ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Coffeebrands Πάφου: Τα ήσυχα Χριστούγεννα της ζωής μας

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Χαράζει σιγά-σιγά, το λυκόφως της αυγής πίσω από το βουνό δείχνει μια ακόμη πεντακάθαρη ημέρα- φυσά δυνατά, αλλά πάντως δεν είναι τέτοια ακριβώς η εικόνα που έχουμε για τα Χριστούγεννα σκέφτομαι οδεύοντας στην κουζίνα για τον πρώτο διπλό γλυκύ της ημέρας, αλλά δεν βαριέσαι, οι χριστουγεννιάτικες ταινίες της τηλεόρασης απόψε θα μας μπάσουν στο κλίμα όπως ο επιθεωρητής Κλουζό που είδα ψες- πώς τα καταφέρνει πάντα να καταλήγει σε επιτυχίες μέσω του χάους, ενώ εμείς μένουμε στο χάος άνευ happy end...

Στο ραδιόφωνο μόλις τελείωσε το πάρτι των νυχτερινών τύπων, με τα ατέλειωτα ονόματα των αφιερώσεων και τα αλληλοπειράγματα της συντροφίας των μυημένων, ενώ η Κυριακού Πελαγία ξεχύνεται στον αέρα της γιορτινής ημέρας- υποθέτω ότι η all times classic μαστόρισσα είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι και αυτής της γιορτής.

*Οι πρωινές ειδήσεις του ραδιοφώνου, ξεκινούν ως ήτο αναμενόμενο με το πολιτικό και το αστυνομικό ρεπορτάζ και περνούν μετά στον κακό χαμό σε διάφορα μέρη της υφηλίου- αυτά όλα είναι ενθαρρυντικά σκέφτομαι: Άμα δεν είμαστε μέρος των ειδήσεων, πάει να πει ότι μια χαρά είμαστε στην ησυχία μας- κάτι ξέρουν και οι αμερικάνοι, όταν λένε «no news, good news».

Ακόμη και οι αναφορές που έπονται για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι και το κόστος του, νοιώθω πια ότι δεν με αφορούν- ούτως ή άλλως, θα κάνουμε αυτά που κάνουμε και κάθε Κυριακή: το οικογενειακό τραπέζι, η σούβλα, οι μπύρες, τα σοκολατοειδή-απαραιτήτως- στο τέλος.

Πόσο πια να στοιχήσει παραπάνω ένεκα Χριστουγέννων; Γι’ αυτό σου λέω, όσο είμαστε έξω από το κάδρο της επικαιρότητας, καλά την έχουμε.

*Ο αέρας δεν λέει να κοπάσει, παρακολουθώ το μεγάλο δέντρο στον κήπο να βολοδέρνει κατά πώς φυσάει και θυμάμαι-πάλι- τις «Σημειώσεις για ένα Ημερολόγιο» του Γιώργου Μπρουνιά. Κατεβάζω με προσοχή το εύθραυστο χαρτόδετο βιβλιαράκι από την βιβλιοθήκη και αφήνομαι να ξαναζήσω παλιά Χριστούγεννα- τότε που είχα την ψευδαίσθηση ότι η ζωή των ηρώων στις σελίδες του Μπρουνιά θα μπορούσε να ήταν και η πραγματικότητα η δική μου:

« Ένα σταχτί απομεσήμερο γεμάτο ηρεμία με τους Sunday Times ριγμένους στο μεγάλο καναπέ και σε μια άλλη κάμαρη ένα παιδάκι να μελετά στο πιάνο ένα δύσκολο κομμάτι του Γκαλούππι. Κάπου στο Ντόρσετ έγραφε ο Χένρυ Τζέημς τη γνωστή του ίσως φράση «δεν υπάρχει τίποτα πιο τέλειο στον κόσμο από ένα quiet Sunday afternoon».

*Και από τα Χριστούγεννα, ενδεχομένως.