ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by COFFEEBRANDS: Το σεργιάνι μας στον κόσμο

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Μέσα στην καραντίνα ένοιωσα μια χαρά- το σπίτι μας είναι το καταφύγιο μας, που είπε και ο Πρόεδρος, οι δυσάρεστες και ανεπιθύμητες συναντήσεις ήταν αποκλεισμένες, το άσκοπο πήγαιν-έλα στους δρόμους το απέφυγα, τα βιβλία του Μπρουνιά, του Γκίνζμπεργκ και του Μπάροουζ που είχα στα υπόψη χρόνια ολόκληρα μπόρεσα να τα ξαναδιαβάσω με την «σοφία» του πενηντάρη και όχι του σόουμαν φοιτητή. Και οι δημιουργίες από την κουζίνα έρχονταν με ρυθμό τηλεοπτικής εκπομπής. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς κάποιος μυξοκλαίει ως μωρή παρθένα ότι δυσκολεύεται μέσα σε τέτοια Εδέμ.

*Αντιθέτως, από την Πέμπτη η μικρά αγοραφοβία που με συντροφεύει στον βίο μου δυστυχώς επιστρέφει με ολοένα εντεινόμενο βαθμό- αυτή η λύσσα των ανθρώπων να ξαμολυθούν μου φαντάζει τρομακτική. Θες να πας θάλασσα, κάνε το με το μαλακό όπως τόσα χρόνια, η θάλασσα δεν θα εξατμισθεί εντός 24 ωρών. Θες να φας σε εστιατόριο; Πήγαινε όπως πήγαινες τόσα χρόνια, μια δυό φορές κάθε τόσο, δεν ήσουν δα και νηστικός δύο μήνες. Θες να κουρευτείς, περίμενε πεντέξι μέρες να κατακαθήσει ο πανικός, δεν θα σου πιει το αίμα η τρίχα αν την αφήσεις ακούρευτη για λίγες μέρες ακόμη.

Ο πανικός να τα κάνουμε όλα από τις 6.00 τα χαράματα της Πέμπτης λες και την Παρασκευή θα μας επισκεφθούν εξωγαλαξιακοί εισβολείς, φαντάζει απειλητική συνθήκη για τα δικά μου μέτρα.

*Ένα πράγμα αισθάνομαι να με κυριεύει- και να νοιώθω έτοιμος να γράψω στα παλαιά μου υποδήματα τις προτροπές των ειδικών και τις παραινέσεις του άλλου μου εαυτού για αυτοσυγκράτηση. Η Αθήνα. Στην οποία θα πάω με το πρώτο αεροπλάνο που θα βρω μπροστά μου.

«Ενοχλείσαι με ό,τι κάνει ο δίπλα σου και εσύ ο ίδιος διαλέγεις την πιο επίφοβη διαδικασία για να βγεις από την καραντίνα;», παρατήρησε στο τηλέφωνο ένας φίλος.

Ναι, θα το κάνω ακόμα και αν μου χτυπήσει το κουδούνι σύσσωμη η επιδημιολογική ομάδα και μου πει «απέφυγε το, καλύτερα».

*Θα πάω- κι’ ας μου βγει και σε κακό που τραγούδησε ο Νίκος. Θέλω να ξαναπερπατήσω χωρίς σκοπό σε δρόμους αγαπημένους, να κοπροσκυλιάσω με τις ώρες πίνοντας τον καφέ μου και χαζεύοντας απέναντι τον Ιερό Βράχο, να μείνω με τις ώρες στις αναπαυτικές πολυθρόνες του βιβλιοπωλείου διαλέγοντας νέα βιβλία. Και να δώσω της χοληστερίνης μου να καταλάβει, εφορμώντας σε ένα κουτούκι κάθε βράδυ, ξέροντας ότι το επόμενο πρωί δεν είναι ανάγκη να έχω νηφάλιο το κεφάλι μου, όπως οι καταστάσεις με αναγκάζουν όταν είμαι εδώ.

*Μέχρι τότε όμως, θέλω να καθίσω ακόμη λίγο μέσα- να νοιώσω τον ήχο της σιωπής όταν λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω αρχίζει πάλι το τρελό έλα να δεις της καθημερινότητας. Και των φόβων μας.