ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by COFFEEBRANDS: Λόγια του αερίου

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Πριν μερικές μέρες μια εφημερίδα ανέλυε με σωρεία άρθρων το πόσο αδικούμε ως ελληνοκύπριοι τον κ. Ακιντζί, ο οποίος (άκουσον-άκουσον) όρθωσε ανάστημα στον τούρκο ΥΠΕΞ ως προς την απαίτηση της Άγκυρας να εγκαταλειφθεί η βάση της ομοσπονδίας στο Κυπριακό. Και που έφερε προ απροόπτου τους πολέμιους των ελληνοκυπρίων, αποδεχόμενος το πλαίσιο Γκουτέρες.

Δύο μέρες αργότερα, η ίδια εφημερίδα ειρωνευόταν τον κ. Ακιντζί για την μανία του να στείλει το φυσικό αέριο της Κύπρου στην Τουρκία, για την εμμονή του να διαμοιραστεί το αέριο το νόμιμο κράτος με το ψευδοκράτους του και για τις συγκεκαλυμμένες απειλές του ότι αν δεν μοιραστούμε το αέριο να ξεχάσουμε τη λύση και την ειρηνική συμβίωση.

*Δεν φταίει βεβαίως η εφημερίδα για τα ήξεις αφήξεις του κ. Ακιντζί- ούτε φταίνε όσοι είδαν προ μερικών ετών στο πρόσωπο του νέου ηγέτη της τουρκοκυπριακής κοινότητας τον «λεμεσιανό» της διπλανής πόρτας που θα καθόταν στο τραπέζι με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και θα έλεγε «ένα κι΄ένα κάνουν δυο, ας το τελειώσουμε».

Εκεί που φταίμε άπαντες, είναι στο ότι έχουμε φτάσει στο επίπεδο να φοβόμαστε να εκστομίσουμε ένα mea culpa: Κάποια πράγματα, ρε παιδί μου, απλώς δεν μπορούν να λυθούν. Ούτε και να συνυπάρξουν, πώς να το κάνουμε δηλαδή;

*Έχει ποινικοποιηθεί η διαφωνία με την πάση θυσία εξεύρεση μιας λύσης και με τη συμβίωση με όσους κρίνει κάποιος ότι δεν είναι του γούστου του και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι; Διότι, καλά να πεις ότι διαφωνείς με όσους μιλούν για άλλη λύση από την ομόσπονδη διζωνική, καλά το να πεις ότι θεωρείς οποιαδήποτε άλλη λύση επικίνδυνη. Άντε να δεχθεί κανείς και τη θέση κάποιου ότι θα επέλθει η καταστροφή από την εγκατάλειψη της ΔΔΟ.

Το να είσαι έτοιμος όμως να παραπέμψεις στο Διεθνές Δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου όσους εκφράζουν προβληματισμό για τη μελλοντική συνύπαρξη με τουρκοκύπριους και έποικους, πού ακριβώς είναι γραμμένο;

*Θα αρχίσουμε τώρα να στέλνουμε στις Μακρονήσους και τις Γιάρους όσους εκτιμούν ότι πρέπει να εμείνουμε σε ενιαίο κράτος ή ότι πρέπει να χωρίσουμε τα τσανάκια μας με τους απέναντι;

Άλλο το ότι έγινε μόδα η συνύπαρξη των νέων διανοουμένων των δύο πλευρών, άλλο το ότι έχει καθιερωθεί ως μόνη αλήθεια το αυθαίρετο δόγμα πως «η μη λύση είναι καταστροφή» και άλλο το ότι θα καταντήσουμε να φοβόμαστε σε αυτό τον τόπο να λέμε τι πιστεύουμε και τι επιθυμούμε, αν η άποψη μας μειοψηφεί- απαγορεύεται;