ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by COFFEEBRANDS: Η ευτυχία του να μην παίρνεις χαμπάρι τι συμβαίνει γύρω σου

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Σήμερα που εγώ γράφω και αύριο που εσείς θα διαβάζετε τη στήλη, ο στόλος των λεωφορείων της Πάφου κινείται κανονικά στους δρόμους. Πριν δέκα μέρες είχε τραβήξει χειρόφρενο, πριν οκτώ μέρες το κατέβασε, πριν πέντε μέρες το ξανανέβασε, προχθές το ξανακατέβασε και γενικώς όλοι οι οδηγοί ζούνε ένα μήνα τώρα με το χειρόφρενο στο χέρι.

Από αυτό το «ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει», που μας πρωτοέμαθε ο Γιώργος Μαρίνος, λίγο-πολύ όλοι μας αντιληφθήκαμε που είναι το πρόβλημα: Μια ολόκληρη κοινωνία σιχτιρίζει νυχθημερόν το κράτος, που αποτελείται από «κηφήνες» και από «αργόσχολους» και από «ημέτερους».

Αλλά, όταν αυτό το κράτος κάνει χώρο στην ιδιωτική πρωτοβουλία, καλή ώρα οι δημόσιες μεταφορές, όλο το σύστημα των ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού καταφεύγει στο κράτος για να βγάλει τα σπασμένα.

Κάπου εκεί ψηλά στον ουρανό, Κάρολος, Ένγκελς, Κέινς και Λούθηρος, σχίζουν τα πτυχία τους και τρώνε τα χαρτάκια.

*Ομοίως, αμηχανία δημιουργεί πλέον προσωπικά σε μένα αυτό το τσουνάμι αγάπης διαφόρων κοινωνικών ομάδων προς το σύνοικο στοιχείο- αρχίζω να τρομάζω στην ιδέα ότι οι μόνοι που έχουν τις ίδιες απορίες με μένα είναι οι κινούμενοι στις παρυφές της κοινοβουλευτικής νομιμότητας.

Βεβαίως όλοι είμαστε άνθρωποι. Και βεβαίως ο εθνικισμός είναι κακό πράγμα. Εξ ου και δεν έχω κανένα πρόβλημα να προβώ σε επίθεση αγάπης προς σριλανκέζους, φιλιππινέζους, λατίνους και των αβορίγινες- οι οποίοι ούτε μου επιτέθηκαν, ούτε μου στέρησαν κάτι, ούτε με απειλούν τρεις φορές την ημέρα.

Να ακούω όμως παιδιά 15 και 18 χρόνων σε δικοινοτικές συνάξεις και φεστιβάλ κουλτούρας, τάχα μου, να εξισώνουν θύτες και θύματα στο όνομα μιας νεφελώδους προόδου και ενός ακόμη πιο νεφελώδους κοινού αύριο στο νησί, αυτό με ξεπερνά.

Στην τελική, το πιο ενδιαφέρον αυτής της κοινής πορείας προς το αύριο θα είναι να μας βάλουν μια φορά και τα μικρόφωνα μπροστά στους ανθρώπους της από εκεί πλευράς- να ακούσουμε από τα δικά τους στόματα και όχι από τα στόματα των ελληνοκυπρίων όπως πάντα συμβαίνει, πώς εννοούν και οι ίδιοι το κοινό αυτό αύριο.

Νοιώθουν και εκείνοι ότι υπάρχει ένας στρατός που είναι κατοχικός εκεί που ζούνε; Αναγνωρίζουν ότι κάποιοι στην πλευρά τους κακώς είναι σήμερα στο νησί; Πιστεύουν ότι είναι πολίτες μιας Δημοκρατίας που έμεινε μισή με έξωθεν παρέμβαση;

Ή το ροζ μας αύριο το εννοούν όπως οι πολιτικοί ηγέτες τους- όλα μισά μισά και ότι έγινε έγινε ως τώρα;

*Τελικά, οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι σε αυτό τον τόπο είναι οι ΑΠΟΕΛίστες. Δεν πα’ να έρθει η συντέλεια του κόσμου, αυτοί στο παρά μισό θα καταφέρουν να πάρουν το πρωτάθλημα- όχι ο Απόλλωνας να βρεθεί στο διάβα τους, αλλά η Τσετίν Καγιά και το Τραστ να επανακάμψουν χάρη στις άοκνες προσπάθειες των φιλειρηνιστών Κυπρίων.