ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by COFFEEBRANDS: Το σεριάνι μας στον κόσμο (που δεν κράτησε πολύ)

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Μέσα στην καραντίνα της άνοιξης, ένοιωσα μια χαρά, το σπίτι μας είναι το καταφύγιο μας, που μας είχε είπε και ο Πρόεδρος- οι δυσάρεστες και ανεπιθύμητες συναντήσεις ήταν αποκλεισμένες, το άσκοπο πήγαιν-έλα στους δρόμους το απέφυγα, τα βιβλία του Μπρουνιά, του Γκίνζμπεργκ και του Μπάροουζ που είχα στα υπόψη χρόνια ολόκληρα μπόρεσα να τα ξαναδιαβάσω με την «σοφία» του πενηντάρη και όχι του σόουμαν φοιτητή. Και οι δημιουργίες από την κουζίνα έρχονταν με ρυθμό τηλεοπτικής εκπομπής. Δεν μπορώ να καταλάβω πού όλοι οι άλλοι, από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι και τους έφηβους που του έδωσαν και κατάλαβε στις εξόδους μέχρι την επαναφορά των περιοριστικών μέτρων, είδαν ταλαιπωρία και βασανισμό από τον εγκλεισμό- μάλλον σαν τέτοιος σκεφτόμουνα θα είναι ο παράδεισος, όταν έρθει η ώρα μας.

*Anyway όμως, που λένε και οι αγγλομαθείς, το κακό νομίσαμε ότι πέρασε μετά από κανα δίμηνο και άπαντες ξαμολυθήκαμε με λύσσα σε παραλίες, σε νυχτερινές εξόδους, σε γαμήλια γλέντια, σε διακοπές σε τόπους μακρινούς κι΄ονειρεμένους και πάει λέγοντας. Οι λίγοι που έβρισκαν τη μανία των ανθρώπων να ξαμολυθούν τρομακτική, ήταν μια γραφική μειοψηφία με την οποία ουδείς ασχολείτο.

Και φτάνουμε σήμερα απειλητικά στο άλλο άκρο και πάλι- να έχουμε ενώπιον μας τους πρώτους νέους περιορισμούς και ένα ολικό εγκλεισμό να επικρέμμεται ως δαμόκλειος σπάθη επί των κεφαλών μας και πάλι.

*Με τους πλείστους να συνειδητοποιούν ότι άρχισαν να βαράνε πάλι καμπανάκια- και δεν είναι αυτά του Άη Βασίλη. Ο οποίος όπως πάμε, χλωμό το βλέπω να μας επισκεφθεί, όπως επίσης και ακόμη πιο χλωμό είναι να τον επισκεφθούν οι χειμερινοί ταξιδιώτες στο μακρινό Ροβανιέμι.

Γι’ αυτό, αν είναι να σώσουμε ότι σώζεται, ας παλουκωθεί ο καθείς στο σπιτάκι του όσο περισσότερο γίνεται, μπας και καταφέρουμε να κάνουμε γιορτές. Ο πανικός να τα κάνουμε όλα κάθε βράδυ μέχρι τις 8, λες και την άλλη βδομάδα θα μας επισκεφθούν εξωγαλαξιακοί εισβολείς, φαντάζει απειλητική συνθήκη για τα δικά μου μέτρα.

*Μέσα στις έκτακτες συνθήκες που ζούμε μήνες τώρα, ένα πράγμα αισθάνομαι να μου έχουν κλέψει: Την Αθήνα. Στην οποία Κύριος οίδε πότε θα αξιωθώ να ξαναπάω- εκεί και αν γίνεται το έλα να δεις με την πανδημία.

*Για την ώρα, μόνο φαντασιόνομαι: Ότι ξαναπερπατώ χωρίς σκοπό σε δρόμους αγαπημένους, ότι κοπροσκυλιάζω με τις ώρες πίνοντας τον καφέ μου και χαζεύοντας απέναντι τον Ιερό Βράχο, ότι βουλιάζω με τις ώρες στις αναπαυτικές πολυθρόνες του βιβλιοπωλείου στη Σταδίου διαλέγοντας νέα βιβλία. Και ότι ξαναδίνω της χοληστερίνης μου να καταλάβει, εφορμώντας σε ένα κουτούκι κάθε βράδυ, ξέροντας ότι το επόμενο πρωί δεν είναι ανάγκη να έχω νηφάλιο το κεφάλι μου, όντας σε διακοπές.

*Μέχρι τότε όμως, θέλω να καθίσω ακόμη λίγο μέσα- να νοιώσω τον ήχο της σιωπής όταν λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω αρχίζει πάλι το τρελό έλα να δεις της καθημερινότητας. Και των φόβων μας.