ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by COFFEEBRANDS: Ένα παιδί της πόλης μαθαίνει τις σπηλιές

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Ιδίαν αντίληψη δεν έχω για τις Θαλασσινές Σπηλιές για τις οποίες ολοφύρονται τις τελευταίες μέρες οι φανατικοί του περιβάλλοντος- καθότι, όσο και αν ελλοχεύει ο κίνδυνος να με δακτυλοδείχνουν οι κονδυλοφόροι της πρωτεύουσας ως ένα «νυχτωμένο παφίτη που δεν πήρε χαμπάρι τον θησαυρό που υπάρχει δίπλα του», θα πρέπει να ομολογήσω ότι ανέκαθεν προτιμούσα να κινούμαι στο αστικό και δομημένο περιβάλλον παρά σε περιοχές Νατούρα και σε λευκές ζώνες.

Μπορείς έτσι να χαρακτηρίζεσαι από τους ακτιβιστές ανεύθυνος ή απολίτικος, αλλά δεν πειράζει- πάντως, δεν γίνεσαι γελοίος, όπως πολλοί στη Λευκωσία. Που μπορεί αν μπουν στον αυτοκινητόδρομο από τον Στρόβολο να μην βρουν την έξοδο για την Πέγεια, αλλά στις περισπούδαστες κρίσεις για τις ολέθριες περιβαλλοντικές συνέπειες στην περιοχή, θυμίζουν Ντάνιελ Κον Μπετίτ και Μαχητές του Ουράνιου Τόξου μαζί.

*Αυτή η μανία που έχει καταλάβει τους πάντες που θέλουν να εμφανίζονται ως Φαίδωνες στη θέση του Φαίδωνα, έχει ξεπεράσει κάθε όριο- δεν προλάβαμε να ησυχάσουμε από τις προειδοποιήσεις των κάθε λογής πρασίνων για τον Ακάμα που θα γίνει όπως τα τοπία του Matrix αν τον αφήσουμε στα χέρια των χωρικών, ήρθαν μετά τα ημικρατικά ΜΜΕ με την φοβερή και τρομερή εκστρατεία Rethink, που έτσι και τη βλέπεις σε συχνή βάση, θα πιστέψεις ότι οι εμπνευστές της εκστρατείας έχουν ανακαλύψει τον τροχό- ενώ το μόνο που ανακάλυψαν, είναι τα άπλετα κονδύλια για άνευ ουσίας εκστρατείες, όπως η ανακύκλωση, που επιχειρούν να της προσδώσουν μείζονος σημασίας αξία, ενώ για χιλιετίες ο κόσμος όλος επιβίωσε χωρίς να τον βομβαρδίζουν με ηχηρά νοήματα τύπου Recycle-Rethink.

*Το περασμένο καλοκαίρι αφήσαμε για λίγο τις επαναλήψεις τύπου κινδυνεύει ο Ακάμας, κινδυνεύει η ανακύκλωση και κινδυνεύει το Νατούρα και αποφανθήκαμε ότι κινδυνεύει η Πέτρα του Ρωμιού. Πλέον, αφού η τοποθέτηση μιας κερκίδας και λίγων λαμπτήρων στην παραλία της περιοχής για μια εκδήλωση του «Πάφος 2017», αποδείχθηκε ότι δεν εξαφάνισαν τον ιερό βράχο, επικεντρώσαμε τον αγώνα μας στις Θαλασσινές Σπηλιές.

*Τις οποίες σπηλιές, επαναλαμβάνω, δεν γνωρίζω ούτε από μέση απόσταση. Απλώς, διερωτώμαι, διαβάζοντας τον κακό χαμό των ημερών: Πώς διάολο πέρασαν και αδειοδοτήθηκαν τα έργα από την Περιβαλλοντική Αρχή; Πώς πήραν την έγκριση από την Πολεοδομία; Πώς έδωσε το ΟΚ η δημοτική αρχή; Παρεισφρήσαν σε όλα αυτά τα κρατικά και άλλα τμήματα πράκτορες του μεγάλου κεφαλαίου που απεργάζεται τη διάλυση κάθε προστατευόμενου κομματιού αυτού του τόπου;

Πώς στην ευχή βγαίνουν (και δεν ακούγονται μέσα στα οργισμένα τύμπανα του πολέμου) οι εκπρόσωποι της αρμόδιας τοπικής αρχής και λένε ότι οι άδειες δόθηκαν αφού διαπιστώθηκε ότι οι αιτήσεις πληρούν κάθε γράμμα του νόμου; Και πώς στα κομμάτια οι ίδιοι οι επιχειρηματίες κραδαίνουν τις άδειες στα χέρια φωνάζοντας ότι έχουν εκ των προτέρων όσες άδειες χρειάζονταν για τις αναπτύξεις τους;

*Τελικά, αν όντως είχαν αδειοδοτηθεί με κάθε επισημότητα αυτά όλα, για ποιο πράγμα είμαστε στα χαρακώματα; Επειδή κάποιοι προχωρούν σε αναπτύξεις ως έχουν δικαίωμα σε δικές τους περιουσίες; Επειδή ανακαλύπτουμε σήμερα ότι οι νόμοι που φτιάξαμε είναι ελλειμματικοί; Επειδή ποτέ δεν υπολογίζαμε ότι η ανάπτυξη θα έφτανε ως τις Θαλασσινές Σπηλιές;

Δύσκολη υπόθεση για ένα άνθρωπο της πόλης( και μη οικολόγο)…