγει κατώτερος των προσδοκιών και των δυνατοτήτων του. Η κανονική Βουλή, είναι αυτό ακριβώς που θα έπρεπε να είναι: Ένα σώμα καλοζωισμένο, εικόνα της κοινωνίας που το αναδεικνύει και των απαιτήσεων της κοινωνίας αυτής: Πρώτα να δούμε την πάρτη μας και τους δικούς μας, μετά να αφήσουμε για αύριο αυτό που μπορούμε να κάνουμε σήμερα ώστε να μην δυσαρεστούμε ψηφοφόρους αργότερα να αερολογούμε από τα στούντιο όπου δεν πληρώνουμε φόρο για το τί λέμε και στην τελική να κάνουμε πόζα-τίποτα άλλο δεν έχει σημασία.

*Αυτή η, τάχα μου, Βουλή των Νέων όμως; Τι δουλειά έχουν νέοι άνθρωποι να μιμούνται τέτοια παραδείγματα; Είναι θλιβερή και μόνο η δηθενιά της όλης διαδικασίας: Ο πρόεδρος, η γραμματεία, η διαδικασία διεκπεραίωσης, το χεράκι πάνω, το dress code- μια θλίψη.

Είναι αυτό το ολιγόωρο happening- απενοχοποίηση του συστήματος βάπτισμα των νέων στη διαλεκτική; Ή στις συλλογικές διαδικασίες μιας δημοκρατίας; Τίποτα δεν είναι- παρά μόνο μια καλή ευκαιρία να κάνουν όλοι μόστρα. Οι νέοι στους φίλους τους την επαύριο, «με είδες στο έδρανο της Βουλής;», οι γονείς «ρε τον άτιμο, γεννημένος βουλευτής», οι original  βουλευτές «εμβαπτίζουμε τη νεολαία του τόπου μας στις βαθύτατα δημοκρατικές διαδικασίες του πολιτεύματος μας» και τα μήντια στο αδηφάγο κοινό με φωτογραφίες όμορφων παιδιών που είναι πιο τραβηχτικές από των κανονικών βουλευτών.

*Κάποτε, οι νέοι «ήταν ρεαλιστές, ζητούσαν το αδύνατο». Σήμερα, η μνημονιακή παγκοσμιοποιημένη εποχή μας, επιβάλλει ασυναίσθητα το new deal: Καταφέρνεις να ανελιχθείς μέσω του πολιτικού και κομματικού συστήματος στο ύπατο καριερίστικο επίπεδο, αυτό της Βουλής; Την έκανες.

Τους άλλους, άστους να ξεγελούν την πείνα τους με παραμυθάκια για τον Μάη του ’67, για τους ονειροπαρμένους συμπαθούντες του «να αλλάξουμε την κοινωνία» και των αδιέξοδων τσιτάτων του στυλ «Ψωμί, Παιδεία Ελευθερία».