ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by COFFEEBRANDS: Μιλώντας πολύ για το τίποτα

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Το συνεχές στασίδι στα μήντια, είναι ένα σχετικά νέο φρούτο στη δημόσια ζωή του τόπου- οι εκάστοτε κυβερνώντες, τα μέλη του κοινοβουλίου και εσχάτως και οι αρχές Τοπικής Αυτοδιοίκησης, έχουν πια αναγάγει την πρακτική αυτή σε κυρίαρχη δράση τους τις τελευταίες δύο δεκαετίες.

Σε βαθμό που και οι ίδιοι οι λειτουργοί των μήντια αντιλαμβάνονται πλέον ότι κάτι πάει λάθος- οι κομματικές ανακοινώσεις για τα του ποδοσφαίρου την περασμένη εβδομάδα, αποτέλεσαν αντικείμενο αυτοκριτικής από ραδιοφώνου μεταξύ δύο παρουσιαστών αθλητικής εκπομπής:

-«Καλά, τι λέει η ανακοίνωση του τάδε κόμματος; Τρεις παράγραφοι χωρίς να λέει κάτι συγκεκριμένο».

-«Μα αυτός είναι ο ρόλος των κομμάτων. Να τοποθετούνται επί παντός επιστητού, χωρίς να λένε τίποτα. Αν δεν το καταφέρνεις αυτό, στη Βουλή δεν μπαίνεις».

Λαμπρά!

*Όταν πρωτογνώρισα αυτή τη δουλειά, στα 1990, θυμάμαι τον τότε «ολιγάρχη» των μήντια της Πάφου, τον μακαρίτη Γιάννη Σακέλλη, να κοιτάει με έκδηλη απορία την αφεντιά μου, και τους τότε νέους συναδέλφους της ιδιωτικής ραδιοτηλεόρασης όταν του μιλούσαμε για τη νέα τάση να τρέχουμε στον Δήμο, την Αστυνομία και τους βουλευτές για να ζητούμε δηλώσεις- για την παλιά φρουρά της δημοσιογραφίας, αυτή ήταν ασυγχώρητη «έκπτωση» στην τιμή του επαγγέλματος.

*Μπορεί ως «ρούκι» να μην είχα καταλάβει τότε καλά. Ή μπορεί να έχει αρχίσει να με εγκαταλείπει πια η μνήμη- βάζω όμως στοίχημα, ότι τον καιρό εκείνο η συνεχής έκδοση ανακοινώσεων και το συνεχές κάλεσμα στους τότε δημοσιογράφους για δηλώσεις, λογιζόταν λίγο «υποτιμητικό» για τους τοπικούς άρχοντες: Η μαγκιά, ήταν να αναγκάσεις τον άλλο να σε παρακαλέσει για μια είδηση και κυρίως να σε λιβανίσει από μόνος του, χάρη στην καλή δουλειά που έκανες, όχι να αυτοπλασάρεται.

*Τριάντα χρόνια μετά, φτάσαμε στο άλλο άκρο: Ο λειτουργός του Τύπου κοντεύει να μην μπορεί να ξεχωρίσει πια ποιος είναι ο δήμαρχος, ποιος ο βουλευτής, ποιος ο κοινοτάρχης και ποιος ο δημοσιογράφος. Όλοι μιλάνε πολύ και ασταμάτητα, τα ηλεκτρονικά μηνύματα και τα χαρτιά στο φαξ κοντεύουν να μην μπορούν να τα χειρισθούν μέσα στην ημέρα από τον ρυθμό εμφάνισης τους.

Κάποιος θα παρατηρήσει, «και δεν χαίρονται; Τη δουλειά του, κάνουν ουσιαστικά»!

Αμ δε! Όχι χωρίς μεγάλη ευθύνη δημοσιογράφων και οργανισμών του χώρου, μπλέχτηκαν όλοι σε ένα γαιτανάκι που κοντεύει πια να μας στείλει ξανά στα θρανία για να μάθουμε τί είναι είδηση και τί χαβαλές.

* Είναι δουλειά ενός δημαρχείου, ενός βουλευτή ή ενός φορέα να προσφέρει υλικό στον δημοσιογράφο για να «γεμίσει» τις σελίδες του; Εγώ λέω, όχι! Η δουλειά του δημοσιογράφου είναι πρωτίστως να βρει ο ίδιος τί είναι το αξιοσημείωτο μέσα σε αυτό όλο τον όγκο των πληροφοριών.

Όχι να κάθεται στο γραφείο του και να αναμένει πότε θα έρθει έτοιμο το δελτίο Τύπου. Ας μην ξεγελάμε εαυτούς: τόσα μήντια που δημιουργήσαμε, δεν γεμίζουν μόνο με «ερευνητική δημοσιογραφία», «έγκριτες παρεμβάσεις» και « καυστική πένα»- το δημοσιογραφικό trash, είναι ήδη εδώ!