ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by COFFEEBRANDS: Ένας κόσμος που δεν υπάρχει πια

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Το κείμενο είναι παλιό, γράφτηκε προ διετίας στην ιστοσελίδα τούτη, το ξαναθυμήθηκα όμως παρακολουθώντας προχθές βράδυ ένα αφιέρωμα στην τηλεόραση για τις ηχηρές μεταγραφές στο σημερινό ποδόσφαιρο, για τις εξωπραγματικές αμοιβές των αστέρων της μπάλας και για τις εμπορικές συμφωνίες δισεκατομμυρίων που τις συνοδεύουν- όλα αυτά, τα ξέρουμε όμως πια. Εμένα άλλο μου εντυπώθηκε από την εικόνα: Η μαζική επέλαση των τατουάζ κάθε μεγέθους και είδους σε όλη την επιφάνεια του ανθρωπίνου σώματος διασημοτήτων και καθημερινών ανθρώπων.

Είναι ένα απωθημένο που δυστυχώς, ελέω ηλικίας, τέτοιο θα μείνει. Και που είναι ίσως το πιο δηλωτικό παράδειγμα του κόσμου που αλλάζει. Καθότι, μαθητής του λυκείου, ήθελα να χτυπήσω ένα τατουάζ στο αριστερό μου μπράτσο- ένα κόκκινο γαρύφαλλο, όπως είχα διαβάσει σε ένα λογοτεχνικό κείμενο για την μυστική συντροφία των θαυμαστών του Νίκου Μπελογιάννη. Φανταζόμουν τη συγκεκριμένη δερματοστιξία ως την είσοδο μου στο κλειστό κλαμπ της ενηλικίωσης και κυρίως την είσοδο σε ένα σύμπαν νέων διανοούμενων με διακριτά χαρακτηριστικά από τους πολλούς που επιζητούσαν τότε καταφύγιο στις δοκιμασμένες αγκαλιές των κομματικών νεολαιών.

Δεν το χτύπησα ποτέ. Το κάθετο όχι των οικείων μου, ήταν αρκετό για να με επαναφέρει στην πραγματικότητα της επαρχίας των ’80’s.

*Φοιτητής στην Αθήνα, ξαναθυμήθηκα το τατουάζ. Ένα κόκκινο αστέρι, η γνωστή προσωπογραφία του Τσε με το μπερέ, ή κάποιο τσιτάτο του Μπακούνιν- «Το πάθος για καταστροφή είναι ένα δημιουργικό πάθος», μου φάνταζε ιδεώδες.

Με πρόλαβε ωστόσο η καταστροφή του σύμπαντος: Ο κόσμος που κατέρρεε μαζί με το τείχος στο Βερολίνο, ο αποκρουστικός καινούργιος κόσμος που αναδυόταν πίσω από τα βαριά κτίσματα του Κρεμλίνου, οι κοκορομαχίες των χθεσινών ειδώλων μας στην Ελλάδα, η αναρχία που ξέφτιζε καρέ-καρέ στα μάτια μας από πολιτική ιδεολογία σε πλιάτσικο των γνωστών-αγνώστων στους δρόμους της Αθήνας.

*Όταν πια, ενήλικος και οικονομικά ανεξάρτητος, είχα την δυνατότητα να χτυπήσω ότι τατουάζ ήθελα άνευ εξηγήσεων και αυτοπεριορισμών, ξαφνικά δεν είχα τί να χτυπήσω. Ο θαυμαστός κόσμος της επανάστασης της νεότητας μας, αποδείχθηκε ένα παραβάν ωραία σκιτσαρισμένο, αλλά μόνο παραβάν. Τον Τσε τον οικειοποιείται πια ο κάθε πικραμένος. Ο Μπελογιάννης παραμένει (ευτυχώς) ξεχασμένος στη λήθη και στα ευγενικά του ιδεώδη, μακριά από τις κόντρες των κατατεμαχισμένων ελληνικών αριστερών κομμάτων για την κηδεμόνευση της αντιπολίτευσης.

*Το «Ούτε Θεός, ούτε Αφέντης», είναι άνευ περιεχομένου πια: Έτσι κι’ αλλιώς, οι στρατιές των ανέργων και των άλλων χτυπημένων από την οικονομική κρίση, δεν έχουν να προσμένουν ούτε από τον ένα, ούτε από τον άλλο- δεν χρειάζεται τατουάζ για να το διαλαλήσεις.

*Αν ήμουν μικρότερος, θα χτυπούσα μόνο τα ονόματα των δύο παιδιών μου- αυτές είναι οι πραγματικές σταθερές ενός κόσμου που αυτοδιαλύεται.

Είπαμε όμως: Δυστυχώς, έχω μεγαλώσει πια...