Pafos Net

Αυτόπτης Μάρτυρας: Η έκδοση της Κεντρικής Ασφαλιστικής συγκλόνισε στην Ελλάδα

title image

Διθυραμβικά σχόλια και έντονο ενδιαφέρον προκάλεσε στον ελλαδικό χώρο η έκδοση «Αυτόπτης Μάρτυρας» που χρηματοδότησε η Κεντρική Ασφαλιστική, με φωτογραφικό και μαρτυρικό υλικό του γνωστού φωτογράφου Ανδρέα Μανώλη.

Στον «Αυτόπτη Μάρτυρα», αναφέρθηκε εκτενώς το ελλαδικό Nextdeal με ένα μεγάλο αφιέρωμα του εκδότη του, Ευάγγελου Σπύρου, ο οποίος συνεχάρη τόσο τον Ανδρέα Μανώλη, όσο και την Κεντρική Ασφαλιστική και τον Γενικό Διευθυντή της, Στέλιο Γιωργαλλίδη για το αποτέλεσμα.

andreas-manoli

Το άρθρο του ελλαδικού περιοδικού είναι το ακόλουθο:

Οι φωτογραφίες και τα κειμήλια με συγκλόνισαν! Έτρεμαν τα χέρια μου καθώς το ξεφύλλιζα και στο νου μου ανακατεύονταν μνήμες, εικόνες, πρόσωπα, γεγονότα… Είχα πάει στην Κύπρο μετά το 1974 και έγραψα αρκετές φορές. Περπάτησα στους ιερούς τόπους της, στα στενά της Λευκωσίας και τα ερείπιά της, στα φυλακισμένα μνήματα, στη Μακεδονίτισσα, στη Φανερωμένη, μάτωσε η ψυχή μου όταν είδα τη σημαία των Τούρκων στο βουνό μπροστά, σαν «ματωμένη γάζα» στο κορμί της Κύπρου μας, άκουσα εσπερινούς στις εκκλησιές της, τρόμαξα βλέποντας και ακούγοντας σκυμμένες μαυροφορεμένες μάνες πάνω στα μνήματα των πεσόντων του Ιουλίου 1974. Πόνεσε η ψυχή μου διαβάζοντας ονόματα παλικαριών στα κρύα μάρμαρα των τάφων: Επγος Παναγόπουλος, ΔΕΑ Τσαμκιράνης, Δνευς Τσάκωνας Ευαγ., Στρατιώτης Αναστασόπουλος, Γιαννακάκης, Δαλαμάγκας, Κατερός, Ποϊτσίδης, Μανιάτης. Στα Μελίσσια Αττικής υπάρχει ένα μικρό δρομάκι που τέμνει την οδό Αλεξανδρουπόλεως, κοντά στο σπίτι της Μενεγάκη, προς τιμήν του στρατιώτη Χαρ. Γλαρέντζου. Γράφει ο οδοδείκτης: Οδός Χαρ. Γλαρέντζου πεσόντος εν Κύπρω 1974. Πολλά ονόματα, πολλά παλικάρια μας, πολλά παιδιά και αδέλφια που άλλα βρέθηκαν, άλλα σκορπίστηκαν, άλλα «χώρεσαν» σε κασελάκια μικρά που μάζεψαν οστά εδώ κι εκεί μάνες, χήρες αδερφές, που δεν κατάφεραν να σφίξουν σε αγκαλιά στον ύστατο χαιρετισμό, αγνοούμενοι στον απόηχο θρήνων και λυγμών, αβάσταχτοι πόνοι σε μουσκεμένες από δάκρυα φωτογραφίες...

