ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by COFFEEBRANDS: Πιστεύοντας σε χίμαιρες

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Στο ραδιόφωνο ο Μιχάλης Βιολάρης τραγουδά, αυτό το ζεστό απριλιάτικο πρωινό, για την κόρη που με το κλωνίν βασιλιτζιάς θα τον αναστήσει- ομοίως ο Νίκος Καββαδίας με τα σήματα μορς του, ζητούσε την λύτρωση από την κόρη ξανθή και γαλανή που όλο εμελέτα, σε περασμένους χρόνους και περιστάσεις.

Να’ ναι το καλοκαιράκι που έρχεται που εξάπτει την ποιητική φλέβα των ανθρώπων, μετά την εσωστρέφεια του αδιάφορου από κάθε άποψη χειμώνα των τόπων μας; Να’ ναι η διαπίστωση ότι τίποτα δεν μπορεί πια να μας γλυτώσει από τα μελλούμενα, παρά μόνο η ποίηση και η ονειροπόληση;

Ή να’ ναι εκείνη η παλιά θεωρία των μηδενιστών ότι τίποτα τελικά δεν έχει σημασία- ότι είναι να γίνει θα γίνει;

*Τί σημασία έχει... Αυτά είναι ψιλά γράμματα για την εξουσία. Τα έμμετρα του Ντίλαν Τόμας και οι ελεγείες του Πόε είναι απλώς για τους αποτυχημένους της ζωής, το success story κρύβεται στα πολιτικά γραφεία και στις έδρες των επιχειρήσεων, στις κινήσεις που εξασφαλίζουν τρίλεπτα δημοσιότητας στις βραδινές ειδήσεις και, ει δυνατόν, μια παρουσία στις διάφορες επιτροπές για την κατάσταση της οικονομίας χθες, για την ετοιμασία της μετά λύσης Κύπρου αύριο- ουδείς πλέον δύναται να θεωρήσει εαυτόν επιτυχημένο, αν δεν θεωρηθεί ως μέρος του συστήματος που ασχολήθηκε με την καταστροφή ή που θα ασχοληθεί με την αναστάσιμη επόμενη μέρα της λύσης.

*Το παν είναι να μετατρέπεις την κρίση σε ευκαιρίες- το Σπίτι του Ανατέλλοντος Ηλίου στο οποίο σε έπαιρνε ο Έρικ Μπάρτον μετατράπηκε αίφνης σήμερα, σε σήμα κατατεθέν για το «Τόκιο 2020», το νέο πάρτι της ολυμπιακής βιομηχανίας ανακάλυψε τη νέα αγορά.

Οι γραμμές των οριζόντων των ποιητών μετατρέπονται σε υπολογισμούς για την οικονομική ανταποδοτικότητα των θαλασσίων κοιτασμάτων μας σε αέρια και πετρέλαια, για τις συνεργασίες με κράτη και πολυεθνικές για την εξόρυξη τους και-φευ- σε φόβους για τον γείτονα που, είτε το θέλουμε είτε όχι, ετοιμάζεται να πατήσει πόδι και επί των υδάτων μας.

Και το αέριο που όλο αναμένεται και όλο δεν ρέει στους σωλήνες, πολλαπλασιάζει τους Τζον Λε Καρέ που κρύβουμε μέσα μας.

*Όμως, ας μην ανησυχούμε-η πίστη σώζει, «μέρες καλύτερες θα’ ρθουν, το λέει το ένστικτο μας», οι ευρωπαίοι επιτηρητές και οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης μας βάζουν «λίαν καλώς», άρα μετά το μαστίγιο θα πρέπει λογικά να απολαύσουμε και λίγο καρότο και πού ξέρεις;

Μετά θάνατον, μπορεί να αναγνωριστούμε και ως ένα κράτος υπόδειγμα που η λοιπή υφήλιος άργησε να καταλάβει το μεγαλείο του.