ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by COFFEEBRANDS: Ποιος θυμάται το Πάφος 2017; Ή ποιος το ξέχασε;

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Ως γνήσια τέκνα της Κύπρου, αρχίσαμε τη γκρίνια για την ανάληψη του χρίσματος της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης από την Πάφο με την σχετική απόφαση των ευρωπαικών θεσμών: Και σιγά το πράμα που θα μας κάνει γνωστούς. Και τι θέλαμε τώρα τέτοια μεγαλοπιάσματα, είναι για να φάνε κάποιοι κομπιναδόροι. Και σιγά το χωριουδάκι μας που θα αντεπεξέλθει σε τέτοιες απαιτήσεις.

Η δυστυχής συγκυρία της κατάρρευσης της κυπριακής οικονομίας, όταν ήδη η Πάφος παρέλαβε το χρίσμα, μετέτρεψε τη μίρλα σε κλαυθμούς και οδυρμούς: Πού μας έμπλεξαν οι άχρηστοι, ρεζίλι των σκυλιών θα γίνουμε. Εμείς στεκόμαστε ουρά πλέον έξω από τα Κοινωνικά Παντοπωλεία και αυτοί κάνουν ντόλτσε βίτα στην Ευρώπη.

*Το 2017 μας ήρθε όμως με τρόπο αρκούντως εντυπωσιακό. Και σιγά-σιγά τις πρώτες δειλές ματιές προς τα νεοεμφανιζόμενα στα μέρη μας πολιτιστικά δρώμενα, αντικατέστησαν οι χαρούμενες συμμετοχές- οι πάφιοι ανακαλύπταμε ξανά την πόλη μας: τις τσάρκες στο παζάρι, όπως όταν είμαστε μικροί, τις εκδηλώσεις στα παλιά σινεμά που κρυβόμαστε τα μεσημέρια των μαθητικών μας Κυριακών, τα ζαχαροπλαστεία στα οποία γίναμε εραστές των σοκολατοειδών.

Μήνα με τον μήνα, η Πάφος ανακάλυπτε έκπληκτη ένα καινούργιο, θαυμαστό κόσμο- ανακάλυπτε ότι θεατρικά δρώμενα και συναυλίες υπήρχαν και πέραν των αρπαχτών του καλοκαιριού στις οποίες είμαστε συνηθισμένοι. Ανακάλυπτε ότι γραφικές γωνιές της επαρχίας αυτής είναι όμορφες. Ανακάλυπτε ότι οι ίδιοι οι άνθρωποι της, ήθελαν απλώς ένα μικρό ερέθισμα για κάτι διαφορετικό προκειμένου να σηκωθούν από τις τηλεοράσεις τους και να επισκεφθούν ξεχασμένες γωνιές της.

*Το 2017 μας άφησε και μαζί μας άφησε και όλο το πανηγύρι χαράς που βιώσαμε τόσους και τόσους μήνες. Έμειναν οι βαρύγδουπες δηλώσεις αξιωματούχων ότι η κληρονομιά της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης, θα συνεχισθεί απτόητη.

Βλακείες. Είναι ζήτημα με την τελετή λήξης του Πάφος 2017 να έγιναν άλλες δύο ή τρεις εκδηλώσεις αντίστοιχου επιπέδου πια.

*Θυμήθηκα το κλίμα της γιορτής επισκεπτόμενος το Αρχαίο Ωδείο Κάτω Πάφου το περασμένο Σάββατο για μια σχολική γιορτή. Στις πέτρινες κερκίδες του μνημείου, άρχισαν να περνούν από μπροστά μου όλα αυτά που αγαπήσαμε στα κρυφά.

Ξαναείδα τις Τρωάδες του Τερζόπουλου, με τις στρατιωτικές μπότες να γεμίζουν την πλατεία του Ωδείου, κόβοντας την αναπνοή σε εκατοντάδες ανθρώπους.

Ξανάκουσα την Λουίζ Καζάλ να μας συνεπαίρνει με τη θεία φωνή της, που δεν τη είχα ξανακούσει ως τότε και ξανάφερα μπροστά μου τη λιγνή λάτιν φιγούρα της Μίσια που την έβλεπα για πρώτη φορά.

Ξαναθυμήθηκα τον Τσόκλη να μας λέει σε συνέντευξη του στην Πέτρα του Ρωμιού ότι δεν έχουμε  καταλάβει πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε σ’ αυτό τον τόπο.

*Και αργότερα κατέληξα στον καναπέ μου, παρακολουθώντας την Αργεντινή να πασχίζει να αποφύγει τον οδυνηρό αποκλεισμό.

Η Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, δεν μένει πια εδώ…