ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by COFFEEBRANDS: «Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες...»

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Όσο περνούν τα χρόνια, ολοένα και περισσότερο προσομοιάζω με τους γέροντες της παιδικής μου ηλικίας. Τους οποίους έβλεπα ως εφιάλτες όταν άρχιζαν την πάρλα: «Θυμάμαι τότε που έγινε αυτό» και «εμείς φτάσαμε τις εποχές που συνέβη το άλλο».

Η παρελθοντολαγνία κάλυπτε τα πάντα.

Τον πατριωτισμό των Ελλήνων: «Που στην εποχή μας είμαστε όλη μέρα στα βουνά με την ΕΟΚΑ και πετροβουλούσαμε τους άγγλους».

Την κοινωνική εξαθλίωση: «Που εμείς τρώγαμε κρέας κάθε Κυριακή και αν. Και που δουλεύαμε στα χωράφια γέννημα- βούττιμα ήλιου».

Την καταπίεση της λίμπιντο: «Που περιμέναμε να παντρευτούμε για να δούμε γυναικείο πόδι ασκεπές».

Ακόμη και την ποδοσφαιρική παιδεία: «Εκείνοι ήταν παίκτες, όχι σήμερα που ο νους τους είναι στα λεφτά».

*Προβλέπω να ενεργώ ομοίως και εγώ εντός ολίγου, κατηχώντας τα δικά μου παιδιά για την δική μου φοβερή εποχή. Ότι θα έχω να λέω, θα έχω πάντως- το πρόβλημα είναι ποιός θα ακούει ένα πυροβολημένο να μιλά για περσινά ξινά σταφύλια.

*Θα θυμάμαι την δική μου στέρεη Δημοκρατία: Που ήταν αρκετά αναγνωρισμένη και ελπιδοφόρος, ώστε να αναλάβουν εν μια νυκτί το 2013 τη διαχείριση της ευρωπαίοι και υπερατλαντικοί μάνατζερ, ενώ εμείς ξυπνούσαμε ανέμελοι και χαζοχαρούμενοι ένα ανοιξιάτικο Σάββατο.

*Θα θυμάμαι την δική μου οικονομική άνοιξη: Που ήταν αρκετά large ώστε να την μοιράζομαι με τράπεζες και τραπεζίτες, χωρίς στην ουσία να το ξέρω.

*Θα θυμάμαι τη δημόσια υγεία, που στους καιρούς τους δικούς μου ήταν τόσο προηγμένη, που οι γιατροί δεν χρειάζονταν να ασχολούνται καθόλου μαζί της- γίνονταν όλα αυτόματα και οι λειτουργοί της έπαιζαν τους συνδικαλιστές για να σκοτώνουν την ώρα τους, ενώ οι πιο ξύπνιοι από αυτούς τα έγραψαν όλα στο χιόνι και δήλωσαν «γενικοί γιατροί» για να τσιμπούν από το ΓΕΣΥ κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες μηνιάτικο στα χαλαρά.

*Θα θυμάμαι τον κορωνοιό, που για να πας στο σούπερμαρκετ έπρεπε να ντυθείς σαν τους πρωτοπόρους που πάτησαν το πόδι τους στο φεγγάρι και που για να δεις τους γέρους σου έπρεπε να βιώσεις ό,τι βίωναν και οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ που κρύβονταν στα βουνά για μήνες. Και που μόλις βελτιώθηκε λίγο η κατάσταση, ξαναθυμηθήκαμε τον χειρότερο εαυτό μας, για να τρέχουμε σήμερα και να μην φτάνουμε για δεύτερη φορά σε τέσσερις μήνες.

*«Θα θυμάμαι, τέλος, μια φορά και ένα καιρό που με τον Παναθηναικό ταξίδευα και θριάμβευα σε τόπους που άλλοι έβλεπαν μια φορά την βδομάδα από την τηλεόραση- και που πια, δεν ξέρω καν τι μου ξημερώνει.

*Ή μάλλον, άστο καλύτερα. Ούτε να πω θέλω, ούτε να θυμηθώ.

«Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες», που τραγουδούν κι οι Active Member.