manolis2

Κανένας ζωγράφος, κανένας ποιητής, κανένας φωτογράφος, κανένας πολιτικός, κανένας ειρηνοποιός, κανένας διαμεσολαβητής ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΕ ούτε θα μπορέσει να ζωγραφίσει, να περιγράψει, να ιστορήσει, να φωτογραφίσει τους πόνους που δεν ξεπλένουν τα δάκρυα, τον οδυρμό που κανένα μαγνητόφωνο δεν «πιάνει», την ηχώ της θλίψης και το σπαραγμό που κάποιες «στιγμές» κάποιες φευγαλέες «στάσεις» μπορούν εξειδικευμένοι φωτογράφοι να αποτυπώσουν σε χαρτί, όπως οι φωτογραφίες του Ανδρέα Μανώλη, που μας «μιλάνε» γι’ αυτά που «ιερουργούνται» βαθιά στις καρδιές των ανθρώπων... Κάποιοι βάζουν λεζάντες σε μάτια βουρκωμένα για κλάματα μανάδων, αλλά πάντα κάνουν λάθος και δεν περιγράφουν τις φουρτουνιασμένες θάλασσες της ψυχής που «αφήνει» κι ένα δάκρυ σαν πρωινή δροσοσταλιά, έτσι για να «προδοθούν» όσα συμβαίνουν μέσα τους, που δεν βλέπουμε ποτέ!

Σαν φοιτητής στη Νομική Αθηνών και στην Πάντειο, γνώρισα πολλούς Κύπριους συμφοιτητές... Θυμάμαι τον Μιχ. Ζένιου, τον Γεωργίου από το Σπιτάλι, τον Πανίκο, τον Δ. Τόλλο, γιατρό σήμερα στην Πάτρα, τον Μιχαηλίδη, τον..., τον... Ο Μιχ. Ζένιου, από τους Τρούλλους Λάρνακας, φυσικός Πανεπιστημίου Αθηνών, έπεσε ηρωικά μαχόμενος, αφού «έδιωξε» συστρατιώτες για να γλιτώσουν, καθυστερώντας τους Τούρκους. Η κηδεία του έγινε 27 χρόνια μετά, με τιμές, όταν με DNA βρήκαν τα οστά του… Στην Κύπρο, στην ΕΛ-ΔΥΚ, υπηρέτησε και ο αδελφός μου Χρυσοστομάκης, τη δεκαετία του 1960. Ακόμα θυμάμαι τις περιπέτειές του και πώς έφτασε ως έμπορος στα δύσκολα χρόνια! Σε μια άδεια επιστροφής, μας έφερε από Κύπρο διάφορα δώρα και μένα ένα ύφασμα εγγλέζικο, να κάνω το πρώτο μου κουστούμι!... Του χρωστάω μεγάλη ευγνωμοσύνη για πολλά που έκανε για όλη την οικογένεια και εμένα, τότε που δούλευε κι εμείς σπουδάζαμε! Αργότερα, στα χρόνια του ’80, κατέβηκα με τον Δημ. Κοντομηνά και την INTERAMERICAN, γνώρισα από κοντά τον Σιακόλα, επισκεφθήκαμε τον Πρόεδρο Βασιλείου, εκπαίδευσα στο Agency αρκετούς Κυπρίους. Ο Μιχαλάκης Μιχαηλίδης πήρε εμπειρίες και καθημερινές πρακτικές στο υποκατάστημά μου στην Όθωνος 6, πριν τα εφαρμόσει στην Κύπρο. Έχω μια φωτογραφία που είμαστε με τον Βασίλη Καλτσά. Έκανα φίλους από όλες τις εταιρείες, τον Γιάννη Βιολάρη, τον Ευριπίδη Νεοκλέους, τον Δημ. Καλλέργη, τη Νάγια Τριπάτσα, τον Ανδρέα Γεωργίου, τον Ζένιο Δημητρίου, τον Πάμπο Θεραπή, τον υπουργό Συρίμη, τον Γιώργο Λιόλη και τη Μαρία Λιόλη, τον Γ. Χριστοφίδη, τον Α. Παντελή, τον Α. Χαραλαμπίδη, τον Έρμο Δρουσιώτη κ.ά. Τότε έστειλαν γράμμα στο «ΝΑΙ» για το ελληνοκυπριακό έργο μας ο Γλαύκος Κληρίδης (1992), ο Σπύρος Κυπριανού (1992), ο Βάσος Λυσαρίδης της ΕΔΕΚ, το ΠΑΚΟΠ, το ΑΔΗΣΟΚ, το ΔΗΚΟ, το Κόμμα Φιλελευθέρων... (δείτε "ΝΑΙ", Τεύχος 18 Ιουλ.-Αυγ. 1992). Η προσφορά ξεχωριστών σελίδων για την Κύπρο είχε βρει μεγάλη ανταπόκριση και ήμουν τότε (και σήμερα) υποστηρικτής της ελληνο-κυπριακής συνεργασίας και στον ασφαλιστικό τομέα... Κάποιοι μικρόνοες (και ίσως ανθέλληνες, εν ευρεία έννοια) ΔΕΝ συνέπραξαν να δοθεί συνέχεια και οι σχέσεις ατόνησαν... Υπάρχει καιρός να ξαναζεσταθούν οι ελληνοκυπριακές σχέσεις και πρωτοβουλίες.

