ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by COFFEEBRANDS: Υπομονή σύντροφοι, μέχρι την μετάλλαξη Ω, έχουμε καιρό

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Το περασμένο καλοκαίρι, είμαστε ακόμη φρέσκοι στα της πανδημίας, για αυτό και χαριεντιζόμασταν μέσα στον εγκλεισμό με τα γλυκανάλατα μηνύματα κράτους και ιδιωτικών φορέων περί του «θα τα καταφέρουμε», «όλοι μαζί μπορούμε», «μένουμε ασφαλείς» και τις γνωστές μπούρδες που ακούγονται επειδή είναι δωρεάν σε κάθε δύσκολη φάση που ο καθένας μεταθέτει ευθύνες αλλού.

Ο χρόνος όμως γύρισε, το επόμενο καλοκαίρι ήρθε και μας βρήκε και εκεί που πέρυσι τέτοια εποχή ακούγαμε διαβεβαιώσεις κράτους και ειδικών ότι με τα δύσκολα μέτρα που είχαμε τότε υποστεί φέτος θα κάναμε ξανά καλοκαιρινές διακοπές σαν άνθρωποι, σήμερα στεκόμαστε σαν χάνοι να μην ξέρουμε πού να χτυπήσουμε το κεφάλι μας.

*Επειδή η οικονομία νέα λουκέτα και νέους εγκλεισμούς δεν σηκώνει πλέον και επειδή ως γνωστό στη νεοφιλελεύθερη Δύση η οικονομία είναι ο μοναδικός θεός, μαντρωμένοι δεν είμαστε σήμερα όπως το καλοκαίρι του 2020. Και τα μαγαζιά λειτουργούν όπως λειτουργούν και η εστίαση σερβίρει όπως σερβίρει και στα αεροπλάνα καβαλάμε για να ταξιδεύσουμε όπως ταξιδεύουμε και ότι ώρα γουστάρουμε βγαίνουμε από το σπίτι.

*Το υπαρξιακό ερώτημα είναι όμως γιατί να γουστάρω να βγω από το σπίτι. Για να κυκλοφορήσω όπως τον αναρχοαυτόνομο στις φοιτητικές διαδηλώσεις του ’80 στην Αθήνα, έχοντας καλυμμένο το πρόσωπο μου με 40 βαθμούς Κελσίου; Για να κάθομαι να βάλω στο στόμα ένα ρημαδοφάι σε ανοιχτό χώρο, ενώ για να το απολαύσω θα έπρεπε να κάθομαι σε κλιματιζόμενο χώρο στους 18 βαθμούς; Για να γίνουν τα νεύρα μου τσατάλια από το βάλε βγάλε τη μάσκα κάθε που πρέπει να διαβώ μια πόρτα ή που πρέπει να ασκηθώ όπως τους βουδιστές μοναχούς στην υπομονή κάθε φορά που ακούω και τον κάθε πικραμένο να επικαλείται τον κάθε άλλο πικραμένο επιστήμονα που βλέπει φαντάσματα και τον Μπίλ Γκέιτς πίσω από την επικινδυνότητα της κατάστασης;

*Πολύ φοβάμαι ότι η απόφαση των επιστημονικών οργανισμών να ονοματίζουν τις μεταλλάξεις του ιού βάσει της ελληνικής αλφαβήτου, δεν είναι καθόλου τυχαία. Δόξα τω Θεό, θα σκέφτηκαν, οι Έλληνες έχουν περίσευμα γραμμάτων, ακόμα είμαστε στο Δ. Μέχρι να φτάσουμε στο Ω, έχουμε καιρό.

Πόσοι θα αντέξουν ακόμα και δεν θα αυτοκτονήσουν από μόνοι τους με τόσα μπρος πίσω και τόσες εμβριθείς αναλύσεις των επιδημιολόγων; Ίσως με τα χαρακίρι, μπορέσουμε να ελέγξουμε και την πανδημία.

*Αλληλογραφία: Πολλά τα μηνύματα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο για το προηγούμενο Ιδεοδρόμιο περί Euro. Θα πρέπει να ανανγνωρίσω ότι ποιοτικά ήταν πολύ καλύτερο από όσο αναμέναμε.

Εμμένω όμως: Ούτε το Euro, ούτε το Mundial, ούτε βεβαίως αυτό το ανεκδιήγητο Conferance, πώς το λένε, έχει τη χάρη των συλλογικών αναμετρήσεων. Άλλο ρε παιδί μου να κάθεσαι Κυριακή μεσημεράκι ή Σάββατο βράδυ για ένα Μάντσεστερ-Λίβερπουλ ή Ρεάλ-Μπάρτσα, ας πούμε, και άλλο για ένα Εθνική Μάλτας-Εθνική Εσθονίας.