ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by COFFEEBRANDS: Μια Χριστουγεννιάτικη βραδιά που έβρεχε και στην Κύπρο

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ             

*Τώρα που γράφω είναι νύχτα Χριστουγέννων, μόλις έχει αρχίσει να βρέχει καταρρακτωδώς στην Πάφο για πολλοστή φορά τις τελευταίες εβδομάδες και σκέφτομαι ότι είμαστε τυχεροί που προλάβαμε να φάμε τα σουβλιστά στης θείας Γεωργίας πριν ανοίξουν πάλι οι ουρανοί- ανοίγω το τελευταίο μπουκάλι κουμανταρία και γεμίζω το ποτήρι- καθόλου δεν νοιάζομαι για τη ζάχαρη που περιέχει και αν για τους οινόφιλους ενδεχομένως θα ενδεικνυόταν ένα κόκκινο ξηρό, εμένα αυτό μου κάνει κέφι και κάθομαι να παρατηρώ τις βροχές να στροβιλίζονται σε ένα ακανόνιστο χορό μπροστά από τo φως στην κολώνα της ΑΗΚ κάτω στο δρόμο.

Θυμάμαι κάποια άλλα Χριστούγεννα στην Αθήνα, το ίδιο βροχερός καιρός, απείρως περισσότερο ψοφόκρυο όμως, να βγαίνω από το «Νιρβάνα» στην Αλεξάνδρας όπου μόλις είχα αξιωθεί να δω μετά από πολλά χρόνια το «Χάος» των αδελφών Ταβιάνι, μετά μόνος στο μικρό δωμάτιο με θέα τον Λυκαβητό και στα πόδια του ένα κομμάτι της Θύρας 10 από το «Απόστολος Νικολαίδης», όπου έζησα μερικές από τις ευτυχέστερες στιγμές της νεότητας μου- τώρα που το σκέφτομαι, και της μέσης ηλικίας μου.

*Απόψε όμως παρέα θα μου κάνει, μετά το κρασί, η Αγκάθα Κρίστη με δύο νέα βιβλία της, άρτι επανεκδοθέντα στην ελληνική από το Μεταίχμιο. Και πιο ύστερα, μπορεί να βάλω στο στερεοφωνικό τον Σταυρό του Νότου ή μπορεί το S/S Ιόνιο των Ξέμπαρκων, δεν ξέρω γιατί, τον Καββαδία ωστόσο τον έχω άρρηκτα συνδέσει με τα Χριστούγεννα- ίσως από εκείνα τα φανταρίστικα Χριστούγεννα μου που ξαναβρέθηκα με τη Μαντώ και κάναμε βόλτες ακούγοντας «χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία», στο παλιό κασετόφωνο του Singer. Και που σήμερα αν το επαναλαμβάναμε, πιο πολύ θα ακούγαμε «το χέρι σου που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου».

Τη Μαντώ που δεν την ξανάδα έκτοτε και τον Καββαδία που δεν τον άφησα ποτέ πια.

*Κάτω στο καθιστικό, οι ειδήσεις που μόλις αρχίζουν λένε για τα μηνύματα των πολιτικών για την ημέρα, για τους νέους μετανάστες που τσουβάλιασαν οι διακινητές από την Τουρκία στην Κύπρο, κάτι για το κακό στην Ινδονησία και για τη νέα επικείμενη σφαγή στη Συρία- δεν με νοιάζει ποσώς όμως τη νύχτα αυτή.

Ακόμη και αν έρθει το τέλος του κόσμου, ακόμη και αν σηκωθώ το πρωί χωρίς να έχω πάρω χαμπάρι ότι ήρθαν τα πάνω κάτω σε παγκόσμιο επίπεδο, αυτή τη νύχτα των Χριστουγέννων με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι (έστω και τίγκα στη ζάχαρη), με μια πρώιμη ροκιά του βασιλιά Βασίλη από τα μακρινά ‘80s και με μια ονειροπόληση αντάξια ενός μικρού παιδιού για όσα πέρασαν και για όσα θέλαμε να γίνουν, θα σκάσω ένα χαμόγελο στον γεροπαραλυμένο του απέναντι καθρέφτη και θα ξαπλώσω στο κρεββάτι, αποφαινόμενος για μια φορά: «Δεν πα’ να γίνουν όλα στάχτη…».