ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by COFFEEBRANDS: Ένα γιατρό για τους γιατρούς

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Το καλοκαίρι το περάσαμε παρακολουθώντας με αμηχανία τους εκπαιδευτικούς να αποκαλύπτουν ένα πρόσωπο που ήταν, όπως και να το κάνουμε, ασύμβατο με την εικόνα που παραδοσιακά υπήρχε στην Κύπρο για το συγκεκριμένο επάγγελμα- δεν εξετάζουμε εδώ αν είχαν δίκαιο ή αν τελούσαν εν αδίκω, το γεγονός ήταν ότι αυτός ο άκρατος συνδικαλισμός δεν άρεσε στην πλειοψηφία της κοινωνίας επειδή γενικώς η κοινωνία αυτά τα «δώσε και σε μένα μπάρμπα» τα έχει συνδέσει πλέον με φαταούλες.

Τον χειμώνα αυτό θα τον πηδήσουμε, που λέει κι’ ο θείος Διονύσης, με τους γιατρούς να μας κρατούν συντροφιά για να περνούν τα κρύα και βροχερά βράδια μας με κάποιο ενδιαφέρον- και όπως όλα δείχνουν με περισσότερο hard core από ότι μας πρόσφεραν καθηγητές και δάσκαλοι.

*Δεν είμαι συνδικαλιστής, ούτε ειδικός στον συμπεριφορισμό, ούτε και ειδικός σε θέματα διοίκησης και οικονομίας- έχω όμως ήδη την ισχυρή πεποίθηση ότι αν με τους εκπαιδευτικούς ο κόσμος στράβωσε όταν το πράγμα παραπήγε χρονικά, με τους δόκτορες αυτό έχει συμβεί ήδη.

Λίγα μόνο χρόνια μετά την έξοδο από την σκληρότερη οικονομική περίοδο που βίωσε την τελευταία 40ετία ο τόπος, το να ακούς και να διαβάζεις για ανθρώπους που θεωρούν πενταψήφια μηνιάτικα ως «κυνηγητό» τους από το κράτος, ως «χέρι στην τσέπη» τους και ως «ελεύθερη πτώση» των οικονομικών τους δεδομένων, καταντά τόσο γκροτέσκο που ούτε να μπεις σε διάλογο δεν αξίζει τον κόπο.

Εξ ου και διεξήλθαν όσο πατά η γάτα την πρόκληση του Προέδρου για να δείξουν τις φορολογικές τους δηλώσεις- η εύκολη λύση σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να κάνεις λόγο για λαικισμό και χοντροκομμένες συμπεριφορές και να το θάψεις.

*Και το οικονομικό δεν είναι το μόνο που ενοχλεί στην περίπτωση των καλών μας των γιατρών- έχω την αίσθηση ότι δεν είμαι ο μόνος που ενοχλείται από το στυλάκι τους γενικώς, είτε στα τηλεοπτικά στούντιο, είτε στα τραπέζια των συσκέψεων, είτε στο λεκτικό τους- και όπως παρατηρούσε θυμωμένος και ένας τύπος, επιτέλους πότε στον διάολο ασχολούνται και με τους αρρώστους αυτοί οι μεγαλογιατροί, αφού από τις επτά το πρωί μέχρι τις 8.30 το βράδυ έχουν πιάσει στασίδι σε τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και υπουργεία;

*Θα αναγκάσεις εσύ τον ένα ή τον άλλο επαγγελματία να δεχθεί τι αποφασίζει το κράτος αν ο ίδιος θεωρεί ότι πλήττεται; Ιδού η ευνόητη ερώτηση.

Η απάντηση είναι απλή: Ουδόλως. Πλην όμως, απαιτείται περισσότερος επαγγελματισμός και διακριτικότητα- μόνο τότε η κοινή γνώμη θα δεχόταν την όποια απόφαση με τον τρόπο που αρμόζει: Δηλαδή ως δικαίωμα ενός εκάστου να πει ναι ή όχι σε κάτι.

Το να τσαμπουκαλευόμαστε κράτος και γιατροί για μέρες αν υπήρξε έγγραφο για βάση συζήτησης, ποιος το έγραψε, ποιος το διακίνησε, αν το πλαστογράφησε ο υπουργός, αν είδαν οράματα οι εφημερίδες και έδωσαν την είδηση, δεν είναι τίποτα άλλο παρά το prive πανηγυράκι των εχόντων και κατεχόντων.