ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by COFFEEBRANDS: Στις μιξ βάζουν δύο σμίλες σουβλάκια και ένα σιεφταλί

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Η νέα μόδα της δημοσιογραφίας με τα ρεπορτάζ ταξιδιωτικού και γαστρονομικού τύπου, αντιμετωπιζόταν αρχικά με συγκατάβαση από τους πολλούς- πλέον, έχει καταστεί κουραστικό, αποτελώντας το εύκολο κοσκινάκι για κάθε βαριεστημένη ρεπόρτερ προκειμένου να συρράψει ένα κείμενο πουλώντας μούρη, χωρίς να αφήσει τη βολή του γραφείου και του κλιματιστικού της.

Ένα νέο πόνημα αυτής της δημοσιογραφίας είδε προ ημερών το φως, κάνοντας με να διερωτηθώ αν ζω όντως φυσιολογικά ή είμαι σε καταστολή παραδομένος στη μορφίνη και έχω παραισθήσεις ανάλογες με αυτές των μπήτνικς της δυτικής ακτής- το ευτύχημα είναι ότι το ίδιο αίσθημα βλέπω βάσει σχολίων να δημιουργείται και σε άλλους, άρα γιατρέ μου δεν θα σε χρειαστώ ακόμα.

*Η κεντρική ιδέα του φοβερού και τρομερού ρεπορτάζ ήταν να μας παρουσιάσει όλους εμάς τους εκτός πρωτευούσης τα hot στέκια για το καλύτερο πατροπαράδοτο έδεσμα: Το σουβλάκι.

Και εκεί που αναμένουμε, αν μη τι άλλο, να μας πουν τι κάνει διαφορετικό το κοινό αυτό φαί των κυπρίων στα στέκια που παρέθετε το αφιέρωμα, έκπληκτοι ανακαλύπτουμε ότι στο ένα εξ αυτών η πίττα περιλαμβάνει δύο σμίλες σουβλάκια και διαφόρων ειδών σαλατικά. Στο άλλο δε, η μιξ περιλαμβάνει δύο σμίλες σουβλάκια και ένα σιεφταλί, μαζί βεβαίως βεβαίως με τα απαραίτητα σαλατικά. Όσο και αν δεν το πιστεύετε μάλιστα, στα στέκια της Λευκωσίας που προωθούσε το εν λόγω πόνημα η ενισχυμένη αποτελείται από τρεις σμίλες σουβλάκι και τρεις παρακαλώ σιεφταλιές.

Φοβερό- καθότι στην απομακρυσμένη και ταπεινή Πάφο, ας πούμε, η συνηθισμένη πίττα περιέχει φουά γκρα και αυγά ορτυκιών, ενώ η ενισχυμένη μαύρο χαβιάρι και σως από τρούφες του δάσους.

*Ομοίως, η νέα δημοσιογραφία χτυπά ρέστα και όσον αφορά στο σκέλος του ταξιδιωτικού είδους, με τα εμπνευσμένα road trip ρεπορτάζ, να είναι πανομοιότυπη: Η Πάφος αποτελεί μέρος της παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO, άρα στήνουμε το θέμα μας πάνω στο ότι οι άνθρωποι εκεί ζουν μέσα στην απόλυτη ομορφιά. Κοτσάρουμε ένα λιμανάκι, ένα αρχαιολογικό πάρκο, ένα αναπλασθέν ιστορικό κέντρο και αρχίζει το γαιτανάκι: Όποτε πάω στην Πάφο, δεν χορταίνω να βλέπω την ομορφιά, μια πόλη ζωντανό μουσείο, η πόλη που σε κάθε γωνιά της σε κάνει να την ερωτεύεσαι.

Ωραίο το παραμυθάκι των ταξιδιωτών-ρεπόρτερ, αλλά δεν έχει δράκο: Ο μέσος άνθρωπος της Πάφου, που δεν πληρώνεται για να κόβει βόλτες ανά το νησί αναζητώντας τις όμορφες κρυμμένες γωνιές του, αλλά πληρώνεται για να κάνει οκτάωρα σε μια κανονική δουλειά, αυτό που βλέπει στην  καθημερινότητα του, είναι άχαρες, απρόσωπες γειτονιές, δομημένες άναρχα, με σαφές έλλειμμα αισθητικής, με πρόβλημα καθαριότητας και ευταξίας σε κάθε δημόσιο χώρο και μια συμπεριφορά των πολιτών που χειροτερεύει την κατάσταση, με την στάθμευση όπου λάχει και την αυθαίρετη επέμβαση στα ίδια άσχημα σπίτια για μεγιστοποίηση των ωφέλιμων χώρων τους.

* Αυτό δεν συμβαίνει παντού και πάντα, θα ρωτήσει κάποιος. Βεβαίως, είναι η απάντηση. Γι’ αυτό, και το παιγνιδάκι του «πήγαμε και σας προτείνουμε», θα πρέπει ίσως να αρχίσει να αποσύρεται από την αγορά- η δημοσιογραφία πρέπει να βρει ένα σημαντικότερο λόγο ύπαρξης.