ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by COFFEEBRANDS: Νομίζω είναι καιρός να αποχαιρετιστούμε

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Φαγώθηκα από τα μικράτα μου-μαθητής του Α’ Λυκείου Πάφου- να γίνω δημοσιογράφος. Δεν λέω, το απόλαυσα- πήρα πολλά μπράβο, πολλές χαρές για αποκλειστικότητες, πολλές πίκρες και νεύρα για ειδήσεις που χάθηκαν, πολλά χτυποκάρδια λίγο πριν τις ζωντανές συνδέσεις, πολλά κρυφά χαμόγελα για τους αναγνώστες, ακροατές ή τηλεθεατές που με πλησίαζαν στο δρόμο λέγοντας μου με ειλικρινή διάθεση «ααα, ώστε εσύ που ακούμε το πρωί στο Τρίτο» ή «σε διαβάζουμε στον Φιλελεύθερο».

Και για να μην γινόμαστε Μάρθα Βούρτση, ότι όλοι περάσαμε δια πυρός και σιδήρου τη ζωή μας, πήρα και καλά λεφτά σε μια εποχή που συνομήλικοι μου ακόμη προσπαθούσαν να βρουν την πρώτη τους δουλειά σε τομείς απείρως σημαντικότερους από την δημοσιογραφία.

*Νοιώθω όμως πια ολοένα και πιο ξένος με την ενεργό δράση- βλέπω στο δρόμο ή στις τηλεοπτικές οθόνες νέους δημοσιογράφους και πιάνω τον εαυτό μου να διερωτάται με φρίκη πώς διάολο αντέχουν να κυνηγούν το κάθε νούμερο για μια δήλωση ή πώς μπορούν να επαναλαμβάνουν καθημερινά ηλίθιες δραστηριότητες του στυλ ας κάνω ένα ρεπορτάζ για το τάδε χωριό, για την κίνηση στις παραλίες ή για την ψεσινή συνεδρία του Δημοτικού Συμβουλίου.

Λες και όταν άρχιζα εγώ αυτό τον χαβά, έκανα ρεπορτάζ μόνο για την Περιοχή 51 ή για τα απόκρυφα του Φακέλου της Κύπρου.

*Σήμερα ακούω με συγκατάβαση τη Ντόρα να διερωτάται «απορώ πώς σε τράβηξε η δημοσιογραφία, εσένα τον πιο αγοραφοβικό άνθρωπο που συνάντησα ποτέ»- την δικαιολογώ. Πιάνω ολοένα και συχνότερα την αφεντιά μου να απολαμβάνει την παρέα με τον εαυτό μου και μόνο, να θέλω να αράξω χωρίς να κάνω τίποτα για ώρες ολόκληρες, να πίνω τις μπύρες μου βλέποντας τα φώτα της πόλης στο βάθος- και όχι να είμαι μέσα στα φώτα συναγελαζόμενος με παλιούς φίλους και γνωστούς.

*Τρομάζω πια και με την ιδέα ότι ένας δημοσιογράφος θα πρέπει να ασχολείται με ότι συμβαίνει στην καθημερινότητα του τόπου που ζει- είναι κωλοπαιδίστικο που το λέω, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να συμπάσχω σήμερα με κανένα για κανένα θέμα, ούτε και να συμβάλω στο να βρεθεί λύση ή να υπάρξει δημοσιοποίηση για κανένα πρόβλημα.

Δεν ξέρω πώς έγινε αυτή η μετάλλαξη ή αν απλώς είχα μετρήσει λάθος τα πράματα εξ’ αρχής- νοιώθω σίγουρος πάντως ότι είναι καιρός, μετά από 30 τόσα χρόνια, να αποχαιρετιστούμε σαν παλιοί φίλοι που έζησαν πολλά, είδαν περισσότερα, αλλά που πια θέλουν να ησυχάσουν από όλους και όλα.