ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by COFFEEBRANDS: Η ζωή που χάθηκε στη σκόνη…

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Αχ  η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη
αχ η ζωή που χάθηκε στη σκόνη...
Υπόμνηση, θα έλεγε ο ποιητής ή ο θεοσεβούμενος, της ζωής μας που έχει χαθεί μέσα στις σκόνες αποτελεί το πεσκέσι από τη Σαχάρα, που μας έκανε για λίγες μέρες να μη βλέπουμε τη μύτη μας- όχι ότι και πριν την αφρικανική σκόνη βλέπαμε και ιδιαίτερα πράματα, αλλά όσο να πεις η πρόσκαιρη μετατροπή μας σε βεδουίνους που προσπαθούν να προσανατολιστούν εν μέσω νεφών σκόνης, είναι μια κάποια περιπετειώδης αλλαγή από τα συνηθισμένα. Έτσι, για να ‘χουμε να διηγούμαστε σε λίγες μέρες, όταν οργανώνουμε τις πασχαλινές δεξιώσεις μας, τί δυσκολίες και τραγωδίες περάσαμε και εμείς οι έρμοι...

*Αχ το φεγγάρι που έσβησε
τ’ ασημένιο φεγγάρι
η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη

Και όχι μόνο η αγάπη, αλλά και η ζωή- δυστυχώς, όχι η ζωή με την ποιητική έννοια των Τερμιτών, αλλά με την κυριολεκτική έννοια. Με την έννοια της σκληρής καθημερινότητας που μας μεταφέρουν οι τηλεοπτικοί δέκτες, με τα παιδιά και τα λιγότερο παιδιά που ξεβράζονται νεκρά μέσα από ανάδοχες οικογένειες, με ανευθυνουπεύθυνους λειτουργούς να έχουν πάντα μια κλισέ δικαιολογία έτοιμη στα χείλη τους να την εξακοντίσουν για να πουν το αναμενόμενο «δεν φταίγαμε εμείς», με την κοινωνία έτοιμη να κατακεραυνώσει κάθε τι στρεβλό που διαπιστώνεται εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς, με το εκ των προτέρων είναι που είμαστε τσακωμένοι ως κράτος και ως κοινωνία, με τους απόκληρους του δυτικού νεοφιλελεύθερου μοντέλου να ικετεύουν για να γίνουν κάπου αποδεκτοί ως άνθρωποι, με τις Έλενες της κοινωνίας μας να διασύρονται και μετά θάνατο από το παντοδύναμο διαδίκτυο.

*Η μέρα μου έρημη, κίτρινη μέρα
χαρές που βουλιάξατε
πνιγμένες χαρές μου

Οι προσωρινώς κίτρινες δικές μας μέρες και οι μονίμως μαύρες μέρες των ανθρώπων της διπλανής μας πόρτας- που αφού πήραν μια δόση «ανθρωπιστικής» βοήθειας από τους δήθεν αρμόδιους, παίρνουν τώρα και μια γερή τζούρα εκ των υστέρων συμπάθειας από όλους μας στο μέσο του δικού τους πουθενά. Στο μέσο της απογοήτευσης, στο μέσο της φυσικής και ψυχολογικής βίας που βιώνουν παιδιόθεν, στο μέσο των κέντρων υποδοχής κακοποιημένων παιδιών ή γυναικών, στο μέσο της τελικής καταστροφής.

*Ζωή μου που καίγεσαι
στον κίτρινο αέρα
η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη
η ζωή που χάθηκε στη σκόνη

Δεν πειράζει, εμείς να είμαστε καλά για να βελτιώνουμε τις συνθήκες προς όφελος των καημένων συνανθρώπων μας, μόλις σκάει η είδηση της επόμενης τραγωδίας. Όσους δεν προλάβαμε, τι να γίνει...

Έτσι είναι οι πόλεμοι, έχουν και παράπλευρες απώλειες.