Pafos Net

ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by COFFEEBRANDS: Τραγωδίες και κωμωδίες

title image

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

 

*Την Πέμπτη το πρωί στα φώτα τροχαίας στη συμβολή των λεωφόρων Ευαγόρα Παλληκαρίδη και Ελλάδος στο κέντρο της Πάφου μια οικογένεια τουριστών έκανε ώτοστοπ- ο άντρας στην άκρη του δρόμου σήκωνε τον αντίχειρα του όποτε τον προσέγγιζε αυτοκίνητο, έχοντας στην πλάτη ένα τεράστιο σακίδιο, ενώ η σύντροφος του στεκόταν μερικά μέτρα πιο πίσω έχοντας στην αγκαλιά το μωρό τους.

Η οικογένεια των, εμφανώς, βορειοευρωπαίων επισκεπτών αναζητούσε τρόπο μεταφοράς στην Πόλη Χρυσοχούς δεδομένου του σημείου που βρισκόταν. Πλην όμως, ουδείς μπορεί να επιβεβαιώσει κάτι τέτοιο. Καθότι, με πρόσφατο το φονικό στη Μαραθάσα, ουδείς διανοείτο να σταματήσει για να πάρει μαζί του κάποιο ξένο- έστω και αν στη μέση ήταν ένα παιδάκι λίγων μόνο χρόνων.

*Την προσπάθεια της οικογένειας την παρακολούθησα για αρκετά λεπτά, όντας στην ουρά παρακείμενου τραπεζικού καταστήματος. Και μαζί με μένα αρκετοί ακόμη άνθρωποι. Που γνώριζαν αυτό που δεν μπορούσε εκ των πραγμάτων να γνωρίζει ο άντρας, που στωικά και με ένα αμυδρό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του σήκωνε ικετευτικά τον αντίχειρα κάθε που έβλεπε ένα αυτοκίνητο από την πλευρά της κεντρικής πλατείας της Πάφου να κοντοζυγώνει προς το μέρος του.

«Ναι, τρελλάθηκαν να σε πάρουν μαζί τους… Για να έχουν την τύχη της έρμης της γυναίκας», χαιρεκακούσε μεγαλοφώνως η κυρία στην ουρά.

«Δεν είναι εποχές που ανοίγεις την πόρτα σου στον κάθε άγνωστο», τετραγώνιζε τον κύκλο ο ηλικιωμένος πελάτης.

Ακόμη και αν στη μέση ήταν ένα μικρό παιδί, κάτι που προβλημάτιζε την νεαρότερη ηλικιακά ταμία πίσω από τον πάγκο.

*Είκοσι και τριάντα χρόνια πριν, για τον στρατιώτη του τόπου τούτου το να βγει στο δρόμο και να αναζητήσει με ώτοστοπ μεταφορικό μέσο για το σπίτι του, ήταν μια διαδικασία δεδομένη- δεν νοείτο αυτοκινητιστής να μην σταματούσε στη θέα του ένστολου παιδιού.

Από τότε, πολύ νερό (και αίμα) κύλησε στο αυλάκι της κυπριακής κοινωνίας. Τόσο, που   ακόμα και το μωρό στην αγκαλιά της μάνας του δεν σηματοδοτεί τίποτα απολύτως για τις απελπισμένες προσπάθειες του προστάτη της οικογένειας να εξασφαλίσει την μεταφορά τους κάπου.

*Αρχίζει να έχει πλάκα η συνεχιζόμενη έρευνα για την κατάρρευση (και) του Συνεργατισμού. Το να ακούς τους επιφανέστερους του συστήματος εξουσίας να επιρρίπτουν ο ένας στον άλλο ευθύνες και για το νέο τους επίτευγμα, είναι τόσο γκροτέσκο που πλέον δεν δημιουργεί κανένα αίσθημα θυμού ή οργής. Μια αδιόρατη ατμόσφαιρα συμπόνιας μόνο για τους δύσμοιρους αξιωματούχους του κράτους, που ως άλλοι Σίσυφοι, ζούσαν με το κεφάλι στο ντορβά για τη δική μας ανεμελιά και καλοπέραση.

Ο Σοφοκλής Κασκαούνιας ως Αρτεμάκης, στην αλήστου μνήμης τηλεοπτική παραγωγή, τώρα δικαιώνεται. «Εγώ εν τζιαι…»