ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by COFFEEBRANDS: Μια βροχερή νύχτα που έβγαλα τη Λιβύη από το νου μου

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ             

*Τώρα που γράφω είναι νύχτα Σαββάτου, μόλις έχει αρχίσει να βρέχει καταρρακτωδώς στην Πάφο για πολλοστή φορά τις τελευταίες εβδομάδες και σκέφτομαι ότι είμαστε τυχεροί που προλάβαμε να φάμε τα σουβλιστά στα οικογενειακά τραπέζια πριν ανοίξουν πάλι οι ουρανοί- ανοίγω το τελευταίο μπουκάλι Kουμανταρία και γεμίζω το ποτήρι- καθόλου δεν νοιάζομαι για τη ζάχαρη που περιέχει και αν για τους οινόφιλους ενδεχομένως θα ενδεικνυόταν ένα κόκκινο ξηρό, εμένα αυτό μου κάνει κέφι, ενώ κάθομαι να παρατηρώ στο απέναντι βουνό τα φώτα του δρόμου να χάνονται σιγά σιγά μέσα στο πέπλο της ομίχλης που κατακάθεται επί των πάντων.

*Θυμάμαι κάποιους άλλους χειμώνες στην Αθήνα, το ίδιο βροχερός καιρός, απείρως περισσότερο ψοφόκρυο όμως, να βγαίνω από το «Νιρβάνα» στην Αλεξάνδρας όπου μόλις είχα αξιωθεί να δω μετά από πολλά χρόνια το «Χάος» των αδελφών Ταβιάνι, μετά μόνος στο μικρό φοιτητικό δωμάτιο με θέα τον Λυκαβητό και στα πόδια του ένα κομμάτι της Θύρας 10 από το «Απόστολος Νικολαίδης», όπου έζησα μερικές από τις ευτυχέστερες στιγμές της νεότητας μου- τώρα που το σκέφτομαι, και της μέσης ηλικίας μου.

*Απόψε όμως παρέα θα μου κάνει, μετά το κρασί, η Αγκάθα Κρίστη με δύο νέα βιβλία της, άρτι επανεκδοθέντα στην ελληνική από το Μεταίχμιο. Και πιο ύστερα, μπορεί να βάλω στο στερεοφωνικό τον Σταυρό του Νότου ή μπορεί τις Γραμμές των Οριζόντων, να ξαναθυμηθώ τον Θάνο που έφυγε πρόσφατα και το ταρακούνημα που ένοιωσα όταν πρωτογνώρισα μέσω του τον Καββαδία, τον οποίο έχω άρρηκτα συνδέσει με τα Χριστούγεννα- ίσως από εκείνα τα φανταρίστικα Χριστούγεννα που ξαναβρέθηκα με τη Μαντώ και κάναμε βόλτες ακούγοντας «χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία», στο παλιό κασετόφωνο του Singer του γέρου μου. Και που σήμερα αν το επαναλαμβάναμε, πιο πολύ θα ακούγαμε «το χέρι σου που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου».

Τη Μαντώ που δεν την ξανάδα έκτοτε και τον Καββαδία που δεν τον άφησα ποτέ πια.

*Κάτω στο καθιστικό, οι ειδήσεις που μόλις αρχίζουν λένε για το νέο σταρ της περιοχής μας, τον Χαφτάρ, για τους γερμανούς που μας άφησαν στην απέξω, για την Ελλάδα που προσπαθεί να μπει σφήνα, για τον Ερντογάν που μας περικυκλώνει πάλι ως τον Μάιο - δεν με νοιάζει ποσώς όμως τη νύχτα αυτή.

Ακόμη και αν έρθει το τέλος του κόσμου, αυτή τη βροχερή νύχτα του Γενάρη με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, με μια πρώιμη ροκιά του βασιλιά Βασίλη από τα μακρινά ‘80s και με μια ονειροπόληση αντάξια ενός μικρού παιδιού, θα σκάσω ένα χαμόγελο στην γνώριμη φιγούρα που ολοένα και γερνά στον απέναντι καθρέφτη και θα ξαπλώσω στο κρεββάτι, αποφαινόμενος για μια φορά: «Δεν πα’ να γίνουν όλα στάχτη…».