ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by COFFEEBRANDS: In memoriam

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Τις πρώτες μέρες της γνωριμίας μας αισθανόμουν κάπως αμήχανα στο πώς έπρεπε να συμπεριφέρομαι ένεκα της θέσης του- δεν μου είχε ξανατύχει να έχω φιλία ή κοινωνικές έστω σχέσεις με ένα δικαστή.

Το κατάλαβε αμέσως, «ρε συ Άκη, δεν χρειάζονται όταν είμαστε μόνοι τα εντιμότατε, ο πληθυντικός και όλα αυτά».

Πολύ γρήγορα, μπόρεσα να τον θεωρήσω τον καλύτερο μου φίλο- η ευτυχής, για μένα, συγκυρία να είναι και ο ίδιος λόγω του λειτουργήματος του κάπως αποστασιοποιημένος από την συχνή έκθεση σε εξόδους, σε μαζικές εκδηλώσεις, σε κοινωνικές βαβούρες, μου ήρθε γάντι: Επιτέλους, η έμφυτη αγοραφοβία μου, έβρισκε την αδελφή μοναχική ψυχή.

Αραγμένοι στη βεράντα, αντί σε εξόδους, παρακολουθώντας ελληνικά κανάλια, στα οποία είμαστε κι οι δύο κολλημένοι, συζητώντας για την Ελλάδα, που και οι δύο θεωρούσαμε τον καλύτερο τόπο του κόσμου, μιλώντας για ποδόσφαιρο, που και οι δύο λατρεύαμε, κάνοντας πλάκα ο ένας στον άλλο, καθότι αυτός βαμμένος γαύρος και εγώ άρρωστος βάζελος και κάνοντας όνειρα για τα παιδιά μας, που και τα δύο ακολουθούν τη νομική επιστήμη.

*Στις 120 μέρες που συγκλόνισαν την Πάφο, μέσα στον ορυμαγδό των σκανδάλων, σκέφτηκα ότι μπορεί να ένοιωθε άβολα απέναντι μου- καθότι μέλος του Κακουργιοδικείου που δίκαζε. Του είπα ότι καταλαβαίνω αν πρέπει να κόψουμε επαφές για λίγο, ώστε να μην δώσουμε τροφή στον κάθε κακοπροαίρετο να συνδέσει τη θέση του στην έδρα με ένα άνθρωπο των μήντια.

Μου το ξέκοψε ευθύς: «Αν είσαι σωστός στη δουλειά σου και στη συμπεριφορά σου, δεν έχεις να φοβάσαι κανένα κακοπροαίρετο. Η φιλία φιλία και η δουλειά δουλειά».

*Και όταν όλα αυτά τελείωσαν, τον έβλεπα και τον ίδιο πιο χαλαρό. Και πια είχα το θάρρος να τον πειράζω. «Ρε φίλε, δεν μπορώ να το χωνέψω: Πώς ένας κορυφαίος νομικός σαν την αφεντιά σου, ένας άνθρωπος που απονέμεις καθημερινά δικαιοσύνη, μπορείς να υποστηρίζεις ένα σύλλογο που είναι βουτηγμένος σε κάθε παρανομία και με πρόεδρο ένα άνθρωπο που έχει τόσες παρτίδες με τη δικαιοσύνη;».

Γελούσε και ανταπέδιδε: «Άσε μας ρε Άκη, φορτώσατε στην προεδράρα τα κακά όλης της Ελλάδας επειδή σας έχει πάντα στην απέξω, μια-μια θα καταρρεύσουν οι παναθηναικές σκευωρίες και θα συνεχίσετε να μας βλέπετε να σηκώνουμε κούπες».

*Το αίμα μου το πήρα πίσω στις 21 Μαίου, τη μέρα της ονομαστικής του γιορτής: «Πού χάθηκες εσύ, μας ξέχασες εντελώς», μου είπε όταν του ευχήθηκα.

«Να σου πω την αλήθεια, νιώθω κάπως άβολα πλέον. Είναι η πρώτη φορά στα χρόνια που σε ξέρω, που δεν θα σου απευθύνομαι ως πρωταθλητή Ελλάδος. Και δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ».

Ήταν η τελευταία φορά που άκουσα το πηγαίο γέλιο του. «Πού καταντήσαμε, να σπάνε πλάκα μαζί μας και οι πτωχευμένοι, που τους κρατήσαμε στην κατηγορία με τη δική μας ψήφο».

*Καλό ταξίδι φίλε…