manolis3

Μέρες Ιουλίου 2020, έτυχε να ξαναδιαβάζω για το Χρονικό της Μάχης της ΕΛΔΥΚ (Ελληνική Δύναμη Κύπρου) στις 14, 15 και 16 Αυγούστου 1974. Θυμήθηκα πολλά εκείνης της εποχής, που και εγώ έτρεχα στην επιστράτευση. Ήταν μια συνέντευξη του τελευταίου στρατοπεδάρχη ΕΛΔΥΚ, ταξιάρχου ε.α. Παναγιώτη Σταυρουλόπουλου. Από εκείνο το χρόνο που γράφτηκε ένα νέο ΕΠΟΣ ΤΙΜΗΣ στην ελληνική Μεγαλόνησο, βγαίνει μια ευγνωμοσύνη και μια κατάθεση τιμής και δόξας για τους Ήρωες της Κύπρου, αλλά και ανάθεμα στους προδότες που θυσίασαν άξιους αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και οπλίτες με προδοτικές ενέργειες που αιμορραγούν ως σήμερα στην Κύπρο και το Ελληνικό Έθνος. Είναι χαρακτηριστική μια φράση στρατιώτη προς τον διοικητή του, στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, λίγες στιγμές πριν μπουν οι Τούρκοι: «Μας γέλασαν, κύριε Διοικητά. Μείναμε μόνοι. Μας εγκατέλειψαν!» (Πηγή: «Το Χρονικό της Μάχης της ΕΛΔΥΚ, 14-16/8/1974, Εκδόσεις Πελασγός). Το άλμπουμ του Ανδρέα Μανώλη «ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ», που χορηγός της έκδοσης ήταν η «ΚΕΝΤΡΙΚΗ» Ασφαλιστική Εταιρεία της Κύπρου, σε γλώσσα ελληνική, αγγλική και ρωσική, είναι εθνική προσφορά στην πατρίδα, που δεν πρέπει να ξεχνά και κάθε τόσο να αναρωτιέται για την τύχη των παιδιών της: «Πού βρίσκονται; Γιατί κάποιοι αγνοούνται; Γιατί δεν επέστρεψαν; Είναι αιχμάλωτοι; Τους σκότωσαν; Τους έθαψαν; Ποιοι πλήρωσαν για την τραγωδία; Πόσο έτοιμη είναι η πατρίδα για νέους αγώνες;».

Ανδρέα Μανώλη, συγχαρητήρια για το έργο σου. Κύριε Στέλιο Γεωργιάδη, σ’ ευχαριστώ για το εθνικής εμβέλειας δώρο που έστειλες στο «ΝΑΙ».

Συνέχισε το δημιουργικό έργο σου. 

Ευάγγελος Σπύρου

manolis4