ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by COFFEEBRANDS: Ότι είναι να γίνει, θα γίνει

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Στο ραδιόφωνο, εν μέσω αναλύσεων για το αν η κυρία Λουντ θα τα χτυπήσει χάμω και θα μας κουνήσει μαντήλι ή αν θα συνεχίσει να καταγράφει και να μην μιλά αφήνοντας μας να βράζουμε στο ζουμί μας, ο Νιόνιος μπαίνει αίφνης σφήνα εν μέσω βαρύγδουπων συζητήσεων προειδοποιώντας τον πονηρό πολιτευτή ότι θα τον καταγγείλει στη φοιτητριούλα που τον είχε ερωτευθεί- ούτε βαλτός να ήταν ο μπαγάσας.

Σε άλλες εποχές, ο ποιητής θα έγραφε ότι η σημειολογία της άνοιξης που σκάει μύτη δειλά-δειλά, είναι λες και μας προειδοποιεί ότι το καλοκαιράκι με τους χαλαρούς του ρυθμούς έρχεται οσονούπω, για αυτό και πρέπει να κατεβάσουμε τους τόνους (και τις προσδοκίες).

Σε άλλες εποχές όμως. Τι χαλαρούς ρυθμούς να επικαλεστεί κανείς αυτή την εποχή; Που οι γιατροί μας αφήνουν, οι δάσκαλοι μας πιάνουν. Που οι οικονομολόγοι μας ζαλίσουν και οι δημόσιοι υπάλληλοι μας δίνουν τη χαριστική βολή.

*Να’ ναι, λοιπόν, η άνοιξη που εξάπτει την ποιητική φλέβα των ανθρώπων, μετά την αναπάντεχη μουντάδα και βαρυχειμωνιά των προηγούμενων μηνών; Ή να’ ναι, άραγε, η διαπίστωση ότι τίποτα δεν μπορεί πια να μας γλυτώσει από τα μελλούμενα;

Οι μηδενιστές και οι Καταστασιακοί θα μας θύμιζαν πάντως εκείνη την παλιά θεωρία ότι τίποτα τελικά δεν έχει σημασία- ότι είναι να γίνει θα γίνει.

*Δεν βαριέσαι όμως, τί σημασία έχει... Αυτά είναι ψιλά γράμματα για την εξουσία και τους συνδικαλιστές. Τα έμμετρα του Ντίλαν Τόμας και οι ελεγείες του Πόε είναι απλώς για τους αποτυχημένους της ζωής, το success story κρύβεται στα πολιτικά γραφεία, στα τραπεζικά ιδρύματα, στις αίθουσες των εφετείων και των ανωτάτων δικαστηρίων.

 Στις κινήσεις που εξασφαλίζουν τρίλεπτα δημοσιότητας στις βραδινές ειδήσεις και μια παρουσία στις ερευνητικές επιτροπές για την κατάσταση της οικονομίας- ουδείς πλέον δύναται να θεωρήσει εαυτόν επιτυχημένο, αν δεν θεωρηθεί ως μέρος του συστήματος που λαμβάνει αποφάσεις.

*Το παν είναι να μετατρέπεις την κρίση σε ευκαιρίες- ακόμη και εκεί που ο απλός λαουτζίκος δεν βλέπει ευκαιρίες, αλλά καταστροφή. Οι γραμμές των ανοιξιάτικων οριζόντων των ποιητών μετατρέπονται πια σε υπολογισμούς για την επιστροφή των αποκοπών στο Δημόσιο, για το νέο οικονομικό στάτους ενόψει ΓΕΣΥ και για το αύριο γενικώς, ενόψει της επανένωσης της Κύπρου (λέμε τώρα).

Και η φλόγα που στο μεταξύ όλο αναμένεται και όλο δεν ανάβει, πολλαπλασιάζει τους Τζον Λε Καρέ που κρύβουμε μέσα μας.

*Όμως, ας μην ανησυχούμε αδίκως σύντροφοι-η πίστη σώζει, «μέρες καλύτερες θα’ ρθούν, το λέει το ένστικτο μας», που είπε επίσης ο Νιόνιος μας, όπου να’ ναι ξεκινά και η επανάσταση των ριγμένων από τις δικαστικές αποφάσεις για τα οικονομικά οφέλη των δημοσίων υπαλλήλων, καιρός να βγουν τα μαύρα λάβαρα με το άλφα μέσα στον κύκλο από τα ντουλάπια, ας ξεσκονίσουμε και τα βιβλία μας με τα έπη του Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι και πού ξέρεις;

Το επόμενο καλοκαίρι μπορεί και να αξιωθούμε να αποχαυνωθούμε απερίσπαστοι όπως στα μικράτα μας.