ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by COFFEEBRANDS: Στον καιρό των αλλόκοτων συμβάντων

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Πριν χρόνια, όχι πολλά, περίμενα πως και πως την περίοδο αυτή των διακοπών. Μου άρεσε που άδειαζε η εφημερίδα και που οι ειδήσεις έβγαιναν με το στανιό- είχα, πάει να πει, την ευχέρεια να γράφω τη στήλη αυτή γεμίζοντας την με ιδεολογήματα που πραγματικά αγαπούσα, μακριά από τον πειθαναγκασμό της επικαιρότητας που δεν με πολυενδιέφερε: Ένα ξεχασμένο άρθρο του Χομπσμπάουμ για την αριστερά που ξέχασε τις κομμουνιστικές της καταβολές, ένα παλιό ποίημα του Λειβαδίτη για τον έρωτα στα χρόνια του άγριου καπιταλισμού, μια χοντρή βωμολοχία του Μπουκόφσκι που όπως την τοποθετούσε στα γραφόμενα του ακουγόταν πολύ τρυφερή.

*Τα τελευταία χρόνια ωστόσο, η επικαιρότητα είναι λες και θέλει να καταλάβει κάθε γωνιά της ζωής μας, όχι μόνο τις εργατοώρες μας. Αλλά και τη διάθεση μας, τους σχεδιασμούς μας, την καθημερινότητα μας και την επέλαση μας στη χώρα των ιδεών.

Η γραφή του Ντύλαν Τόμας, ο λυρισμός του Καββαδία, η τρυφερή οργή του Ντος Πάσος δυσκολεύονται πια να ξεκολλήσουν από την σκληρή καθημερινότητα και να κάτσουν μαζί σου στον καναπέ: Μέσα σε μία μόνο εβδομάδα ( ίσως και λιγότερο, έχασα πια την αίσθηση του χρόνου), η παράνοια του κορωνοιού επέστρεψε για τα καλά στην καθημερινότητα μας- πάνε πια τα μηδέν κρούσματα, πάνε οι βόλτες στο χαλαρό, πάνε οι σχεδιασμοί για να ξαναδώ άμεσα την Αθήνα μου, το ιταλικό εστιατόριο στην πλατεία της Κηφισιάς, το θερινό Ελληνίς, την θρυλική μου Λεωφόρο.

*Άλλες οι ειδήσεις από το αστυνομικό δελτίο που πια πέφτουν πάνω σου με τη βιαιότητα τσουνάμι, άλλες οι κόντρες για μικρά και για μεγάλα της καθημερινότητας- πάει πια η συντροφιά των λογίων, μένεις μόνο με τις σκέψεις που κερνάς στον εαυτό σου, χωρίς να καταφέρνεις να τις βάλεις στο χαρτί- μέχρι και η Βηρυτός έγινε κρανίου τόπος για να μας θυμίσει το δικό μας Μαρί και να γίνει και αυτό το καλοκαίρι θύμηση μαρτυρίου.

*Γι’ αυτό, οι στήλες που αγαπήσαμε, εκπίπτουν ολοένα και συχνότερα πια σε μια γκροτέσκα απομίμηση θλιβερών ενημερωτικών φυλλάδων και ιστοσελίδων: Ο μεθυσμένος που έκανε μανούρα με τα όργανα της τάξης , ο χαπακωμένος που στούκαρε στον τοίχο, το αστυνομικό περίπολο που κυνηγά και άλλους παρανόμους και πάει λέγοντας.

*Δεν βαριέσαι όμως... Όπως έλεγε και μια ψυχή, όσοι λιγότεροι τόσο το καλύτερο. Ας προσποιηθούμε ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε όλες αυτές τις χοντράδες και ας ξαναπιάσουμε τον Εμπειρίκο, τον Χριστιανόπουλο και τον Μπρουνιά. Και ας ξαναβάλουμε στο μουσικό μας εξάρτημα τον Πήτερ Χάμιλ και τους Jethro Tull, όπως μας είχε μάθει, μειράκια τότε, ο μεγάλος που έφυγε νωρίς, προκειμένου να ξαναπιάσουμε το νήμα της έμπνευσης.

*Πού τον θυμήθηκα τώρα, αυγουστιάτικα, τον Θανάση Μάνθο... Καλή του ώρα εκεί στον παράδεισο που αράζει, συντροφιά με τις μουσικές, τα γραπτά και τις μπύρες του.