Φθινόπωρο...

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Δεν είναι ακριβώς η εικόνα του φθινοπώρου που απολαμβάναμε στο βιβλίο της πρώτης δημοτικού. Ούτε και αυτή των διηγήσεων της γιαγιάς με τις βουκολικές εικόνες της Κύπρου των αρχών του 20ου αιώνα. Δεν είναι η αίσθηση του ήρεμου και κρύου φθινοπώρου που απολαμβάναμε μαθητές, μετά από ένα ξέφρενο καλοκαίρι στις θάλασσες και τις αλάνες των παιδικών χρόνων, ούτε και αυτή των ποιητών με την αναγωγή του σε περίοδο ενδοσκόπησης και ψυχικής ηρεμίας.

Το φθινόπωρο του μνημονιακού μας σήμερα, εξακολουθεί να είναι το ίδιο καυτό όσο και το καλοκαίρι που μας αποχαιρέτησε χθες. Μεταφορικώς και κυριολεκτικώς. Θα συνεχίσουμε να λιώνουμε υπό τον ήλιο των τροπικών μέχρι να μπούμε, ημερολογιακώς, στην καρδιά του χειμώνα. Και όσο για τα γραφικά κλισέ που μαθαίναμε παιδιά, περί της εποχής των γεωργικών ασχολιών και της προετοιμασίας των σπιτικών για τον βαρύ χειμώνα που έρχεται, πάνε αυτά.

Το φθινόπωρο που υποδεχόμαστε σήμερα, θα το βιώνουμε ως ρομαντικές εικόνες του παρελθόντος, μόνο...

Καθότι, η πραγματικότητα είναι πια πολύ σκληρή για ρεμβασμούς.